Ελένη Στασινού, μιλάει στη Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

eleni stasinou

Την Ελένη Στασινού τη πρωτογνώρισα στη Διεθνή Έκθεση βιβλίου, όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας». Μου άρεσε πολύ η γραφή της. Ποιητική μα και δύσκολη. Αφοσιώθηκα πολύ για να εμβαθύνω στα νοήματα της. Το θέμα της, όχι συνηθισμένο λογοτεχνικά. Σκαλίζει και ερευνά παντελώς άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας κι αυτό με γοήτευσε. Φέτος έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα με τις «Μαινάδες του Κηφισσού», πάλι από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πολλοί νεότεροι ίσως δεν γνωρίζουν πώς υπήρχαν ποτάμια παλιά στην Αττική. Με προκάλεσε ο τίτλος να το διαβάσω και την αναζήτησα να μιλήσουμε…

Κυρία Στασινού ευχαριστώ που μου παραχωρείτε συνέντευξη για λογαριασμό του Bookia. Μπορώ να πω πώς λυπάμαι πολύ που σας ανακάλυψα αργά. Ποίηση και ιστορικά μυθιστορήματα. Η Ποίηση ξεχωρίζει σε κάθε σελίδα σας. Το βιβλίο σας είναι γεμάτο όμορφες εικόνες. Τελικά η Ελένη Στασινού σε ποιο χώρο νιώθει πιο όμορφα; Στη Ποίηση ή στο ιστορικό μυθιστόρημα;

Εγώ ευχαριστώ πολύ για την χαρά. Της γνωριμίας, της συνέντευξης, και της «ανακάλυψης» μου, (καθώς λέτε) που δεν θεωρώ πως συνέβη αργά. Ακόμα και μετά τον γήινο θάνατο, η ανακάλυψη ενός βιβλίου, η ενός συγγραφέα μπορεί απλώς να μας τονίσει πως τίποτε δεν πάει χαμένο και πως κάθε πράξη μας, έχει ένα είδος ζωής πέρα από τον ανθρώπινο χρόνο. Σχετικά με το «που νοιώθω όμορφα» θα σας πω, πως είμαι γεννημένη να νοιώθω όμορφα με κάθε τι που καταπιάνομαι. Απλώς η συγγραφή ενός πολυσέλιδου και όχι ιδιαιτέρως απλού βιβλίου, είναι μια καλή άσκηση τιθάσευσης των προσωπικών διαθέσεων, ροπών, και ικανοτήτων, ένα ακόνι που πάνω του σμιλεύεται και ο χαρακτήρας (πέραν της άσκησης των τρόπων και των τεχνικών αφήγησης).

Σε όλα τα βιβλία σας, μια ή πολλές γυναίκες είναι πρωταγωνίστριες. Είτε δυναμικές είτε υποταγμένες. Ποια είναι η αιτία ότι ασχολείστε μαζί της κι αν είναι μια εσωτερική σας ανάγκη να την υμνήσετε νιώθοντας ότι είναι το αιώνιο θύμα;

Έχω γράψει βιβλία με άντρες πρωταγωνιστές παλιότερα. Και τώρα ακόμα όμως, πιστεύω πως και οι ρόλοι των συμπρωταγωνιστών, δεν υστερούν ιδιαιτέρως. Όμως σαν γυναίκα, γνωρίζοντας την ψυχοσύνθεση τους, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσά τους, παρατηρώντας τες πιο άνετα στις πιο κρυφές στιγμές και σκέψεις τους, έχοντας βιώσει εμπειρίες πληθώρας γυναικών από αιώνων, μέσω παραμυθιών, ιστοριών, διηγήσεων, μαρτυριών, μπορώ να πω πως ναι, η γυναίκα μπορεί να αποτελέσει θύμα. Μιας κοινωνίας, του άλλου φύλλου, η και του ίδιου της του εαυτού. Με τις διηγήσεις μου, έρχομαι να τονίσω πως κάποιες συμπεριφορές, έλκουν κάποια συγκεκριμένα αποτελέσματα. Τονίζω την ανάγκη της εσωτερικής ανάπτυξης, της μάθησης με την ευρεία έννοια του όρου, ώστε να φτάσει στο σημείο να κάνει επιλογές που δεν θα την καταστήσουν «θύμα», μα μονάδα, όχι παραγωγική μόνον - σε οικογένεια η κοινωνία - μα μονάδα Ανθρώπινη, μέρος συνόλου Ανθρώπων, που έχουν σκοπό την προσωπική όσο και κοινωνική βελτίωση.

