Τα παιδιά ζωγραφίζουν την ελπίδα στην Αστική Σχολή

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Την έκθεση «Ζωγραφίζοντας (σ)τη Κρίση», την παράλληλη δράση των 2ων Κινηματογραφικών Αφιερωμάτων , στην Αστική Σχολή ,  επισκέφτηκαν το πρωί της 10ης Μαρτίου τα παιδιά του 16ου Νηπιαγωγείου Κατερίνης. Με συνοδεία των δασκάλων τους,  Μελίνας Τσιμπονίδου, Φανής Μπεινά  και Μπάμπη Συμεωνίδη ήρθαν  να δουν τα έργα των εικαστικών και να ζωγραφίσουν τις δικές τους εικόνες. Οι δάσκαλοι είχαν μιλήσει πρωτύτερα στα παιδιά μέσα στη τάξη με πολύ απλά λόγια για την  κρίση και τα αποτελέσματα της και ήρθαν προετοιμασμένα όπως φάνηκε  να τα δουν και σε εικόνες.

Τα ερωτήματα ερχόταν απανωτά  όπως και  οι εικόνες που σχημάτισαν στο μυαλό τους για την κρίση. Κάθε ζωγραφικό ή φωτογραφικό έργο γινόταν αφορμή να βγάλουν τα συναισθήματα που γεννιόταν αυθόρμητα. Ιδιαίτερα στάθηκαν στις φωτογραφίες των παιδιών που κοιμούνται στο δρόμο, στη γυναίκα που ψάχνει τα σκουπίδια να βρει φαγητό, στον τοίχο της καλοσύνης με τις σακούλες κρεμασμένες για να βρουν οι φτωχοί το φαγητό τους, στον  πειρατή με τα σπαθιά που απειλεί τον πολιτισμό και  στον μετανάστη που κρατά μια βαλίτσα στις ράγες του τρένου. Εντύπωση ακόμη τους έκανε η φωτογραφία του Γιάννη Σταματογιάννη με τα παιδιά της Αφρικής που δεν έχουν παιχνίδια για να παίξουν μα έχουν χαμόγελα και ελπίδα.

Να γνωρίζουμε οι μεγαλύτεροι ότι ταπαιδιά δεν ζουν σε μια μαγική γυάλα. Ακόμη κι αν στη δική τους οικογένεια δεν αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα της κρίσης,  εισπράττουν καθημερινά το ψυχολογικό κλίμα, που αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, χαρακτηρίζεται από φόβο,  έλλειψη ελπίδας, προοπτικής για το μέλλον, πλήρη απαξίωση της έννοιας της κοινωνικής δικαιοσύνης και θυμό. Δεν γίνεται όσο κι αν επιθυμούμε  να τα απομονώσουμε από την πραγματικότητα  να μη βλέπουν τις δυσκολίες σε άλλα  παιδιά του σχολείου . Ζουν στον ίδιο κόσμο με εμάς. Κι αύριο μπορεί να έρθει η δική μας σειρά να ζήσουμε άνεργοι, άστεγοι, μετανάστες…. Κι αν δεν μπορούμε εμείς να τους  μιλήσουμε, αν δεν έχουμε τον τρόπο μήπως τα πληγώσουμε, υπάρχει ο δάσκαλος που έχει τον τρόπο του να του πει την αλήθεια. Είναι αλήθεια πολύ αισιόδοξο και παρήγορο  που υπάρχουν τέτοιοι εκπαιδευτικοί  στα σχολειά μας όσο κι αν κάποιοι τους κατακρίνουν. Είναι όμορφο να βλέπουμε μικρά παιδιά  σε εκθέσεις εικαστικών  που έρχονται και  λαμβάνουν  ερεθίσματα, μηνύματα και εικόνες.  Κι αυτό δεν γίνεται από τους γονείς αλλά από Δασκάλους που τους  εξηγούν  ότι υπάρχουν παιδιά δίπλα μας που δεν έχουν θέρμανση, φαγητό, παπούτσια, μαλακό κρεβάτι. Σε αντίθεση με άλλα  παιδιά  που τα ρούχα, τα παπούτσια, τα παιχνίδια περισσεύουν από τις ντουλάπες. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι  αν δουν ένα παιδί που πεινά να του απλώσουν το χέρι και να δώσουν το μισό κουλούρι. Να  μη το βάλουν στο περιθώριο γιατί έχει δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή. Κάποιος λόγος υπήρχε που οι γονείς τους έχασαν τα πάντα όπως μπορεί να συμβεί μια μέρα σε όλους μας. Όλη αυτή η προετοιμασία γίνεται μέσα στη σχολική κοινότητα με την καθημερινή κουβέντα. Και τους αξίζουν συγχαρητήρια.

Ο  εικαστικός Γιάννης Τσιγάρας  στην συνέχεια τους οδήγησε στην αίθουσα με τις ζωγραφιές. Χαρά μεγάλη για τους μικρούς μας φίλους. Δυο μεγάλα χαρτόνια τους περίμεναν στο δάπεδο και με τους μαρκαδόρους που είχαν φέρει μαζί τους από το σχολείο- γιατί στο χώρο υπάρχουν πινέλα-   ζωγράφισαν ό,τι τους έκανε εντύπωση δίνοντας  το δικό τους μήνυμα. Τα χαρτόνια  γέμισαν χρώματα, σπίτια, ήλιους,  παιδιά που παίζουν. Έπαιξαν με την ιδέα των εικαστικών  Γιάννη Τσιγάρα και Κατερίνας Τσιγγάνου μπαίνοντας στον λαβύρινθο με τα κουτιά που έχουν στηθεί στο μέσο της αίθουσας και συμβολίζουν  το αδιέξοδο. Μπορεί να μη κατάλαβαν το μήνυμα του δρώμενου . Το ωραίο ήταν που είδαμε παιδιά με χαμόγελα. Που έφυγαν με εικόνες και το μεγάλο χαρτόνι τους με πολλές ζωγραφιές με τα έργα και τα ονόματα τους για να μπει στην αίθουσα τους, Να θυμούνται το πέρασμα τους από την έκθεση. Οι εικόνες αποτυπώθηκαν στο μυαλουδάκι τους και πήραν τα όποια μηνύματα τους.  

 Η έκθεση αυτή είναι ένα καλό μάθημα για όλα τα παιδιά του δημοτικού μα και μεγαλύτερων τάξεων . Όχι μόνο  για  να δουν πώς εκφράστηκαν οι εικαστικοί απέναντι στη Κρίση μα και να  αφήσουν τα δικά τους συναισθήματα να αποτυπωθούν με χρώματα. Η Τέχνη οφείλει να ξεσκεπάζει τα προβλήματα κι όχι να ωραιοποιεί. 

 Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι 19 Μαρτίου. Σας περιμένουμε

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Φτάρας

Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr