Τον ζήλεψα που δημιουργεί στο ακριτικό και αποκλεισμένο νησί της Νισύρου, όπου ζει και εργάζεται ως δάσκαλος, “ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων”, όπως λέει ο ίδιος, «Αποσύρομαι στην εσωτερικότητα και δίδομαι ολόκληρος συμπαρασύροντας τα παιδιά του σχολείου στη γνώση και τη φαντασία».
Η λογοτεχνία όμως ήταν πάντα το πάθος και το όνειρό του. Έτσι ξεκίνησε να γράφει και μια δεκαετία αργότερα μετράει πέντε μυθιστορήματα στο ενεργητικό του.
Τη γραφή του Νίκου Διακογιάννη τη γνώρισα μέσα από τα βιβλία του “Τέρα Άμμου” και “Καθρέφτες στο χώμα” το 2007 και 2009 αντίστοιχα από τις εκδόσεις Αρμός. Τον Φεβρουάριο του 2011 ακολούθησε το μεταφυσικό θρίλερ "Ο ύπνος των αγαλμάτων",εκδόσεις Καλέντη, αφιερωμένο στη μνήμη του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου ενώ τον Ιούλιο του 2013 απ' τις εκδόσεις Ερωδιόςκυκλοφόρησε το μυθιστόρημα "Αναγκράμμα", εμπνευσμένο από το τραγούδι "Allamiaeta" τουTiziano Ferro.
Έχει αρθρογραφήσει στο περιοδικό “Ο Διαβάτης της Νισύρου” ενώ στη κινηματογραφική ταινία 'Η Νοσταλγός', που βασίζεται σε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, συνεργάστηκε στη διασκευή του σεναρίου στο νισύρικο ιδίωμα.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς τα καταφέρνει ένας συγγραφέας να είναι μακριά από το κέντρο των εκδοτικών δρώμενων, την Αθήνα. Κι όμως ο Νίκος Διακογιάννης ζώντας πάνω στο ηφαίστειο της Νισύρου και βλέποντας τη λάβα του, γεννά ιστορίες και μυθιστορήματα που αξίζουν τη προσοχή μας. Φέτος, παρουσιάστηκε ξανά στα ελληνικά γράμματα φέρνοντας στους φίλους αναγνώστες ένα καλαίσθητο βιβλίο με επιμέλεια του Δημήτρη Καραναστάση από τις εκδόσεις Πνοή. Ένας νέος εκδοτικός οίκος που υπόσχεται πολλά, βγάζοντας» στην επιφάνεια των ελληνικών γραμμάτων νέες φωνές και δυνατές πέννες. Αυτόν τον εκδοτικό οίκο εμπιστεύτηκε και ο Νίκος Διακογιάννης και να που τώρα υπάρχει στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
“Τα ψέματα ανθίζουν στην άμμο” βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Όπως λέει ο συγγραφέας: ”Ούτε που φανταζόμουν ότι θα ανελάμβανα τη συγγραφή μιας προσωπικής ιστορίας». Μια γυναίκα, η Αντζία, δεν ξέρω αν είναι το αληθινό της όνομα ή το ψευδώνυμο, εξομολογείται ως ποταμός στον συγγραφέα όλη της τη ζωή. Μια ζωή βουτηγμένη στη βία, την απόρριψη, στα κρυμμένα μυστικά. Βουτηγμένη στα ψέματα. Μόνο που το ένα ψέμα φέρνει το άλλο. Το ψέμα όμως παραμένει. Μας δηλητηριάζει. Η παιδική ηλικία της Αντζίας, στιγματισμένη την ακολουθεί. Μια παιδική ζωή που κανείς δεν θα ήθελε να τη ζήσει μα θα πρέπει να προβληματίσει τον καθένα μας.