Ότι η οικογένεια σας είναι εργατική, όπως γράφετε στο βιογραφικό σας και είναι προς τιμή σας που το αναφέρετε, θεωρείτε ότι ο συγγραφικός σας λόγος έχει μπολιαστεί από τα μηνύματα και τις ιδέες με τις οποίες μεγαλώσατε;

Έχει μπολιαστεί. Όμως σαν μπολιάζουμε ένα δέντρο, παραμένουν τα αρχικά χαρακτηριστικά του δέκτη. Για το ανθρώπινο είδος επίσης ισχύει το μετέπειτα «προσωπικό «χτίσιμο». Οπότε, έχουμε τα κληροδοτήματα (σήμερα το λέμε DNA), τις επιρροές του οικογενειακού περιβάλλοντος, του ευρύτερου περιβάλλοντος (δεκαετίες 50-60 με όσα υπονοούνται η νοούνται), και τον προσωπικό αγώνα να αποδειχτεί, πως η εργατική τάξη δεν θέλει να πάει στον Παράδεισο, μα θέλει να ζήσει σε ένα παράδεισο από τον οποίο δικαιούται κομμάτι. Να αποδειχτεί πως η εργατική τάξη, όσες ώρες και να δουλοποιηθεί, δεν καθίσταται δούλη, διότι το πνεύμα εργάζεται και επεξεργάζεται. Κι όπως το καλό κρασί βγαίνει από αμπέλι που δεν τα' χει όλα εύκολα, (λίπασμα-νερό κλπ) έτσι και η εργατική τάξη που τίποτε δεν έχει εύκολο μπορεί να παράγει εξαίσια αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Από έργο διανόησης, τέχνης, μέχρι το «έργο» μια κοινωνικής επανάστασης.

Τα θέματα των βιβλίων σας είναι άγνωστα. Και οι πληροφορίες ακόμη πιο δύσκολες να τις ανακαλύψετε. Χρειάζονται σίγουρα και την ανάλογη έρευνα. Πόσο χρόνο κράτησε η έρευνα σας;

Μπορεί ένα βιβλίο να εκδοθεί τώρα, μα να έπεσε ο σπόρος πριν δέκα χρόνια. Να αποθηκεύτηκαν ενδιαφέροντα στοιχεία - αρχεία κατά περιόδους. Σαν έρχεται ο καιρός της συγγραφής, ανασύρονται, επικεντρώνεσαι στο ένα σου θέμα, -ξεχνάς κάθε τι άλλο- και αρχίζεις. Υπάρχουν ερμάρια με στοιχεία για το Νερό, το Σίδηρο, τους σιδηροδρόμους, τα μικρά αγόρια, τους ποδηλάτες που ταξιδεύουν στον ουρανό....Κάποτε αυτά θα γίνουν λέξεις...

Η ιστορία εκτυλίσσεται την δεκαετία του 50. Δύσκολη εποχή για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μετά τον εμφύλιο. Πιστεύετε ότι οι Έλληνες συγγραφείς έχουν το «χρέος» να υπενθυμίζουν εκείνη τη ταραγμένη εποχή μέσα από τα βιβλία τους ;

Η Ιστορία δεν πρέπει να ξεχαστεί. Απλώς πρέπει να φιλτραριστεί με την αντικειμενικότητα. Οφείλει ο κάθε ένας να αναγνωρίσει τα λάθη και τα πάθη, ώστε να φτάσουμε ως κοινωνία σε σημείο που «Κι ήρθε η ώρα αδερφέ μου να μιλήσουμε ήρεμα κι απλά»

Το αλάτι και ο κόσμος που ζει γύρω από αυτό, είναι το βασικό θέμα του βιβλίου σας. Πώς εμπνευστήκατε, ποιο ήταν το κλικ που γράψατε αυτό το υπέροχο βιβλίο;

Η φίλη Μαρία Μεταξάτου μου αφηγήθηκε ένα πραγματικό γεγονός,τμήμα του οποίου, διαδραματίστηκε στις Αλυκές. Οι Αλυκές οπότε, ως εικόνα απαστράπτουσσα, ήταν η έκπληξη, έγινε το ερώτημα και απετέλεσε το θέμα. Και το Αλάτι η Ουσία. Πιστεύω πως το βιβλίο είναι μια παρότρυνση σεβασμού στα αρχέγονα στοιχεία.

