Έχω διαβάσει αρκετά αστυνομικά μυθιστορήματα, κυρίως από Έλληνες συγγραφείς. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήρθε στα χέρια μου το νέο βιβλίο του Νεοκλή Γαλανόπουλου, «Βάσει σχεδίου». Έχοντας εμπιστοσύνη τις εκδόσεις Καστανιώτη για τα βιβλία που εκδίδει, το «ρούφηξα» κυριολεκτικά. Αναζήτησα τον συγγραφέα να μου μιλήσει για το βιβλίο του και για την αστυνομική λογοτεχνία στη χώρα μας. Τελικά, τι έχουν να ζηλέψουν οι δικοί μας συγγραφείς από τους ξένους;
«Η οργή του χρόνου» είναι το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Βουζουνεράκη από την Άνεμος Εκδοτική. Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα. Ο κορονοϊός και οι συνέπειες του, περισσότερο οι ψυχικές που προέκυψαν, είναι αυτός που την απασχόλησε και κίνησε τους πρωταγωνιστές της, δίνοντας έντονα συναισθήματα. Ο φόβος, ο τρόμος, η οργή, ο ψυχικός θάνατος ακόμη και αυτών που δεν αρρώστησαν, είναι οι λόγοι που την αναζήτησα για να της κάνω τα ερωτήματα που γεννήθηκαν κατά την ανάγνωσή του.
Παρακολουθώ τη Σοφία Θεοδωρίδου από το πρώτο της βιβλίο το «Η νύφη φορούσε μαύρα» μέχρι το σημερινό. Μεγαλωμένη στη Μακεδονία, ανάμεσα σε Πόντιους και Μικρασιάτες, ακούγοντας ιστορίες από τον ξεριζωμό, η γραφή της μου φαίνεται πολύ οικεία. Δεν είχα την τύχη μέχρι σήμερα να μιλήσω μαζί της, για λογαριασμό του Bookia. «Ο άγραφος νόμος» είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο για μας τις γυναίκες. Μιλά για τα πρώτα σκιρτήματα αντίστασης γυναικών που ασφυκτιούν μες στην επαρχιακή κοινωνία στην οποία ζουν, όπου ο λόγος του άντρα είναι ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ.
Κυρία Θεοδωρίδου σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου δίνετε. Από τη «Η νύφη φορούσε μαύρα» μέχρι το τελευταίο σας, ο Πόντος αλλά και όλη η Ανατολή υπάρχουν σε κάθε βιβλίο σας και είναι οι τόποι όπου ανασαίνουν οι ήρωές σας. Η καταγωγή σας από τον Πόντο, τα βιώματα αλλά και οι άπειρες ιστορίες που έχετε ακούσει, είναι το πολύτιμο υλικό όπου χτίζονται τα μυθιστορήματά σας;
[…] Τεράστια κύματα θα κατακλύσουν τη γη. Τα ζώα θα εξαφανιστούν. Οι μέλισσες θα χαθούν. Οι πάγοι θα λιώσουν. Τυφώνες και κυκλώνες θα καταστρέψουν τη γη. Οι άνθρωποι ανήμποροι θα τρέχουν να κρυφτούν. Οι μηχανές δεν θα τους βοηθούν. Τα ρομπότ θα απορρυθμιστούν. […]
(Από το διήγημα «Το όνειρο με τις τρεις πόρτες», σελ. 38)
Με παραξένεψε και με τράβηξε ο τίτλος αυτής της συλλογής των δεκαέξι διηγημάτων, αλλά και όσα γράφει το οπισθόφυλλο αυτού του μικρού κομψού βιβλίου. Δεν έχω ξαναδιαβάσει άλλο βιβλίο της και το ρούφηξα. Αναζήτησα την κυρία Λίλια Τσούβα να μιλήσει στους αναγνώστες του Bookia για το συγγραφικό της αυτό ταξίδι.
