Πως ξεκίνησε το συγγραφικό σου ταξίδι;
Άρχισα να ακούω Ποίηση από τα δέκα μου χρόνια στη βιβλιοθήκη του μετέπειτα Δασκάλου μου και Ποιητή Γιάννη Κουτσοχέρα. Θυμάμαι ότι μάθαινα τα ποιήματα του και όταν τον επισκεπτόμουν με τους γονείς μου του τα απήγγειλα. Από τότε έγραφα ποιήματα μα δεν τα φανέρωνα, τα κρατούσα στο συρτάρι. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή εκδόθηκε σε ένα τυπογραφείο, το 1987 στα Εξάρχεια. Αφού πριν την είχα στείλει στο Παρίσι όπου ο Γιάννης Κουτσοχέρας ήταν πρέσβυς τηςUNESCO και μου είπε «Προχώρα». Ελευθέρωσα τον νου μου και προχώρησα. Από τότε ξεκίνησε το ταξίδι μου, η έκθεση μου στο κοινό και οι πρώτες δειλές ποιητικές παρουσιάσεις.
Ακολούθησαν τα ποιητικά μου βιβλία “Ιριδίσματα”,εκδ. Γκοβόστη, η “Ηώ” εκδ.Γκοβόστη, “Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα κύματα”Όλυμπος Εκδοτική, “Καθρέφτης Ψυχής” Άνεμος Εκδοτική ενώ το 2014 έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα “Ζωή σε θαλασσοσταλιές” από τις εκδόσεις Έναστρον. Έγραψα ακόμη κι ένα ηλεκτρονικό βιβλίο –βιογραφία με την ιστορία του θείου μου Γεωργίου Παπαδημητρίου που ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα το εκδώσω ως μυθιστόρημα. Οι αναγνώστες μπορούν να το διαβάσουν στην προσωπική μου ιστοσελίδαwww.magdapapadimitriou.gr.
Τι σε εμπνέει;
Με εμπνέει η Ελλάδα, περισσότερο το Αιγαίο αν και έχω γράψει πολλά ποιήματα για τον Όλυμπο. Η νοητή γραμμή Μακεδονία, Κυκλάδες και Κρήτη ήταν στις περισσότερες ποιητικές συλλογές πηγή έμπνευσης. Φυσικά δεν λείπουν και τα πολιτικά ποιήματα αφού γεννήθηκα μέσα στη πολιτική. Η οικογένεια που μεγάλωσα είχε άμεση εμπλοκή στους αγώνες κατά των Γερμανών και της Χούντας. Με διώξεις και εξορίες. Δεν γινόταν να μείνω εγώ αμέτοχη αφήνοντας τους αγώνες του λαού έξω από τη Ποίηση. Το DNA…..
Γιατί αυτό θέλεις να το μοιραστείς με τον κόσμο;
Γιατί οι σκέψεις και οι προβληματισμοί, οι όμορφες εικόνες και τα μηνύματα που “βγαίνουν” από αυτά ως σταγόνες φωτός και αισιοδοξίας δεν πρέπει να μένουν κλειδωμένα σε ένα συρτάρι. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνουν κτήμα όλων για να χαράξουν οι αναγνώστες τους δικούς τους δρόμους.
