Μετά την παρουσίαση του βιβλίου της, το τελευταίο της «Τριλογίας της Αθήνας», στην Κατερίνη, η κουβέντα με την Ευτυχία Γιαννάκη κατέληξε σε συνέντευξη. Φιλική, απλή, με πηγαίο διακριτό χιούμορ, με τις νότες της τζαζ μουσικής να μας συνοδεύουν, «κατάφερα» να ξεδιπλώσω μερικές πτυχές της. Ερωτήματα που γεννήθηκαν στη διάρκεια της παρουσίασης αλλά τα κράτησα μυστικά για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.
Πώς μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία της γιαγιάς ξυπνούν μνήμες για μια εποχή άγνωστη στους περισσότερους από μας; Τι έχει να μας πει και πόσα γεγονότα της ζωής που έζησε; Μια φωτογραφία όσον με χίλιες λέξεις. Στην προκειμένη, με 395 σελίδες.
Την Ελένη Στασινού τη πρωτογνώρισα στη Διεθνή Έκθεση βιβλίου, όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας». Μου άρεσε πολύ η γραφή της. Ποιητική μα και δύσκολη. Αφοσιώθηκα πολύ για να εμβαθύνω στα νοήματα της. Το θέμα της, όχι συνηθισμένο λογοτεχνικά. Σκαλίζει και ερευνά παντελώς άγνωστες πτυχές της ιστορίας μας κι αυτό με γοήτευσε. Φέτος έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα με τις «Μαινάδες του Κηφισσού», πάλι από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πολλοί νεότεροι ίσως δεν γνωρίζουν πώς υπήρχαν ποτάμια παλιά στην Αττική. Με προκάλεσε ο τίτλος να το διαβάσω και την αναζήτησα να μιλήσουμε…
Όταν αποφάσισα να γράψω το βιβλίο μου, «Στο κόκκινο του ουρανού», έμεινα άφωνη μπροστά σε όλα αυτά που τράβηξαν οι μάρτυρες της ελευθερίας του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Συγκλονιστικά στοιχεία ερχόταν στο φως από την λιγοστή βιβλιογραφία που υπάρχει αλλά και από το διαδίκτυο για ένα κομμάτι του Ελληνισμού που από σκόπιμα πολιτικά παιχνίδια έμεινε στο σκοτάδι.
Την Ιφιγένεια Τέκου τη γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας, δηλαδή από το 2014. Το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο φως», στάθηκε αφορμή να την αναζητήσω και να κουβεντιάσω μαζί της.