Τα ποιήματα κάποτε πρέπει να βγουν στο φως. Να εκφράσουν τα ανείπωτα συναισθήματα που φωλιάζουν μέσα στην ψυχή σου και να τα μοιραστείς με τους αναγνώστες. Είναι τολμηρό αλήθεια να εκδώσεις στην εποχή μας μια συλλογή ποιημάτων που να μιλούν για τον έρωτα, τον πλούτο που μπορεί να κρύβουν μέσα του, τον πόνο.
Μετά την παρουσίαση του βιβλίου της, το τελευταίο της «Τριλογίας της Αθήνας», στην Κατερίνη, η κουβέντα με την Ευτυχία Γιαννάκη κατέληξε σε συνέντευξη. Φιλική, απλή, με πηγαίο διακριτό χιούμορ, με τις νότες της τζαζ μουσικής να μας συνοδεύουν, «κατάφερα» να ξεδιπλώσω μερικές πτυχές της. Ερωτήματα που γεννήθηκαν στη διάρκεια της παρουσίασης αλλά τα κράτησα μυστικά για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.
Τον συγγραφέα Μάνθο Σκαργιώτη τον γνώρισα λογοτεχνικά από το πρώτο του βιβλίο στις εκδόσεις Διόπτρα, «Στο δρόμο των αρωμάτων». Μου άρεσε η γραφή του και σήμερα κρατώ το νέο του βιβλίο «Ουμπούντου», με ένα όμορφο εξώφυλλο που με ταξιδεύει στην Αφρική.
Πολλά ερωτήματα δημιουργήθηκαν διαβάζοντάς το αλλά και μηνύματα που άλλα με ταρακούνησαν και άλλα στηρίζω κι εγώ γιατί συμπλέουν οι απόψεις μας. Τον αναζήτησα για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης και τον βρήκα…..
Πώς μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία της γιαγιάς ξυπνούν μνήμες για μια εποχή άγνωστη στους περισσότερους από μας; Τι έχει να μας πει και πόσα γεγονότα της ζωής που έζησε; Μια φωτογραφία όσον με χίλιες λέξεις. Στην προκειμένη, με 395 σελίδες.
Τον Τάσο Κανταρά τον γνωρίζω χρόνια με την συναδελφική και συνδικαλιστική του ιδιότητα. Ως συγγραφέα τον γνώρισα στο προηγούμενο βιβλίο του «Διαρκές φύλλο πορείας» από τις εκδόσεις Τόπος. Μου είχε αρέσει και λογοτεχνικά αλλά και ως ιστορικό βιβλίο γιατί πλέουμε στα ίδια κύματα. Αφού το «ρούφηξα» κυριολεκτικά δεν έχασα την ευκαιρία να τον αναζητήσω για μια κουβέντα για να απαντηθούν ερωτήματα.
Την Ελένη Στασινού τη πρωτογνώρισα στη Διεθνή Έκθεση βιβλίου, όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας». Μου άρεσε πολύ η γραφή της. Ποιητική μα και δύσκολη. Αφοσιώθηκα πολύ για να εμβαθύνω στα νοήματα της. Το θέμα της, όχι συνηθισμένο λογοτεχνικά. Σκαλίζει και ερευνά παντελώς άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας κι αυτό με γοήτευσε. Φέτος έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα με τις «Μαινάδες του Κηφισσού», πάλι από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πολλοί νεότεροι ίσως δεν γνωρίζουν πώς υπήρχαν ποτάμια παλιά στην Αττική. Με προκάλεσε ο τίτλος να το διαβάσω και την αναζήτησα να μιλήσουμε…
Μετά τα πολύ όμορφα φωτογραφικά λευκώματα «Μάνη από πέτρα και χρόνο» το 2014 και το «Jazz Moments» το 2015, ο γνωστός και διακεκριμένος φωτογράφος Ανδρέας Ζαχαράτος έρχεται με το «THE GREEK ICON», πάλι από τις εκδόσεις Τόπος, για να μας περπατήσει σε άλλα μονοπάτια με τον δικό του φωτογραφικό βλέμμα. Αυτή η συνέντευξη δόθηκε με αφορμή φυσικά της έκδοσης αλλά και της αρχής του φωτογραφικού ταξιδιού του Ανδρέα Ζαχαράτου με τους φίλους
Όταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο μου, «Στο κόκκινο του ουρανού», έμεινα άφωνη μπροστά σε όλα αυτά που τράβηξαν οι μάρτυρες της ελευθερίας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Συγκλονιστικά στοιχεία ερχόταν στο φως από την λιγοστή βιβλιογραφία που υπάρχει αλλά και από το διαδίκτυο για ένα κομμάτι του Ελληνισμού που από σκόπιμα πολιτικά παιχνίδια έμεινε στο σκοτάδι.
Η Κλαίρη Θεοδώρου γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα τέσσερα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά.
Την Ιφιγένεια Τέκου τη γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας, δηλαδή από το 2014. Το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο φως», στάθηκε αφορμή να την αναζητήσω και να κουβεντιάσω μαζί της.