Η άποψη του αγαπητού συγγραφέα Τηλέμαχου Κώτσια που με συγκινεί. Πράγματι είναι μεγάλη μου τιμή που έγραψα γι αυτό το περήφανο κομμάτι του Ελληνισμού που από το 1946 έχει μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από υπαιτιότητα της τότε Ελληνικής κυβέρνησης.
«Το κόκκινο του ουρανού» αυτός ο ωραίος τίτλος του μυθιστορήματος της Μάγδας Παπαδημητρίου, καλογραμμένο και διαβαστερό κατά τα άλλα, με μια μάλλον ρομαντική πλοκή, εμένα προσωπικά με κάνει να χαίρομαι για έναν ιδιαίτερο λόγο χωρίς να μπω στη λεπτομέρεια της λογοτεχνικής ανάλυσης. Είναι από τα λίγα, αν μη το μοναδικό των τελευταίων χρόνων που ασχολείται με τους ξεχασμένους πια στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας Βορειοηπειρώτες, η ιστορία των οποίων αντιμετωπίζεται με μια άλλη ματιά, από εκείνη του ελλαδίτη, και από μια άλλη οπτική γωνία, τη δική του, και όχι από εμάς τους ίδιους που όσο κι αν προσπαθούμε, αδυνατούμε να γίνουμε κατανοητοί, εφόσον η πλειοψηφία των αναγνωστών αγνοεί το ποίον μας.
Είμαστε πονηροί αλβανοί που θέλουμε να γίνουμε έλληνες με πλάγιο τρόπο, ή κάποιοι άσχετοι αγνοί πατριώτες που μας χειραγωγούν οι ακροδεξιοί; Απλώς είμαστε άνθρωποι που πονέσαμε και εξακολουθούμε να πονάμε.
Όποιος το διαβάσει, ίσως φωτίσει λίγο καλύτερα την άγνοιά του πάνω σε αυτό το θέμα που προσφέρεται τόσο εύκολα για εθνικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις .
Τηλέμαχος Κώτσιας