Ο Κηφισός ήταν ένα από τα ποτάμια της Αττικής που δυστυχώς τσιμεντοποιήθηκε όπως όλα τα άλλα. Η φύση όμως εκδικείται καθώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ροή του, ούτε να τιθασεύσουμε τη ροή του. Σε όσες πόλεις υπάρχουν ποτάμια, η ζωή είναι τελείως διαφορετική, υπάρχει πλούτος και οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι. Βλέπετε Τρίκαλα, Δράμα αλλά και πόλεις του εξωτερικού. Θέλατε να θυμίσετε στους αναγνώστες ότι υπήρχαν ποτάμια που έδιναν ζωή στη πόλη ή να τους προβληματίσετε παίρνοντας την ευθύνη μας απέναντι στη νέα γενιά;

Η αλήθεια είναι πως καίγομαι για την έλλειψη σεβασμού που υπάρχει. Γενικότερα και ειδικά. Σε κάθε μου πόνημα θυμίζω αυτό το χρέος που έχουμε, απέναντι στον τόπο μας, είτε απέναντι σε πρόσωπα, σε ιστορικά γεγονότα, είτε σε κάποιες υψηλές ανθρώπινες αξίες. Στις Μαινάδες υποδόρια θίγω πως υπάρχει ένα άτυπο αξίωμα που οφείλουμε να τηρούμε «Κάθε τι που δεν είμαστε ικανοί να το δημιουργήσουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να το αφανίζουμε»

Στη σελίδα.229 γράφετε «Είμαι σίγουρος γιατί κι εγώ προσπάθησα να γίνω υπηρέτης μιας ιδέας. Η ιδέα και η πίστη σ’ αυτή, σε κάνει να βλέπεις τη μια πλευρά των πραγμάτων» που με προβλημάτισε πολύ. Μέσα στο βιβλίο σας, ο αναγνώστης θα βρει τον τρόπο να τις αφαιρέσει; Κι αν δεν πιστεύουμε σε μια ιδέα, πώς θα αγωνιστούμε να κάνουμε ομορφότερο το μέλλον μας, σύμφωνα πάντα με τη δική μας θεωρία; Μπορούμε να το καταφέρουμε στη σημερινή εποχή που η απογοήτευση ιδεών και πράξεων μας έχει κυριεύσει;

Οι ωραιότερες θεωρίες, στην πραγμάτωση τους τα βρήκαν δύσκολα. Ίσως να είναι αλήθεια αυτό που λέει ο σοφός πως όλες περιέχουν και τον σπόρο της σήψης των. Οσον αφορά την πίστη στις ιδέες, καλό θα ήταν να σκεφτούμε με πόση επιμέλεια οι «παραγωγοί» ή «φορείς» ιδεών και συστημάτων «εντάσσουν» και φανατίζουν μέλη νεαράς, σχεδόν ανώριμης ηλικίας. Εκεί που το αίμα τρέχει με ορμή, που ο θυμός μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος, εκεί όπου οι πράξεις είναι εύκολες, σχεδόν σαν σωματική ανάγκη. Στις ηλικίες αυτές, που δεν υπάρχει,η δεν έχει ολοκληρωθεί η κριτική ικανότητα,το έδαφος είναι πρόσφορο, για πράξεις ηρωισμού, μα και για πράξεις αποτρόπαιου φανατισμού. Είναι οι στρατευμένοι των ιδεών, που έχουν χωνέψει την διδαχή «μόνο με τον πόλεμο επιτυγχάνεται η ειρήνη». Μελετώντας όμως την ιστορία, καταλαβαίνουμε πως όλες οι εποχές, και όλα τα γεγονότα κατά τα οποία χάθηκε η ιδιότητα του ανθρώπου, δεν ακυρώνονται από τον χρόνο, ούτε από την παράλειψή τους από τις πηγές τις ιστορικές. Η σύγχρονη απαίτηση, θαρρώ πως είναι, να δοθεί η αλήθεια στους νέους ανθρώπους. Να αναπτυχθούν τα κοινωνικά συναισθήματα-όχι στις ώρες της ανάγκης -αλλά ως ζωτικότερα από τα εγωκεντρικά που μας κατακλύζουν και πολλές φορές μας ακυρώνουν ως ανθρώπινα όντα. Και ελπίζω σε μια ωρίμανση –Ανάσταση ενός λαού - που προσωρινά αρέσκεται να μένει στην νηπιακή του ηλικία- ώστε, οι νέοι ηγέτες-ώριμοι και αυτοί - να μην χειραγωγούνται από άλλο τι, παρά μόνο από την ηθική στάση απέναντι στους πολίτες τους. Σαν η εξουσία και ο νόμος «φροντίσει ώστε να διασφαλίζεται η ευδαιμονία για ολόκληρη την πόλη, και όχι μόνο για μια ομάδα πολιτών» (Πλάτων), τότε θα έχουμε περάσει στο σωτήριο στάδιο της ωριμότητάς μας.

