Στην Τήνο, το νησί της πέτρας, της ξερολιθιάς, των περιστεριώνων και των ανεμόμυλων, την πατρίδα που γέννησε τον Χαλεπά, τον Γύζη, τον Λύτρα, τον Φιλιππότη και πολλούς άλλους καλλιτέχνες γνώρισα τη Μαριάννα Κουμαριανού και το νέο της παραμύθι «Γιαννούλης Χαλεπάς - Παραμύθι από μάρμαρο» από τις εκδόσεις Καλέντη. Ένα όμορφο παραμύθι που μπορεί να γράφτηκε για μικρά παιδιά αλλά το απόλαυσα κι εγώ.

Η «Μαρουσώ» είναι το δεύτερο βιβλίο του Θεόδωρου Λιμήτσιου, από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα». Μέρες το γυρόφερνα στις προθήκες του βιβλιοπωλείου μέχρι να το πάρω. Το πρώτο που με τράβηξε ήταν το εξώφυλλο του, που εικονίζεται η ηθοποιός Ελένη Καρακάση. Η δύναμη του εξώφυλλου που λίγοι μπορούν να μην αντισταθούν να το πάρουν στα χέρια τους.

Μετά τις ποιητικές της συλλογές της «Λαβύρινθος μνήμη» και «Άπνοια μνήμη» που έχουν ήδη επανεκδοθεί από τις εκδόσεις Άπαρσις, η Κατερίνα Θανοπούλου έρχεται με την τρίτη της συλλογή «Ζώσα Μνήμη» για να μας οδηγήσει στα δικά της ποιητικά μονοπάτια αλλά και να μας λύσει τα γιατί που γεννώνται διαβάζοντας τα.

Μετά τα βιβλία «Ούτε η μάνα μου» και «Περίμενε με θα γυρίσω», το συγγραφικό δίδυμο Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπεντζάρη έρχονται με το νέο τους βιβλίο «Χωρίς συγγνώμη», κι αυτό από τις εκδόσεις Έξη, για να μας συγκινήσει και να μας ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, στα τραγικά ιστορικά χρόνια για την πατρίδα μας που βυθίστηκε στο σκοτάδι. Ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο που αν και ξεπερνά τις πεντακόσιες σελίδες, οι ανατροπές στις ζωές των ηρώων δε σ’ επιτρέπουν να το αφήσεις. Το πώς κατάφεραν να μοιραστούν ξανά τη συγγραφή με επιτυχία μέχρι τώρα, θα μας το πουν οι ίδιες.

Την Καλλιόπη Αναστασάκη τη γνώρισα στην Τήνο, σε μια άλλη βιβλιοπαρουσίαση, της Εύας Λούμπα, όπου ήταν ομιλήτρια. Διάβασα το πρώτο της βιβλίο «Με πέδικλα», από τις εκδόσεις Γραφομηχανή και την αναζήτησα για να μας αυτοσυστηθεί.

Τον πρωτοάκουσα σε μια συναυλία που δόθηκε στο θέατρο Μω, στην Κατερίνη, με το μουσικό σχήμα «Opera Chaotique», που είναι από τα ιδρυτικά μέλη του μουσικοθεατρικού αυτού σχήματος. Τραγουδιστής, performer, συνθέτης και πιανίστας ο Γιώργος Τένορμαν Τζιουβάρας είναι διπλωματούχος Μονωδίας και Ειδικού Μελοδραματικής του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, με συμμετοχές σε πολλές όπερες αλλά και θεατρικέςπαραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από νεαρή ηλικία.

«Πέρα από την αιωνιότητα» είναι το πέμπτο μυθιστόρημα της συγγραφέως Ιουλίας Ιωάννου από τις εκδόσεις Πηγή. Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που μαζί με τον μύθο που πλέκει, θα μας κρατήσει συντροφιά, αλλά θα μας γνωρίσει ιστορίες, θαμμένες στο παρελθόν της ανθρωπότητας. Τα ερωτηματικά πολλά και περιμένουν απαντήσεις από την ίδια τη συγγραφέα, χωρίς να μας αποκαλύψει τις ανατροπές που είναι καθηλωτικές…

Είναι η πρώτη φορά που μιλώ με τον Γιάννη Φιλιππίδη για λογαριασμό του Bookia. Το νέο του βιβλίο «Χτύπα το φίδι στο κεφάλι» από την Άνεμος Εκδοτική, όπου είναι υπεύθυνος εκδόσεων, χτύπησε το καμπανάκι για ερωτήματα. Μου μίλησε εφ' όλης της ύλης, ως συγγραφέας και ως συνεκδότης. Μου άρεσε και τον αναζήτησα να μου απαντήσει στα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν, όση ώρα το απολάμβανα.

Έχει εκδώσει δεκατρία βιβλία, με λογοτεχνικό και επιστημονικό περιεχόμενο, μεταξύ των οποίων οι ποιητικές συλλογές «Κάτι στιγμές» (Περί, 1992), «Ο κήπος με τα ρόμπολα» (2003), «Η εξΟΥΣΙΑ της επικοινωνίας», «Αλκυονίδες νύχτες» (2011). «Αλκοόλ – Αλκοολισμός-Χρήση και κατάχρηση» (2015), «Ορφέας και Λειβηθρίδες, με 257 άτιτλα χαϊκού» (2017) και το μυθιστόρημα «Ο κένταυρος που αγαπούσε τη γοργόνα» (2018).

Κύριε Ψαρρά είστε φυσικομαθηματικός. Τι θέση έχει η Ποίηση στη ζωή σας και γιατί βάλατε αυτόν τον τίτλο στην ποιητική σας συλλογή;

Κατά αρχάς σας ευχαριστώ που ανατροφοδοτείτε τη σκέψη μου και με βάζετε σε μια νοητικά παραγωγική διαδικασία. Είμαι πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, διεκδικώ τη διαύγεια ενός ποιητή και τη μεθοδολογία ενός θετικού επιστήμονα, αν το καταφέρνω είναι υπό κρίση. Η σχέση μου με την ποίηση αναπτύχθηκε μετά τη μεταπολίτευση όταν συνωστιζόμασταν σε μικρά βιβλιοπωλεία, στις παρουσιάσεις νέων βιβλίων, απαγορευμένων μέχρι τότε, σε μια έκρηξη φιλομάθειας και λογοτεχνικής παραγωγής. Ο προσανατολισμός μου προς τις θετικές επιστήμες προέκυψε εν μέρει για επαγγελματικούς λόγους αλλά και γιατί ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στην αρχιτεκτονική και τις αναστηλώσεις των αρχαίων μνημείων. Το εξεταστικό σύστημα με οδήγησε σε άλλους δρόμους, αλλά ο ποιητής, ο ιστορικός, ο αρχαιολόγος, ο αρχιτέκτονας υπάρχουν μέσα μου από τότε Έγραφα πάντοτε «καλά» με διαφορετικές αφορμές και ύφος και έτυχε κάποια ποιήματά μου (από εκατοντάδες άλλα) να διασωθούν σε κάποια μπλε τετράδια και αυτά εκθέτω, μιλώντας και συλλογιζόμενος μέσα από μια διαδρομή σαράντα χρόνων.