Πως «ονειρεύεσαι» το συγγραφικό σου μέλλον;
Τι θα ήθελες να σου συμβεί; Δεν ονειρεύομαι κάτι ιδιαίτερο και μεγαλεπήβολο. Γράφω πρώτα για μένα, να είμαι πρώτα καλά εγώ με τον εαυτό μου για να μπορώ να το προσφέρω αργότερα απλόχερα στους άλλους . Υπάρχουν τόσα πολλά ερεθίσματα γύρω μας που οι ιδέες έρχονται χωρίς να τις περιμένεις. Γράφω συνέχεια, αισθάνομαι ότι είμαι σε μια παραγωγική φάση. Το τι θα βγει προς τα έξω όμως θέλει πολλή δουλειά και υπομονή. Αυτό προσπαθώ και επιδιώκω. Θέλω να δω τα βιβλία μου στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου και να αφήσω στα παιδιά μου ότι καλύτερο για να με θυμούνται. Το μικρό μου λιθαράκι σε τούτη τη ζωή.....Δουλεύω αυτό τον καιρό δυο μυθιστορήματα, ένα είναι ήδη έτοιμο, ο χρόνος θα το δείξει. Πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες για να βγει στο φως… Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, δεν ζω από το γράψιμο.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου έλληνες και ποιοι ξένοι συγγραφείς και ποια βιβλία τους ;
Εδώ φοβάμαι ότι ίσως ξεχάσω κάποιους. Ξέρετε, τόσα χρόνια που διαβάσω το άνοιγμα της ψαλίδας ανοίγει όλο και περισσότερο ως προς τις επιλογές και δεν θέλω να ξεχάσω κάποιους. Πρώτα, θέλω να μνημονεύσω τους κλασσικούς συγγραφείς που χωρίς αυτούς οι νεότεροι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Διδώ Σωτηρίου, Καζαντζάκης, Μυριβήλης, Καραγάτσης....Από τους νεότερους Καλπούζος, Στεφανάκης, Φιλομήλα Λαπατά, Μπάιλα Τέσυ, Σοφία Βοίκου, Θοδωρής Παπαθεοδώρου, Νόελ Μπάξερ, που τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα, Ελένη Πριόβολου, η Μαίρη Κόντζογλου-Τσιαχτίρη - η τριλογία «Τα Παλιά Ασήμια» μου άρεσε και θα συνεχίσω να την ακολουθώ-, Κρομμύδας, Σπύρος Πετρουλάκης, και από τους παιδικούς συγγραφείς Λότη Πέτροβιτς, Ζωρζ Ζαρρή, Αγγελική Βαρελά, Βαγγέλης Ηλιόπουλος που τους διάβαζα με τα παιδιά μου. Φυσικά τους παλαιότερους τους πρόλαβα κι εγώ. Στους συγγραφείς για τα παιδιά, στους παραμυθάδες θα έλεγα, έχουμε και τους συμπατριώτες μας, τον Θάνο Κόσυβα, την Εύα-Ευανθία Κασιάρου και τη Γλυκερία Γκρέκου που έχουν περάσει τα σύνορα του νομού και έχουν καταξιωθεί από τους αναγνώστες.
Δεν θα ήθελα να παραλείψω την Έφη Καγξίδου και τη Λίνα Σπεντζάρη, ποιήτριες και οι δυο, μα το πρώτο βιβλίο τους «Ούτε η μάνα μου» ήταν ένα αριστούργημα που πρέπει να το διαβάσουν οι φίλοι αναγνώστες. Σίγουρα ξέχασα κάποιους και ας με συγχωρήσουν. Από τους ξένους, μου αρέσουν πολύ η Ιζαμπέλ Αλιέντε και ο Αχμέτ Ουμίτ. Όταν πρέπει να επιλέξω, προτιμώ τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία ή βιβλία συγγραφέων από χώρες της Μεσογείου. Όσες φορές αποπειράθηκα να διαβάσω βιβλία Βορειοευρωπαίων ή Αμερικάνων συγγραφέων, τα άφησα στη μέση. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να στηρίζω τους Έλληνες συγγραφείς που έχουν κοινά βιώματα, κοινή ιστορική μνήμη και οι χαρακτήρες τους είναι πιο οικείοι μαζί μου. Να μπορώ και να θέλω να ταξιδεύω μαζί τους. Βιβλία όλων των παραπάνω δεν θα σου αναφέρω γιατί τους περισσότερους τους παρακολουθώ από το πρώτο τους βιβλίο που το καθένα είναι ξεχωριστό και μοναδικό.
Με ποια κριτήρια επιλέγεις ένα βιβλίο;
Αγοράζω πλέον «δοκιμασμένους» συγγραφείς. Που τους παρακολουθώ από το πρώτο τους βιβλίο. Όταν μου χαρίσουν το ταξίδι που με συναρπάζει, δεν σταματώ να τους ακολουθώ. Όταν δω κάπου ότι το ταξίδι που με οδηγούν , δεν μου λέει πλέον τίποτε, σταματώ. Το ιστορικό και το πολιτικό μυθιστόρημα ή οι αληθινές ιστορίες με έλκουν περισσότερο. Και στο τέλος κοιτώ τις εκδόσεις όσο αφορά τη μετάφραση όταν πρόκειται για ξένη λογοτεχνία. Εδώ στηρίζομαι περισσότερο στην γνώμη του βιβλιοπώλη που θα σας πω παρακάτω τους λόγους.
