Αχ μουρλοσκοτωμένο, με έλεγε η μάνα μου γι’ αυτά που πίστευα, για το ανυπότακτο που ζούσα. Για τα σημάδια που είχαν χαραχτεί στο κορμί μου, ένα τόσο δα ήμουνα. Είχαν χαραχθεί πάνω μου οι ιστορίες και ο πόνος τους, από εκεί που έρχονταν οι ξεριζωμένοι.
Που να ’ξερα αυτά που άκουγα; και η μάνα μου να με περιμένει χάνοντας τον ύπνο της…
Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Δεν καταλάβαινα…
«Στις 2 Νοέμβρη 1958, η μάνα μου με γέννησε για πρώτη φορά, κι έχω τα πρώτα μου γενέθλια. Η μάνα μου με ξαναγέννησε για δεύτερη φορά, στις 22 Απριλίου του 1999, στο Λαϊκό Νοσοκομείο στην Αθήνα, όταν μου δώρισε για μεταμόσχευση τον έναν της νεφρό. Τότε έχω τα δεύτερα γενέθλιά μου. Και στις 3 Νοέμβρη 2011, ξαναγεννήθηκα για τρίτη φορά, στο δημόσιο Νοσοκομείο της Νανσύ στη Γαλλία, όταν μία μάνα δώρισε για μεταμόσχευση τα όργανα της νεκρής κόρης της κι έσωσε εμένα κι άλλους 7. Κι έχω τα τρίτα μου γενέθλια».
Ο Αντώνης Χαριστός, πολυγραφότατος συγγραφέας με επιμέλειες πολλών συλλογικών τόμων αλλά και δικών του βιβλίων, που όσα διάβασα μέχρι σήμερα, μ’ έχουν κερδίσει, έρχεται με την «Αγία Οικογένεια», από τις εκδόσεις Γράφημα, να ταρακουνήσει τα ήσυχα νερά της εκδοτικής παραγωγής. Ένα βιβλίο που εκτυλίσσεται στη Σουηδία του 1970, και περιστρέφεται γύρω από την πράξη της παιδεραστίας.
Γιατί όμως μας ταρακουνά; Γιατί το επίκεντρο είναι η καθολική Εκκλησία αλλά και η πολιτική εξουσία. Μπλέκονται πολλά πρόσωπα της καλής κοινωνίας της χώρας. Ψυχολογικό, ψυχογραφικό μυθιστόρημα, που πολλές φορές σταμάτησα να ηρεμήσω από τις εκτενείς αφηγήσεις, αλλά κι από τη σωματική, ψυχική βία που βίωσαν τα θύματα. Καλύτερα όμως να τα πει ο ίδιος ο συγγραφέας, που σίγουρα θα είναι πιο πειστικός από μένα. Τα τεράστια «γιατί» απαντώνται.
Τον ποιητή Γιώργο Χ. Θεοχάρη τον γνωρίζω λογοτεχνικά από το 1988 που εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Εμβόλιμον» στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Και μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση πως καταφέρνει να εκδίδει ένα τόσο καλό λογοτεχνικό περιοδικό στην περιφέρεια.
Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα ενώ έχει επιμεληθεί εφτά ανθολογίες. Η «Δίφορη μνήμη» είναι πεζογράφημα, το τελευταίο του έργο από τις εκδόσεις Πόλις και η ευκαιρία να μιλήσω μαζί του γι αυτό το τόσο όμορφο βιβλίο που με γοήτευσε η γραφή του.
Ο Ανδρέας Ζαχαράτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961, σπούδασε photography & cinematography στην σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, όπου αποφοίτησε με άριστα το 1983. Εργάζεται ως Διευθυντής Φωτογραφίας από το 1983 έως σήμερα στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση, (Ε.Ρ.Τ. και Δημόσια Τηλεόραση).
Έχει διδάξει στα κρατικά Ι.Ε.Κ (Iνστιτούτα Eπαγγελματικής Kατάρτι-σης) still photography, cinematography, camera operation, lighting in television. Από το 1983 έχει πραγματοποιήσει δεκατρείς ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας. Είναι μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας και έχει βραβευτεί σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς σε Ελλάδα & Ευρώπη.
Την Πένυ Παπαδάκη την παρακολουθώ συγγραφικά πολλά χρόνια, σχεδόν από τότε που άρχισε να εκδίδει στις εκδόσεις Ψυχογιός. Τα θέματα της γεννημένα μέσα από την κοινωνία, η γραφή της ξεχωριστή, γι αυτό άλλωστε ελκύει τους αναγνώστες της.
«Η Πολυξένη», το τελευταίο της βιβλίο ήταν πολύ δυνατό και δεν ήθελα να το εγκαταλείψω. Ποια ήταν η Πολυξένη; Ας αφήσουμε τη συγγραφέα να μας τη συστήσει.
Τη Νατάσσα Καραμανλή την πρωτογνώρισα στην Κατερίνη το 2018, όπου δραματοποίησε το βιβλίο της «Το μπλουζ της Κυριακής» και «Ωτακουστής» μαζί με τη συγγραφέα Χαρά Χρυσάφη. Σήμερα έρχεται στα εκδοτικά πράγματα με τη «Βαριάντα», ένα πολύ δυνατό και επίκαιρο βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Οι «Ασάλευτες νύχτες» έρχονται από τις εκδόσεις Άπαρσις μετά το βιβλίο της «Οδός Ελιγμών», από τις ίδιες εκδόσεις. Πάντοτε θαυμάζω τους συγγραφείς που μπορούν να γράφουν σε μικρή φόρμα και να κλείνουν σε μια σελίδα τα νοήματα τους. Γι’ αυτή την αφαιρετική ικανότητα ήθελα να μιλήσω από μια νέα συγγραφέα που μπήκε δυναμικά στον χώρο του βιβλίου. Μια συζήτηση για τα βιβλία της αλλά και για τις ανησυχίες της στο τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική λογοτεχνία επεδίωξα μαζί της.
Η Σοφία Δημοπούλου επανέρχεται μετά το «Πως υφαίνεται ο χρόνος» στα συγγραφικά δρώμενα με το νέο της βιβλίο «Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ο τόπος που εξελίσσεται είναι το χωριό Ρουμλουκιού, του Ρωμιότοπου της Ημαθίας, η Αλεξάνδρεια και τα Γιαννιτσά, η Αμερική και η Κέρκυρα. Οι πρώτοι, αν και κοντινοί, στον τόπο που μεγάλωσα, δε γνώριζα την ιστορία τους. Μπορώ να πω πως ήταν το κίνητρο της επιλογής του βιβλίου. Ένα κοινωνικό βιβλίο, ενδιαφέρον που σε τραβά να το τελειώσεις γρήγορα.
Τη Μαρία Τσακίρη την παρακολουθώ από τα πρώτα της βιβλία «Ιφιγένεια» και «Θλιμμένος Σεπτέμβρης», που έχουν μείνει έντονα στη μνήμη μου. Η γραφή της και τα βαθιά κοινωνικά της μηνύματα συνεχίζουν και στο πρόσφατο τρίτο βιβλίο της να με κεντρίζουν. Γεννημένη στην Κατερίνη η Μαρία Τσακίρη αλλά που μένει στη Θεσσαλονίκη, μοιράζεται μεταξύ δημοσιογραφίας και συγγραφής και μας συστήνει τη Λούτσυ και τον Καμίλ. Επηρεάζει η μια δουλειά την άλλη; Είναι η πρώτη, πηγή έμπνευσης σε όφελος της δεύτερης; Θα μας τα πει η ίδια η συγγραφέας.