Πώς μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία της γιαγιάς ξυπνούν μνήμες για μια εποχή άγνωστη στους περισσότερους από μας; Τι έχει να μας πει και πόσα γεγονότα της ζωής που έζησε; Μια φωτογραφία όσον με χίλιες λέξεις. Στην προκειμένη, με 395 σελίδες.

Δυο αγαπημένες ποιήτριες και συγγραφείς μετά τη πρόσφατη έκδοση του βιβλίου τους «Περίμενε με θα γυρίσω», μιλούν στο Bookia για το βιβλίο τους. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο με συναισθήματα που είναι δύσκολο να το αποχωριστείς αν δεν το τελειώσεις. Το «Ούτε η μάνα μου», ήταν το πρώτο κοινό βιβλίο τους που αγαπήθηκε από τους αναγνώστες. Είναι πολλά αυτά που θέλω να ρωτήσω, αλλά χωρίς να μαρτυρήσω την ιστορία τους. Ας τις αφήσουμε λοιπόν να ξετυλίξουν μόνες τους το κουβάρι της ιστορίας…

Την Ελένη Στασινού τη πρωτογνώρισα στη Διεθνή Έκθεση βιβλίου, όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας». Μου άρεσε πολύ η γραφή της. Ποιητική μα και δύσκολη. Αφοσιώθηκα πολύ για να εμβαθύνω στα νοήματα της. Το θέμα της, όχι συνηθισμένο λογοτεχνικά. Σκαλίζει και ερευνά παντελώς άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας κι αυτό με γοήτευσε. Φέτος έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα με τις «Μαινάδες του Κηφισσού», πάλι από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πολλοί νεότεροι ίσως δεν γνωρίζουν πώς υπήρχαν ποτάμια παλιά στην Αττική. Με προκάλεσε ο τίτλος να το διαβάσω και την αναζήτησα να μιλήσουμε…

«Οι δρόμοι της βροχής» είναι το πρώτο βιβλίο της Ελευθερία Χατζοπούλου, κι όμως τόσο πετυχημένο. Κι ένα βιβλίο είναι πετυχημένο όταν συγκινεί τον αναγνώστη από την αρχή αλλά σε πολλά σημεία του. Ένα βιβλίο για την ιστορία της άγνωστης στους περισσότερους Ανατολικής Ρωμυλίας. Της Θράκης που λίγα γνωρίζουμε. Την αναζήτησα να μου πει πώς και γιατί έγραψε αυτό το μυθιστόρημα…..

Όταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο μου, «Στο κόκκινο του ουρανού», έμεινα άφωνη μπροστά σε όλα αυτά που τράβηξαν οι μάρτυρες της ελευθερίας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Συγκλονιστικά στοιχεία ερχόταν στο φως από την λιγοστή βιβλιογραφία που υπάρχει αλλά και από το διαδίκτυο για ένα κομμάτι του Ελληνισμού που από σκόπιμα πολιτικά παιχνίδια έμεινε στο σκοτάδι.

Δεν μου αρέσει να βάζω τον τίτλο Ποιήτρια εύκολα σ’ ένα νέο δημιουργό. Κι όταν έχουμε τους μεγάλους Ποιητές Ελύτη, Σεφέρη, Αναγνωστάκη, Ρίτσο, Βάρναλη…, για μας τους νεότερους είναι βαριά η κληρονομιά η λέξη. Το τίτλο του Ποιητή τον δίνει ο αναγνώστης. Ο τίτλος του ποιητή δίνεται όταν ματώνει η πένα σε κάθε λέξη. Προσωπική μου γνώμη. Όμως η Βάλια Τσάιτα-Τσιλιμένη, τον τίτλο της Ποιήτριας τον κέρδισε επάξια αφού έλαβε το βραβείο Jean Moréas από το Γραφείον Ποιήσεωςκαι την Εφημερίδα Πελοπόννησος. Επιπλέον, η ποιητική της συλλογή ήταν υποψήφια στη τελική δεκάδα για τα βραβεία Public, στη κατηγορία σύγχρονη Ελληνική Ποίηση. Με την πρώτη της ποιητική συλλογή «Άγρια χόρτα» με σχέδια εξωφύλλου της Εύης Τσακνιά από τις πολύ προσεγμένες και αξιόλογες εκδόσεις Κίχλη. Έχω διαβάσει την ποιητική της συλλογή και πράγματι άξιζε τη διάκριση. Άδραξα την ευκαιρία λοιπόν και την αναζήτησα...

Την Ιφιγένεια Τέκου τη γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας, δηλαδή από το 2014. Το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο φως», στάθηκε αφορμή να την αναζητήσω και να κουβεντιάσω μαζί της.

Μια «Μυστική διαθήκη» εμπνεύστηκε η συγγραφέας Ελένη Γαληνού για το τελευταίο της βιβλίο και δημιούργησε πολλά ερωτηματικά, μυστήριο και αγωνία. Μόλις το έκλεισα, ήθελα να την έχω μπροστά μου να τη ρωτήσω πολλά. Και για μένα μα να λυθούν ίσως ερωτήματα των αναγνωστών. Είναι αλήθεια ότι το διάβασα πολύ γρήγορα. Επικοινώνησα μαζί της και το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται…

«Η περιπλάνηση ξεκίνησε. / Κινούμαι στην επιφάνεια. / Οι πρώτες απάτες αποκαλύπτονται…».