Υπάρχουν συγγραφείς, από αυτούς που προανέφερα που τους επιλέγω με κλειστά μάτια. Δεν χρειάζεται να διαβάσω το οπισθόφυλλο όταν πρόκειται πχ για Καλπούζο ,Στεφανάκη…. Τα άλλα βιβλία, εκτός των παραπάνω συγγραφέων που έχω αναφέρει, ή διαβάζω κριτικές, ή συμβουλεύομαι το BOOKIA που είναι πολύ αξιόπιστο και ενημερωμένο κοινωνικό δίκτυο για το βιβλίο-εδώ ευλογώ τα γένια μου γιατί έχω τη τιμή να συνεργάζομαι μαζί του ως ανταποκριτής της Πιερίας. Και φυσικά ρωτώ τη βιβλιοπώλη μου για να μου πει τη γνώμη της για μια άλλη επιλογή.
Τώρα θα αναφέρω το γιατί στηρίζω το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς φεύγοντας λίγο από την ερώτηση αλλά νομίζω ότι είναι σχετικό. Το βιβλιοπωλείο το νιώθω ναό του βιβλίου. Νιώθω ότι είναι το δεύτερο σπίτι μου. Ότι μπορώ να συζητώ για τα βιβλία, να βρίσκομαι με φίλους με τα ίδια ενδιαφέροντα και να ανταλλάσσουμε γνώμες, να ακούω μουσική ξεφυλλίζοντας το, να μυρίζω τέλος το χαρτί του βιβλίου και όχι τις προσφορές της οποιαδήποτε αλυσίδας ή του Supermarket. Προτιμώ να αγοράσω δυο βιβλία λιγότερα παρά να αγοράσω ένα βιβλίο μαζί με πατάτες ή κρεμμύδια. Είμαι κάθετη και απόλυτη σ’ αυτό Όπως, ότι οι παρουσιάσεις των βιβλίων προτιμώ να γίνονται σε βιβλιοπωλείο, τουλάχιστον οι δικές μου, και όχι σε άλλους χώρους που δεν έχουν σχέση με το βιβλίο. Εννοείται ότι θα πάω αν χρειαστεί αλλά με ξενίζει και δεν μου είναι ευχάριστο.
Μίλησέ μας για το τελευταίο σου βιβλίο.
Tο τελευταίο μου βιβλίο είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα μετά από πέντε ποιητικά χωρίς να αποκλείσω ότι δεν θα ξαναγυρίσω στη Ποίηση. Ήθελα να δοκιμάσω κι αυτό το είδος γραφής αν μπορώ να τα καταφέρω. Η “Ζωή σε θαλασσοσταλιές” που εκδόθηκε το 2014 από τις εκδόσεις Έναστρον, είναι εμπνευσμένο και γραμμένο για τη Τήνο, τη δεύτερη αγάπη μου, το νησί καταγωγής του συντρόφου μου και καταφύγιο μου εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Μιλά για τη Δήμητρα, τη Μαριγώ, τη Μαρουσώ, τη Μαριγώ-Έλενα. Τέσσερις γυναίκες μεγαλωμένες στο ίδιο χωριό, η καθεμιά με διαφορετική διαδρομή και διαφορετική μοίρα που την όρισαν οι άλλοι. Αυτές είναι οι ηρωίδες μου. Μεγάλωσαν ανάμεσα στα πρέπει και τα μη, ενώ η μικρή κοινωνία του χωριού τους μέτραγε τα όρια της αντοχής τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής τάραξε τη ζωή της Μαρουσώ και της άλλαξε τον προσανατολισμό της . Πολιτικές ανακατατάξεις και δικτατορίες επηρέασαν τη ζωή . Θύμα από μικρή, όπως και η μάνα της η Μαριγώ. Τέσσερα θανατικά στην οικογένεια και ένα μυστήριο ναυάγιο. Η απώλεια μνήμης του αγαπημένου προσώπου τις ανάγκασε να ζήσουν μόνες για είκοσι τέσσερα χρόνια. Η Μαρουσώ άλλαξε πορεία στη ζωή της, με τη βοήθεια δυο πολύτιμων γι' αυτήν ανθρώπων. Και οι δύο τους γνώρισαν όμορφα πράγματα, χαμογέλασαν. Μέχρι που στο γάμο της Μαρουσώ έγινε κάτι απρόσμενο. Μια απροσδόκητη εξέλιξη επηρέασε και άλλαξε τη ζωή τους στο όμορφο χωριό του Χαλεπά, στον Πύργο της Τήνου.....
