Ο Παναγιώτης Φτάρας για την ποιητική συλλογή «Αντανακλάσεις»

ftarasananak

Θα πιαστώ από τον στίχο...

 

Πάντα θεωρούσα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι ένας δημιουργός, που χρησιμοποιεί ένα οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, κάποια στιγμή στην διάρκεια της πορείας του, έχει την ανάγκη, το χρέος να στραφεί και προς τη κοινωνία. Να απεικονίσει και να καταγράψει το τι συμβαίνει στο τώρα, στο σήμερα... Να παρατηρήσει, να αφουγκραστεί, να κατανοήσει, να διεισδύσει, δεχόμενος ερεθίσματα και γεγονότα. Έτσι μας δίνει μια άλλη όψη της γενικής πραγματικότητας που υπάρχει... Νιώθω και υποστηρίζω πάντα, πώς ο βασικότερος ρόλος ύπαρξης της τέχνης, ήταν και θα είναι πάντα αυτός...Με τη καταγραφή του σήμερα, η φωτογραφία θα είναι πάντα ένα εργαλείο, χρήσιμο στον ιστορικό του μέλλοντος.

Πέρα από την συνεργασία και την φιλία μου με την Μάγδα, θα κρατήσω περισσότερο ότι μου έδωσε την ευκαιρία, να μπορέσω να προσθέσω και εγώ, μια δική μου όψη, της δικής μου πραγματικότητας, με το μέσο που διαθέτω και χρησιμοποιώ. Την ευγνωμονώ, για αυτό.

Οι φωτογραφίες της συλλογής είναι κατά βάση σκηνοθετημένες, με τη ματιά του ποιητή. Αφού κατανόησα σε βάθος το ποιητικό της έργο, δημιούργησα μια εικόνα ικανή, ώστε να εκφράσω αυτό που ένιωσα και πίστεψα ως φωτογράφος.

Επιθυμούσαμε σε αυτή τη συλλογή, να συνυπάρξουν αρμονικά ή σε ιδιότυπες εντάσεις, οι δύο ξεχωριστές μορφές έκφρασης, η ποίηση και η φωτογραφία. Προσδοκούμε να λειτουργήσουν θετικά και συμπληρωματικά σε σας, τα αποτελέσματα του σύνθετου ποιητικού λόγου που ενέπνευσε φωτογραφίες σύνθετης ανάγνωσης.

Η Μάγδα, πέρα από της πολλές ιδιότητες που φέρει, είναι όπως μου αρέσει να λέω πάντα, ένας άνθρωπος της πόλης, ένας άνθρωπος του πολιτισμού.

Παρακολουθεί και στηρίζει πολλά πολιτιστικά δρώμενα καθημερνά, στην πόλη μας, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, της αρέσει να ζει.

Ένας άνθρωπος που τον ανακαλύπτεις συνέχεια, όσο καλύτερα τον γνωρίζεις. Ένας άνθρωπος που φέρει πολλές εικόνες, βιώματα και ζυμώσεις μέσα της. Ακούω προσεχτικά πάντα, το λόγο και την άποψή της.

Θέλω να την ευχαριστήσω, που μου έδωσε τη δυνατότητα της επιστροφής μου στην ποιητική διάσταση της εικόνας, από όπου ξεκίνησα. Και εκεί θέλω να καταλήξω. Ακόμη μου έδειξε χωρίς να θέλει, το ότι μπορώ να γίνω ακόμη καλύτερος φωτογράφος.