Ποιος είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα που αγαπήσατε περισσότερο όσο τον «χτίζατε»; Με ποιον ταυτιστήκατε περισσότερο κι αν υπάρχει μέσα στη ψυχή κάποιας Μαινάδας η Ελένη Στασινού;

Θα έλεγα πως και ο ελάχιστος ήρωας, έχει κομμάτια από την ψυχή μου. Αφού κι εγώ πρόδωσα, και λιποψύχησα, και ζήλεψα, και σκέφτηκα τρόπους να εξουδετερώσω, και ανταγωνίστηκα, και μεταμέλησα, και ωρίμασα και στάθηκα ψηλότερα, και ξανάπεσα, και τρόμαξα από αυτό που είδα στον καθρέφτη μου, και τον επαίνεσα και τον πόνεσα για όλη αυτή την πάλη προς το φως... Όχι μόνο στις Μαινάδες λοιπόν. Σε κάθε λέξη υπάρχει η ψυχή μου.

Αλάτι χοντρό, αλάτι ψιλό. Ένα τραγούδι που το τραγουδούσαμε στις αλάνες όταν ήμασταν μικρά παιδιά χωρίς να γνωρίζουμε την ιστορία του. Από στόμα σε στόμα κύλησε σε όλες τις γενιές. Μήπως σ΄αυτό κρύβεται το νόημα όλης της ιστορίας σας;

Μπορεί το νόημα να κρύβεται σε αυτό αλλά και στον αμέσως επόμενο στίχο «Έχασα τη μάνα μου και ψάχνω να την βρω». Θα τολμήσω μια αυθαίρετη σύνδεση. Εφόσον από την στιγμή που κόβεται ο λώρος-την ίδια αυτή στιγμή που παύουμε να κολυμπάμε στον αμνιακό σάκο, την πρώτη θάλασσα της ζωής μας, το πλάσμα, που περιέχει αλάτι - χάνουμε την μάνα μας, που ήταν η αιτία της ζωής μας και το αλάτι της, θα είμαστε μάλλον καταδικασμένοι για πάντα να την ψάχνουμε σε όλη μας την υπόλοιπη ζωή, για να επιστρέψουμε στην ασφάλειά της, και πέρα από εκείνη, να επιστρέψουμε στην αρχική μας σύσταση, στην ουσία μας, όπου η έννοια «μάνα»ήταν η Αρχέγονη δύναμη της δημιουργίας, σαν και το στοιχείο του αλατιού.

Ποια είναι η γνώμη σας για το Bookia, όσο αφορά την προβολή των συγγραφέων και των έργων τους;

Πιστεύω πως το ΒΟΟΚΙΑ συνεισφέρει στο θέμα δημιουργών και των δημιουργημάτων τους. Υπάρχει έντονη η ανάγκη ύπαρξης τέτοιων πυρήνων και θεωρώ πως παράγει σημαντικό έργο στον χώρο, ιδίως αν διαθέτει πρόσωπα ικανά και αμερόληπτα. (δεν θα πω σαν εσάς ώστε να μην θεωρηθεί φιλοφρόνηση)

Κυρία Στασινού, θα ήθελα να σας ρωτήσω πολλά ακόμη για το βιβλίο σας. Όσα τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που μας θέτετε μέσα από τις σελίδες σας. Σας ευχαριστώ που διαθέσατε τον χρόνο σας. Σας ευχαριστώ πολύ. Να συνεχίζετε με την ίδια αποτελεσματικότητα να τελείτε το έργο αυτό.

Θα κλείσω μ’ ένα απόσπασμα που μου άρεσε πολύ:

Ως τώρα αγαπούσα τα σώματα. Ο καιρός μού αποκάλυψε ότι το σώμα είναι το διάμεσο που ενώνει με τη Γη και τη φθορά. Το πρόσωπό μας είναι που ανήκει αλλού. Στο πρόσωπο καθρεφτίζεται το πρόσωπο του Άλλου. Εκείνου που ο κόσμος ακόμα ψάχνει να βρει ένα όνομα να τον καλεί. Τώρα τον λένε Θεό, ξέρεις επειδή είναι ταχύς και δεν τον φτάνουν, άλλοι τον λένε ουρανό, πλάστη, προστάτη, αφού ελπίζουν να είναι γι’ αυτούς μια ασπίδα απέναντι στα αναπάντεχα που ονομάζουμε “κακά” που μας περιμένουν, άλλοι τον λένε Δύναμη, Αρχιτέκτονα, μέγα Λογιστή ή Γεωγράφο, Παντόπτη ή και Δία.

Δημοσιεύθηκε στο bookia