Νοιώθεις το έργο σου να «υποστηρίζεται» ως δημιουργία, από την πολιτεία ή πολιτισμός είναι προνόμιο των λίγων;
Όχι, δεν το νιώθω ότι υποστηρίζεται από τη πολιτεία παρά μόνο από τους αναγνώστες και το βιβλιοπωλείο το οποίο με στηρίζει. Η Πολιτεία, ο δήμος και η δημοτική βιβλιοθήκη δεν στηρίζει τους ντόπιους συγγραφείς. Φυσικά η δικαιολογία είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα λόγω κρίσης για να τους στηρίξει. Τώρα είναι η κρίση, τα τελευταία έξι χρόνια, δεν υπήρχε πάντα. Όλη η προβολή δυστυχώς πρέπει να γίνεται από τους ίδιους τους δημιουργούς. Τις δημόσιες σχέσεις του…. Το πόσο είναι ανοικτός στα ΜΜΕ και στη κοινωνία. Μιλώ πάντα για τους νέους δημιουργούς κι όχι γι αυτούς που όλη τη προβολή τη ρυθμίζει ο εκδοτικός τους οίκος. Πιστεύω ότι είναι πιο κουραστικό για τον δημιουργό το ταξίδι μετά την έκδοση παρά η ίδια ώρα της συγγραφής. Κι αν πάρουμε υπόψη το γνωμικό “Ουδείς προφήτης στο τόπο του” καταλαβαίνεις το μέγεθος της δουλειάς που “πέφτει” στις πλάτες του δημιουργού. Του νέου δημιουργού που αγαπά αυτό που κάνει και θέλει να το εκθέσει...Σε αντίθεση με το εξωτερικό που ο δήμος προσκαλεί τον συγγραφέα και του αγοράζει και τα βιβλία. Εδώ, στη χώρα μας είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι δήμοι που στηρίζουν τους δημιουργούς του τόπου τους. Ενώ όταν έρχεται ένας αναγνωρισμένος συγγραφέας από την Αθήνα, επιδιώκουν να κάθονται στη πρώτη σειρά για να βγουν φωτογραφίες και να δείχνουν ότι είναι δίπλα στο δημιουργό και στο βιβλίο. Μου βγαίνει ως παράπονο.
Είμαστε δημιουργοί, γραφιάδες, βγάζουμε τα εσώψυχά μας στο χαρτί, εκτιθoμαστε στο αναγνωστικό κοινό και είμαστε ανοιχτοί στη κριτική. Δεν είμαστε λογοτέχνες, ούτε Ποιητές. Είναι πολύ βαρείς οι τίτλοι. Τον τίτλο σου τον δίνει ο αναγνώστης καταξιώνοντας σε. Οι λογοτέχνες έχουν περάσει στο πάνθεον των Αθανάτων. Μπορώ να κρίνω τον Καζαντζάκη ή τον Μυριβήλη, ή τον Ελύτη? Όχι φυσικά. Ούτε πιστεύω ότι ο πολιτισμός είναι προνόμιο των λίγων. Πιστεύω ότι με την σωστή δουλειά και επιμονή θα καταφέρει ο καθένας από τους νέους να φτάσει ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Σίγουρα μερικοί δημιουργοί είναι πιο τυχεροί αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω ούτε να απορρίψω τη δουλειά που έχουν κάνει για να φτάσουν ψηλά . Πιστεύω ότι πρέπει εμείς να γίνουμε καλύτεροι χωρίς να κοιτούμε να ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού για να πατήσουμε πάνω του. Η ζήλια και η κακία δεν πρέπει να υπάρχει μεταξύ των δημιουργών.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου -ως μέλος- από την ΕΝΩΣΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΙΕΡΙΑΣ;
Ή Ένωση συγγραφέων ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια. Ήμουν κι εγώ ένα από τα ιδρυτικά μέλη. Διάφορα προβλήματα που προέκυψαν είχε αναστείλει τη λειτουργία της αλλά σήμερα, μετά από ένα χρόνο η παρουσία της είναι πολύ δυναμική στα δρώμενα στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας μα και του νομού. Με τις εκδηλώσεις που διοργανώσαμε, τη φιλοξενία και συμμετοχή στα πάνελ γνωστών συγγραφέων που ήρθαν στη πόλη μας, τη σύμπραξη με την Ένωση Εικαστικών καλλιτεχνών και την Εστία Πιερίδων Μουσών του νομού μας, τη στήριξη της Ένωσης στις παρουσιάσεις μελών συγγραφέων μας, παρά τις αδυναμίες μας, καταφέραμε να μας γνωρίσουν οι πολίτες της πόλης και να μας αγκαλιάσουν με τη παρουσία τους. Τι προσδοκώ? Θα μου άρεσε ένα συνέδριο των Ενώσεων Συγγραφέων όμορων νομών για αρχή, ώστε να βάλουμε τις κατευθύνσεις και τους άξονες, τα πλαίσια αν θέλετε το πώς θα κινηθούμε , ποιες προτεραιότητες θα βάλουμε ώστε να κάνουμε γνωστά τα θέματα που αφορούν τους δημιουργούς στο πλατύ κοινό. Να προσκληθούν συγγραφείς από τη ΠΕΛ, Εκδότες και βιβλιοπώλες της πόλης μας ώστε να χαράξουμε μια κοινή πορεία απέναντι στη πολιτική του βιβλίου, την ενιαία τιμή, τη προώθηση του βιβλίου κλπ. Οι πολίτες περιμένουν από τους δημιουργούς να πάρουν θέση σε σοβαρά θέματα.. Αν δεν μπει το μαχαίρι στο κόκαλο θα μείνουμε στάσιμοι κι αυτός για μένα είναι ο χειρότερος εφιάλτης για το μέλλον της Ένωσης.
