Η Μάγδα Παπαδημητρίου μιλά για το περιβάλλον, την ανισότητα φύλλων, γενεών, ανθρώπων , χρωμάτων και καταγωγών, τη λεηλασία των αγορών, τον έρωτα, τη φτώχεια , τη σκλαβιά και τον κίνδυνο της εθνικής καταστροφής. Εξουσία, ελευθερία, Τέχνη, δημιουργία
Η ανυπακοή με τρέφει.
Έτσι θα κάνω τον κόσμο ομορφότερο.
Θέλω να σπάσω τις αλυσίδες
Που εσείς με δέσατε.
Ποιήματα του καιρού μας και του χρόνου, φωτεινά , που σε συνεφέρνουν από τη πρώτη ματιά-ανάγνωση, κυρίως ποιήματα θάρρος ειπωμένα, ποιήματα μικρής φόρμας τα περισσότερα, που μιλούν απευθείας στη ψυχή, με αμεσότητα, δίχως διαμεσολαβητές. Ειρωνείες, πτώση της εξουσίας, έρωτας, διαμαρτυρίες σε νηφάλιο τόνο, διαδρομές στον ιστορικό χρόνο, κοινωνικές καταστάσεις, διαφαίνονται πίσω από τα στιχάκια της Μάγδας Παπαδημητρίου. Ο αναγνώστης γεύεται την ευθύτητα, την απλότητα του λόγου, της παγίδευσης της ανάγνωσης μέσα στο φως του προσωπικού σύμπαντος της Μάγδας. Η αφήγηση-το ποίημα, οφείλει να φτιάχνει κόσμους.
Η γλώσσα της ποίησης είναι ιδιωτική, προσωπική. Η αυτόματη λειτουργία του αποδέκτη τις περισσότερες φορές δημιουργεί μια αγκύλωση, το όχημα δεν κατευθύνεται στις ράγες, χωρίς όμως να εκτροχιάζεται. Αυτή η κατεύθυνση βιώνεται αργά, μεθοδικά, απαιτείται χρόνος και χώρος, χρειάζεται κοινός λόγος, κοινός τόπος με το αναγνωστικό κοινό. Η Ποίηση απαγγέλλεται και απευθύνεται στις αισθήσεις της ακοής αλλά και της όρασης Ιδανικός μας σκοπός είναι να φτάσουμε σε κάποια ποίηση η οποία θα πραγματώνει ποιητικά ότι πιστεύουμε. Αν δεν έχουμε επαφή με την ποίηση, αν δεν μπαινοβγαίνουμε ευρύτερα στους διαφόρους κόσμους της ποιητικής δημιουργίας, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το βαθύτερο αίνιγμα της ποίησης –ποιητών. Η Ποίηση δεν μπορεί να αποδείξει πώς κάτι είναι αληθινό. Μπορεί φανερά να δημιουργήσει μια ποικιλία συνόλων με έντονα διανοητικά και συγκινησιακά στοιχεία, όπου η συγκίνηση δικαιώνεται από τη σκέψη. Και η σκέψη από τη συγκίνηση. Τελειώνοντας θα πω τούτο. Τέχνη χωρίς ταυτότητα δεν έχει ελπίδα επιβίωσης.
«Ποίηση μόνο είναι εκείνο που απομένει. Ο Ποιητής κατέχει στο αιώνιο, το απέραντο και το ένα» Οδυσσέας Ελύτης