Ο κόσμος των ιδρυμάτων εκείνης της εποχής, ο κόσμος του υπόκοσμου, τα χρόνια των μνημονίων περνούν μέσα από τις σελίδες του παραστατικά και σκληρά όπως είναι στη πραγματικότητα. Μαγκιά σου αν βουτάς ολόγυμνος στην τρικυμία των πραγμάτων.Με γλώσσα σκληρή και τρυφερή όπου χρειάζεται. Ένα σύγχρονο έργο που δίνει βάρος στο διαδίκτυο όπου οι σύγχρονοι Έλληνες και Ελληνίδες βρίσκουν ή ψάχνουν απεγνωσμένα το ταίρι τους πίσω από τη κουρτίνα της ανωνυμίας με τα όποια άσχημα αποτελέσματα υπάρχουν. Αναζητούν τον έρωτα ή την εκτόνωση του έρωτα μέσω των νέων μέσων επικοινωνίας λέγοντας ψέματα. Δεν κοιτά στα μάτια τον άλλο για να του μιλήσει αληθινά. Καλύπτεται και φορά τη μάσκα, ένα άλλο προσωπείο. Μέχρι πότε μπορεί κάποιος να κρύβεται: Και η απόρριψη στη ζωή της Αντζίας έρχεται χωρίς να το θέλει γιατί πλέον δεν μπορεί να τη διαχειριστεί. Την αλήθεια ή την υπηρετείς ή περνάς στο αντίπαλο στρατόπεδο. Την τελική έκβαση της μάχης θα την ορίσουν οι επιλογές οι προσωπικές. Εκείνα τα θέλω και μπορώ που κάποια στιγμή γίνονται ένα και χαράζουν δρόμους. Δρόμους προς το φως ή το σκοτάδι. Εμείς επιλέγουμε…
Το βιβλίο ακόμη δίνει βάρος στα Μνημόνια, στους αστέγους, στις αυτοκτονίες. Η απόφαση της πρωταγωνίστριας, τον χειμώνα του 2012, να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για να ξεδιαλύνει πολλά μυστήρια από το δικό της παρελθόν της μα και του αγαπημένου της Παναγιώτη. Θίγει το κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει σχεδόν στις περισσότερες οικογένειες. Ο αναγνώστης θα διακρίνει τους διαξιφισμούς μεταξύ της οικογένειας χάρη των κληρονομικών που ταλανίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε, τους φορτωνόμαστε. Εκεί θα βρει τον Παναγιώτη, όπως χιλιάδες Έλληνες που έπεσαν θύματα των μνημονίων και των Χρηματιστηρίων. Που είχε μια δουλειά και κατέληξε άστεγος, χάνοντας την αξιοπρέπεια και τον εαυτό του.
Διάλεξα μερικές φράσεις που μου έκαναν εντύπωση και με προβλημάτισαν όπως:
“Η αξιοπρέπεια νικά την απελπισία η συγκατάβαση το φτηνό παράπονο. “
“ Καλύτερα να αποδέχεσαι κάτι από νωρίς προτού στρέψεις το μαχαίρι σε σένα, προτού γεμίσεις με συμπλέγματα”
Ενώ η Ιζαμπώ, με τη πείρα της μεγάλης γυναίκας που έζησε και τα καλά, πλαστά χρόνια της ευδαιμονίας λέει: “Σου λέει τα ξεπουλάνε όλα. Πάρε κόσμε όσο-όσο. Κάποτε όμως ήμασταν νοικοκύρηδες. Τώρα μας βάζουνε και πληρώνουμε τα σπίτια που μένομε, που τα ‘χομε χιλιοπληρωμένα με τον ιδρώτα μας»
“Σειρά στην εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού είχαν τα χαράτσια, οι προσαυξήσεις φόρων για τα ακίνητα, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Ήταν βέβαια και η ατιμωρησία στη μέση που φούντωνε το αίσθημα της αδικίας. Οι πολιτικοί έμεναν στο απυρόβλητο.”
Η δύναμη της αγάπης όλα τα νικά και η Αντζία βγαίνει κερδισμένη από αυτό τον αγώνα. Το ταξίδι κάποτε τελειώνει. Οι πόλεις που πέρασε, Ναύπλιο, Αθήνα, Γιάννενα, άφησαν το μελανό στίγμα τους μέσα στο μπλε τετράδιο παραδίδοντας τα σκήπτρα στη Θεσσαλονίκη όπου θα καταλαγιάσει η ψυχή της. Τα προσωπεία βγήκαν. Δεν είχαν άλλο θέση μέσα τους. Ούτε τα ψέματα. Σας αφήνω να το διαβάσετε και ίσως γίνει και στη δική σας ψυχή ένα δυνατό ταρακούνημα. Με πολλές ανατροπές και γεγονότα που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε στη πραγματική μας ζωή.
«Ναι, γίνονται αγάλματα οι λέξεις όταν έρχονται οι μέρες ευτυχίας. Ίσως μόνο έτσι μας θυμίζουν πως τα πιο μεγάλα και αληθινά λέγονται με τη σιωπή»