Tη Ρέα Γαλανάκη τη γνώρισα, την άκουσα στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας, που είχε γίνει στον Πύργο της Τήνου, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας το 2018, που μίλησε για το βιβλίο της «Δυο γυναίκες δυο θεές». Την παρακολουθώ συγγραφικά πολλά χρόνια γιατί έχω ξεχωρίσει τη γραφή της. Τελικά, τι είναι ο «Εμμανουήλ και η Αικατερίνη»; Παραμύθι που δεν είναι παραμύθι, μυθιστόρημα ή αυτοβιογραφία; Ποια ήταν η εσωτερική της ανάγκη να γράψει την ιστορία των γονιών της;
Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Η Λίλα Κονομάρα γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία στο Παρίσι και εργάστηκε αρκετά χρόνια ως καθηγήτρια στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Ως λογοτέχνης πρωτοεμφανίστηκε το 2002 με το βιβλίο "Μακάο", για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω" το 2003.
Εξήντα χρόνια μουσική, έξι βιβλία, διεθνείς διακρίσεις, άπειρες δισκογραφικές συμμετοχές. Ονειρευτήκαμε, ταξιδέψαμε με τις μουσικές του. «Άκρη δεν έχει ουρανός», «Πρωινό τσιγάρο» ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Οι μουσικές του με συντρόφευσαν όλα τα όμορφα χρόνια και με ενέπνευσαν ακούγοντας σας και γράφοντας τα δικά μου ποιητικά έργα. Τον έχω ακούσει σε συναυλίες του, τον απόλαυσα στη μουσική σκηνή του καφέ Παράσταση στα Εξάρχεια.
Τούτη η συνέντευξη δίνεται με αφορμή του τελευταίου του βιβλίου από τις εκδόσεις Άπαρσις, «Επίκαιρα και διαχρονικά». Χρονογραφήματα που προβληματίζουν, που τσιγκλούν τις ευαίσθητες χορδές μας.Η τιμή που μου έκανε είναι μεγάλη…
Κύριε Νότη Μαυρουδή, αν και στεγαζόμαστε στην ίδια εκδοτική ομπρέλα Άπαρσις, σας ευχαριστώ θερμά που δεχτήκατε και διαθέτετε τον πολύτιμο χρόνο σας. Πώς αποφασίσατε να εκδώσετε τις προσωπικές σας ανησυχίες;
Την Ιφιγένεια Τέκου την παρακολουθώ αναγνωστικά από το 2014, από το πρώτο της βιβλίο. Από τότε η γραφή της συνεχώς εξελίσσεται όπως και η θεματογραφία της, που μας ταξιδεύει πάντα νοερά σε χώρες και θρύλους, δίνοντας κάθε φορά το κοινωνικό της στίγμα μέσα από τους καλογραμμένους ψυχογραφικούς τους χαρακτήρες.
Στο νέο της βιβλίο, «Ο άντρας με τις κούκλες», από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ομολογώ πως το πάντρεμα ιστορίας, θρύλου, κοινωνικού στιγματισμού και αστυνομικού, με άφησε ακόμη μια φορά έκπληκτη. Την αναζήτησα να μιλήσει η ίδια στους αναγνώστες της, πάνω σε ερωτήματα που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το.
Ιφιγένεια Τέκου, ένα ακόμη βιβλίο που ταξίδεψε τους αναγνώστες σου, όπως εσύ καλά γνωρίζεις. Κάτω Ιταλία και Ιαπωνία σμίγουν σ’ αυτό το βιβλίο. Ποια ήταν η αρχή της έμπνευσής σου;
Η Μαρίζα Καζακλάρη είναι Κατερινιώτισσα, ψυχολόγος και ποιήτρια. Η νέα ποιητική της συλλογή, «Κυανό», από τις εκδόσεις Mystory, είναι η τρίτη κατά σειρά.
Μαρίζα Καζακλάρη πώς ξεκίνησες να γράφεις Ποίηση και ποια ήταν τα ερεθίσματά σου;
Η Ελένη Στασινού μετά τις «Μαινάδες του Κηφισσού» έρχεται με το νέο της βιβλίο «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά» από τις εκδόσεις Γκοβόστη να μας ταξιδέψει σε άγνωστα μονοπάτια. Μας μιλά για την ευθύνη του ατόμου, την εντιμότητα, αρχές και ιδανικά που έχουν χαθεί αλλά ίσως σε κάποια στάση του τρένου καταφέρουμε να τα αποκτήσουμε και πάλι. Μια κουβέντα με την ίδια τη συγγραφέα πιστεύω πως θα είναι πιο ωφέλιμη.