Θέλουμε να χαρίσετε στους αναγνώστες του «ΕΔΩ ΚΑΤΕΡΙΝΗ» ένα απόσπασμα (ποίημα) από το (κάθε) βιβλίο σου;
Και απογειωθήκαμε από τον Προφήτη Ηλία, το μικρό ξωκλήσι, το έρημο και μοναχό, στο βουνό των Θεών. Με τα φτερά του έρωτα, αγκαλιασμένοι μέχρι το βενετσιάνικο κάστρο, ζώντας το πρώτο μας σκίρτημα, αναπολώντας τις στιγμές των μουσικών ακουσμάτων ελπίζοντας πάντα στην αιώνια αγάπη με την ίδια φλόγα. Σε ποιες λέξεις άραγε μπορείς να σκλαβώσεις τη Ποίηση όταν ζεις το ίδιο της το μεγαλείο; 'Όταν σκαρφαλώνεις στα μουσικά μονοπάτια του ονείρου που λέγεται Όλυμπος; Αν μ' αγαπάς θα βάλω φτερά αγαπημένε μου να φτάσω εκεί - να δω το χαμόγελο σου πιο φωτεινό από του ήλιου, το δέρμα του κορμιού σου πιο όμορφο από τα στήθη που περιμένουν να τ' αγγίξεις και να ερωτευτείς!
Αν μ' αγαπάς
θα βάλω φτερά αγαπημένε μου να φτάσω εκεί -
να δω το χαμόγελο σου
πιο φωτεινό από του ήλιου,
το δέρμα του κορμιού σου
πιο όμορφο από τα στήθη
που περιμένουν να τ' αγγίξεις
και να ερωτευτείς!
Από τη ποιητική συλλογή «Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα Κύματα»
Ατιτλο
Στον ουράνιο θόλο
που μπλέκονται αρμονικά
τα χρώματα με τα σύννεφα,
το κορμί σου χάνεται
Γυμνό μέσα από τα κεριά του απείρου,
στη θάλασσα του μπλε κόσμου μου.
μέχρι να χαθεί από ένα άλλο έρωτα
ώσπου να σβήσει κι αυτή η φλόγα.
Ποιητική συλλογή “Ηώ” εκδόσεις Γκοβόστη
ΝΕΡΟΚΡΙΝΟΣ
Ο νερόκρινος, το λουλούδι σου
Το σιέλ της θάλασσας
το χρώμα σου
Το Αιγαίο η πατρίδα σου
Όλα περήφανα
υπάρχουν μέσα μου
πιότερο όταν σε θυμάμαι
όταν στάλες βροχής
ολάκαιρο σε ραίνουν.
Και ο νερόκρινος στέκει ψηλά
γιατί του αξίζει
γιατί είσαι συ
Ποιητική συλλογή “Ιριδίσματα” εκδόσεις Γκοβόστη
Αρχιπέλαγος
Αρχιπέλαγος, φως,
χρυσό του ήλιου φως,
που δίνεις το όνειρο
και την ελπίδα στον ταξιδευτή,
στον κάτοικο του Καστελόριζου, της Καρπάθου,
της Νισύρου και της Σύμης.
Δύσκολος ο χειμώνας
έρημα τα σοκάκια
στου άνεμου τα περπατήματα.
Έρημες οι αυλές από τα γέλια των παιδιών,
οι λιγοστές ψυχές έμειναν φρουροί
των βράχων
και της ζωοδότρας θάλασσας.
