Οι εκδηλώσεις Λόγου και Τέχνης άρχισαν στη Κατερίνη, στις 19 Οκτωβρίου, στο θέατρο Πήγασος με την παρουσίαση του πεζογραφήματος «Κατάδεσμος» του συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη.
Υπεύθυνος των εκδηλώσεων Λόγου και Τέχνης είναι ο ποιητής, αρθρογράφος και πρώην εκδότης των εκδόσεων «Τα τραμάκια», Αντώνης Κάλφας που υποσχέθηκε στο κοινό ότι οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν όλους τους χειμερινούς μήνες και με άλλους αξιόλογους συγγραφείς.
Ο Αντώνης Κάλφας προλόγισε τον Θωμά Κοροβίνη παρουσιάζοντας το βιβλίο του είπε μεταξύ άλλων:
«Ο Κατάδεσμος» είναι ο σπαρταριστός μονόλογος μιας γυναίκας απ' τη Θεσσαλονίκη, που ύστερα από αρκετές δεκαετίες τυραννικής έγγαμης ζωής εκρήγνυται σ' ένα σπαρακτικό και σαρκαστικό ξέσπασμα, στήνοντας απέναντί της τον σύζυγό της, στην προσωπικότητα του οποίου αποδίδει τα χειρότερα αντρικά ελαττώματα καθώς και ποικίλες άλλες παραδοξότητες. Στο λόγο της Ζηνοβίας, που έχει ύφος αποτροπιαστικό ενώ παράλληλα λειτουργεί ως αυτοκάθαρση, σκιαγραφείται στην ακραία της εκδοχή η χειρότερη εικόνα του σύγχρονου Έλληνα μέσα από συμβιβασμούς, ιδιοτελείς επιλογές, φαλλοκρατικές εμμονές, ακραίες ερωτικές προτιμήσεις και μια απόλυτα αμοραλιστική συμπεριφορά.
Απέναντί της, παρών–απών, σιωπηλό καταδεσμικό ειδώλιο, βρίσκεται ο άντρας της ζωής της, Πραξιτέλης Σαντζάκογλου-Σημαιοφορίδης, τον οποίο ο μερακλής και στα γλωσσικά Κοροβίνης στολίζει με μια ωραία αρμαθιά ευφάνταστων χαρακτηρισμών: ψωλοδίαιτος απατεώνας, εγκληματίας και παπατζής, αμετανόητος φαυλόβιος μορφονιός και ζιγκολιάρης πισωπορτίστας, σαδίστας, σαβουρογαμίας, αρσενοκοίτης και κτηνοβάτης, «άσσος στη ρουφιανιά, την πουτανιά και την κακία». Εν ολίγοις, ένα αποκτηνωμένο ρεμάλι, αυτοπροσώπως «ο διάβολος της Σαλονίκης»…. . Δεν έχει τέλος ο κατάλογος των αμαρτημάτων του Πραξιτέλη, ο οποίος μόλυνε ακόμα και κάθε έκφανση τέχνης: μουνοποέτας με τα «Μουσικά μουνοδίστιχα», συγγραφεύς με το θεατρικό «Τριχοπτώσεις», ατζαμής μπουζουξής και ντεμέκ ζωγράφος του δρόμου».