Φυλούν το χώμα το Ελληνικό
σαν άγιο προσκύνημα,
με το χαμόγελο
στα χείλη να ελπίζουν.
Πάντα ελπίζουν!
Τι κι αν το καρυόφυλλό τους μολογάει
απελπισία και φόβο!
Και το καλοκαίρι που θα ανταμωθούν
με όλους εμάς,
θα ακουστούν λόγια
γλυκά κι ελπιδοφόρα.
Το χρυσό φως του ήλιου
θα τους δώσει τροφή για το χειμώνα.
Γιατί οι γραφικοί νησιώτες του Αιγαίου
θα μείνουν πάλι μόνοι
μόλις η θάλασσα
θα ξεχυθεί αγριεμένη
στις ρυτίδες και τα αυλακωμένα πρόσωπα!
Ποιητική Συλλογή “Καθρέφτης ψυχής” Άνεμος εκδοτική
«Να έχουν την ίδια τύχη με τους πατεράδες τους…... Ναι, το νησί μας να έχει μόνο πέτρα, τα καράβια που έρχονται εδώ, μπορεί να είναι. θαλασσοπνίχτες, αλλά ελπίζω ότι μέχρι τότε οι γραμματιζούμενοι να δώσουν αξία σε όλα αυτά και να μείνουν τα παιδιά μας. Μπορεί ακόμη να έρχονται μόνο τρελοί καλλιτέχνες που πεθαίνουν στη ψάθα, να τους κοροϊδεύουμε για την φτώχια τους και να μη καταλαβαίνουμε τη γλώσσα που μας μιλούνε αλλά μετά από χρόνια, να δεις, θα κάνουν γνωστό το νησί μας σε όλη τη γη.. Το τηνιακό μάρμαρο, το πράσινο, είναι το πιο ακριβό και το περισσότερο το στέλνουν στο εξωτερικό. Αλλά να ήταν μόνο το μάρμαρο, η πέτρα και η θάλασσα; Τόσον αέρα που έχουμε εδώ, με το φτωχό μου το μυαλό θα μπορούσαν να τον αξιοποιήσουν……
Τι παρακαλούμε τάχα να μας φέρουν τάχα ρεύμα οι πρωτευουσιάνοι; Ας είναι γερά τα παιδιά μας και η γη μας μπορεί να τους ταΐσει όλους. Όχι, όχι, πρέπει να κάνουμε κάτι για να μη φύγουν….. Δεν χρειάζεται να φύγουν από τον τόπο τους. Το νησί τους έχει ανάγκη. Μ' αρέσει που τη λένε την Τήνο όμορφη νύφη των Κυκλάδων, αυτοί που την έχουν περπατήσει γιατί έχει φυσική ομορφιά και πολύ ωραία χωριά. Εμείς όμως που ζούμε εδώ δεν τα ξέρουμε αυτά, βλέπουμε όλα τα στραβά και τα ανάποδα. Λένε οι γραμματιζούμενοι ότι έχουμε ωραία τρόπο που κτίζουμε τα σπίτια, σε κάθε χωριό διαφορετικά. Κι έχουν δίκιο. Θυμάμαι που είχα πάει με τον Γιακουμή στο Βωλάξ με το πολύ όμορφο τοπίο και τους παράξενους ογκόλιθους. Ή και τους περιστερώνες ακόμη που είναι από τα πιο ωραία αξιοθέατα του νησιού. Παρόλο που συναντάμε περιστερώνες σε πολλά νησιά των Κυκλάδων, αυτοί εδώ της Τήνου ξεχωρίζουν για την ιδιαίτερη κατασκευή τους. Σε όλο το νησί υπάρχουν περίπου 1000 περιστερώνες. Οι παλαιότεροι κτίστηκαν από τους Ενετούς. Θυμάμαι που χάζευα τους πετράδες όταν βάζοντας όλη τη φαντασία τους και το ταλέντο έφτιαχναν κτιστά κεντήματα. Πάνω τους στόλιζαν τα σπίτια των περιστεριών με πολύ όμορφα σχέδια. Άλλοι άνθρωποι, σε άλλα μέρη, σίγουρα το θεωρούν χαζό να φτιάχνουν τέτοια σπίτια για τα περιστέρια, μα για εμάς τους Τηνιακούς αυτά είναι η ιστορία μας …..»
Από το μυθιστόρημα «¨Ζωή σε θαλασσοσταλιές»
http://bikiropoulos.blogspot.gr/2016/07/blog-post_318.html?spref=fb