Η φιλόλογος Εύη Κουτρουμπάκη που ακολούθησε, μίλησε εκτενέστερα για τον συγγραφέα και το έργο του. Μακάρι να μπορούσα να καταθέσω όλο τον ενδιαφέροντα λόγο της κυρίας Κουτρουμπάκη ώστε να γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό τη σπουδαιότητα του έργου του Θωμά Κοροβίνη. Είπε λοιπόν μεταξύ άλλων: “Μιλώντας κανείς για ένα από τα βιβλία του Θωμά Κοροβίνη θα πρέπει ίσως πριν το κάνει να αναφερθεί στο modus scribendi του συγγραφέα. Να αναφερθεί στο πλαίσιο το oποίο τον ορίζει. Αν λοιπόν υπάρχει ένα πλαίσιο στο όποιο θα μπορούσε να ενταχτεί γενικότερα η γραφή του Κοροβίνη είναι αυτό του συγγραφέα που δημιουργεί χωρίς αξιοκρατικές παρενοχλήσεις ή εντολές «ρευμάτων. … Σε μια εποχή που έχουν στομώσει που τα βιβλία συχνά προσομοιάζουν με τις κοινοτοπίες των εφημερίδων, αναπαράγοντας έναν υδαρή πολτό της καθημερινότητας, ο Κοροβίνης, ως γνήσιος αισθηματίας, συγγράφει επί τω συνόλω ένα δοξαστικό για τον ανθρωποκεντρικό τρόπο αντίληψης του κόσμου, μιλώντας για τις μακρινές και τις κοντινές χαρές και δυστυχίες του και καταθέτει τι του υπαγορεύουν τα αισθήματα να αποκαλύψει… Έτσι λοιπόν με αυτήν τη σκευή του ανθρώπου που γυρίζοντας και κοιτάζοντας εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτούς, και δεν μπορεί να πει εγώ χωρίς αυτούς, έγραψε ο Θωμάς τον ‘Κατάδεσμο’. … Στον ‘Κατάδεσμο’, αυτό το ξόρκι που επικαλείται τις λάγνες θεότητες, είναι ο πόνος που ακονίζει το χιούμορ του συγγραφέα δια στόματος της Ζηνοβίας.
Η Ζηνοβία είναι μια ηρωίδα που βγάζει τη γλώσσα της στα μικροαστικά ήθη και τους όπου γης εκπροσώπους τους. …Είναι μια ηρωίδα που βγάζει τη γλώσσα σε όλους αυτούς που δεν υπερέβησαν εαυτόν, που δεν σεκλετίστηκαν που δεν ηττήθηκαν που δε βίωσαν την Απώλεια. Μια Απώλεια που ξεκινά από το ίδιο το αντικείμενο του πόθου για να φτάσει στην απώλεια μιας ζωής ολόκληρης. Σαν τη Λιούμπα στο Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ και με τις απαραίτητες αναλογίες βέβαια, η Ζηνοβία βλέπει τη ζωή της να έχει συντριμμιστεί από έναν έρωτα που τη πλήγωσε και την ταλαιπώρησε. Κατανοεί πως η ζωή της κατέληξε στο θολό βυθό του νωθρού ποταμού της αβάσταχτης καθημερινότητας, αφήνοντας την γυμνή, παρέα με τα απραγματοποίητα της όνειρα. Και ξεσπά. Και αφήνει πίσω τον καθωσπρεπισμό της. Και ονοματίζει τα βάσανα της…… Γιατί όπως λέει και η Αν Σέξτον δεν γίνεται συνέχεια να χτίζεις μικρούς φράχτες για να κρατάς τους εφιάλτες απ’ έξω. … Συνάμα όμως με μπούσουλα αυτήν τη γύμνια, ιστορεί τα πάθη και τα παθήματα της μεταπολεμικής Ελλάδας και της προσφυγιάς, εκεί στα ‘Προσφυγικά της Άνω Πόλης’ που θα έλεγε και ο προσφιλής σε όλους Γιώργος Ιωάννου….
Ο Θωμάς Κοροβίνης είναι ένας συγγραφέας αστογράφος (χρησιμοποιώ τον νεολογισμό κατ’ αντιπαραβολή με το ηθογράφος) μια και σε ότι αφορά ειδικά τα αστικά περιβάλλοντα της Θεσσαλονίκης και της Πόλης, είναι μια χοάνη που μπορεί να χωνέψει τα πάντα σε ότι αφορά τους των χωροχρόνους που πραγματεύεται, και να αναδείξει όλα αυτά που περνούν απαρατήρητα χρησιμοποιώντας μια γλώσσα ελευθεριακή και σπουδαία μια και γνωρίζει καλά και εξασκεί ακόμη καλύτερα τις γλώσσες. … Η ηρωίδα του σχολιάζοντας ακατάπαυστα καταλήγει στο ζητούμενο: την αναπαράσταση. Μια αναπαράσταση που έχει ήδη ξεφύγει από την προσωπική καταγραφή και ανοίγει τη γλώσσα της στη συλλογική μνήμη. Γιατί όπως λέει και ο Γιώργος Ιωάννου, αν δεν υπάρχει μνήμη δεν υπάρχει και γλώσσα. … Με τη γραφή του ο Κοροβίνης επιχειρεί να κινητοποιήσει εμάς τους αναγνώστες ήγουν τους κλειδαράδες της ερμηνείας, μέσα από το σαρωτικό ενεστωτικό του βλέμμα, να βαθαίνουμε χωρίς λούστρο τη συλλογική μνήμη την τόσο αβαθή στις μέρες μας, αυτή τη φορά με πρόσχημα τη Ζηνοβία. … Να συναντήσουμε την ξεχασμένη Ελλάδα. Και νομίζω ότι το έχει καταφέρει εξαιρετικά».
Την όμορφη αυτή παρουσίαση έκλεισε ο ίδιος ο συγγραφέας ο οποίος είπε ότι «η καταγγέλλουσα γυναίκα είναι πρόσωπο της φαντασίας μου, επιθυμητό και ιδεώδες ως προς την κοινωνική του στάση, όταν αποφασίζει, έστω και αργά, να κάνει την επανάστασή του, διεκδικητική, τσαμπουκαλού και ντερμπεντέρισσα και με γλώσσα που μοιάζει λίγο με άντρα παλαιάς κοπής, μάγκα. Αλλά, όπως και η Μαρίκα, πρωταγωνίστρια στο μυθιστόρημά μου «55», στηρίζεται εν μέρει και στην προσωπικότητα κάποιων, πολύ σπάνιων, τύπων γυναικών που έχω γνωρίσει».
Διάβασε αποσπάσματα από τον «Κατάδεσμο» λέγοντας παράλληλα ιστορίες που σχετίζονται με το πεζογράφημα και όχι μόνο. Πάντοτε χειμαρρώδης και ανεξάντλητος από γνώσεις και εμπειρίες απάντησε στις ερωτήσεις του αναγνωστικού κοινού που γέμισε το θέατρο.
Δεν θέλω να παραλείψω να αναφέρω ότι από τις εκδόσεις Άγρα έχει κυκλοφορήσει του συγγραφέα «Το Αγγελόκρουσμα-Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου»στη μνήμη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Το Bookia εύχεται να στηριχτούν οι εκδηλώσεις Λόγου και Τέχνης από το αναγνωστικό κοινό της πόλης.
____________
Ο Θωμάς Κοροβίνης γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Από το 1988 έως το 1996 έζησε στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο Ζάππειο και το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 1995 μέχρι και το 1999 εργάστηκε ως παραγωγός και επιμελητής ραδιοφωνικών εκπομπών στον 9,58 FM της Θεσσαλονίκης. Έγραψε τα βιβλία: "Τουρκικές παροιμίες", "Κανάλ ντ' Αμούρ", "Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου", "Φαχισέ Τσίκα", "Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες", "Κωνσταντινούπολη, λογοτεχνική ανθολογία: Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη", "Ο Μάρκος στο χαρέμι", "Το χτικιό της Άνω Τούμπας", "Οι ασίκηδες", "Οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας", "Όμορφη νύχτα", "Σμύρνη: μια πόλη στη λογοτεχνία", "Ο γύρος του θανάτου", "Το αγγελόκρουσμα", κ. ά. Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί. Το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του "Ο γύρος του θανάτου", με θέμα την υπόθεση του "Δράκου του Σέιχ-Σου", Αριστείδη Παγκρατίδη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Είναι επίσης συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Έχει συνεργαστεί με τα συγκροτήματα "Βόσπορος", "Εν χορδαίς" και "Λωξάντρα". Το 2002 δημιούργησε, μαζί με την Τουρκάλα ερμηνεύτρια Ντιλέκ Κοτς, το συγκρότημα παραδοσιακής ελληνικής και τουρκικής μουσικής "Ανατολίτικος Σεβντάς". Δισκογραφία (σύνθεση-ερμηνεία): "Από έβενο κι αχάτη", "Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν", "Τακίμια", "Το κελί", και συμμετοχή ως στιχουργός σε δίσκους των Νίκου Παπάζογλου, Λιζέτας Καλημέρη, Χρήστου Τσιαμούλη, Βούλας Σαββίδη, Ελένης Βιτάλη, Δημήτρη Κοντογιάννη, κ. ά. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Από το 2009, στις αρχές του καλοκαιριού, οργανώνει στο κτήμα του στα Λεχώνια Πηλίου μια βραδιά πανελλήνιας συνάντησης συγγραφέων και αναγνωστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τη συμμετοχή μουσικών συγκροτημάτων.