«Δεν είναι απλώς λιθάρια όλα τούτα. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, το έθνος μας, ο λαός μας. Αυτά τα μάρμαρα που σμιλεύτηκαν από τα χέρια ενός Λύσιππου ή ενός Φειδία, είναι οι πολυτιμότερες παρακαταθήκες του γένους μας. Όλα αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να μας δώσουνε, να μη το καταδεχτούμε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι αυτά πολεμάμε…….» Σελίδα 477
Μετά το «Άγιο αίμα», ήρθαν οι «Άγιες Ψυχές» και θ’ ακολουθήσει το τρίτο μέρος, το φθινόπωρο του 2021, «Η Αγία Λευτεριά», όπως θα διαβάσουμε στο τέλος του παρόντος βιβλίου. Μια ακόμη τριλογία του Θοδωρή Παπαθεοδώρου από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που θα αγαπηθεί και θα διαβαστεί με προσοχή. Ένα ακόμη επίπονο μυθιστόρημα και το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, από πλευράς έρευνας και συγγραφής που του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
Πόσα ξέρουμε για την επανάσταση του 1821; Πόσα μας έχουν κρύψει τα σχολικά βιβλία και ποιοι προβλήθηκαν μέσα στις σελίδες των ιστορικών βιβλίων τόσα χρόνια; Ποια είναι η αναφορά στους ανώνυμους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά που ποθούσαν; Ήταν επανάσταση ή ξεσηκωμός αφού οι γυναίκες που αγωνίστηκαν, δίνοντας το βιος και τα παιδιά τους, δεν είχαν την ίδια δόξα με τους οπλαρχηγούς;
Το Σούλι και τα Γιάννενα, ο Μοριάς και τα Ψαρά, η Ρούμελη και το Μεσολόγγι είναι οι μαρτυρικοί τόποι όπου εκτυλίσσεται και δεύτερο μέρος της τριλογίας. Οι αφανείς ήρωες όπως η Λέγκω, ο Σίμος, η Δέσπω, ο Νικόλας, η Αργυρώ, Η Αργυρώ, ο Νικόλας, ο Σίμος και η Δέσπω είναι αυτοί που με συγκίνησαν πιο πολύ χωρίς να θέλω να παραβλέψω τους υπόλοιπους. Κινούνταν στη σκιά των Κολοκοτρωναίων, των Τζαβελαίων, του Ανδρούτσου, του Καραϊσκάκη, του Μαυροκορδάτου, του Ζαΐμη, του Δεληγιάννη και έγιναν οι πρωταγωνιστές της καρδιάς μου. Οι αρματωμένοι της Κλεφτουριάς, οι απόστολοι της Φιλικής, οι μπουρλοτιέρηδες και οι καπετάνισσες είναι αυτοί οι ήρωες που θα μας συγκινήσουν και θα μας ταξιδέψουν στον χρόνο, στους τόπους αλλά και στη προσωπική ζωή τους. Θα μας προβληματίσουν κάποιοι άλλοι ήρωες και θα μας θυμώσουν κάποια άλλα, όπως οι μοναχοί του Αγίου Όρους που δεν αναμείχθηκαν στην Επανάσταση. Θα διαβάσουμε και για τον ρόλο της Εκκλησίας μέσα σ’ αυτό αλλά και την πικρία του λαού που αγωνίστηκε για να αφεντεύουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι εκπρόσωποι αυτών στην τότε Ελλάδα. Το είχα γράψει και στην προηγούμενη γνώμη μου για το πρώτο βιβλίο. Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου αν και καταγόμενος από τη Θράκη, έχει τη γλωσσική ευχέρεια ν’ αποδίδει στους ήρωες του τη ντοπιολαλιά του τόπου, τα ήθη και έθιμα, αλλά και τη θέση της γυναίκας σε κάθε τόπο. Γιατί, άλλη ήταν η θέση της στο Σούλι και στα Γιάννενα και διαφορετική στη νησιώτικη Ελλάδα. Και τούτη την ευχέρεια την αποκτά χάρη στη συγγραφική του τελειομανία αλλά και την πολύχρονη έρευνα, που είναι το δυσκολότερο κομμάτι όλης της συγγραφής. Δεν επαναπαύεται στο internet ούτε σε βιβλιοθήκες της πόλης του. Το συγγραφικό του ταξίδι ξεκινά από τις επισκέψεις στους τόπους που θέλει να τοποθετήσει τους ήρωες και τα γεγονότα. Ένας έμπειρος αναγνώστης θα το διακρίνει ξεκάθαρα μέσα στις σελίδες του. Διαβάζει απομνημονεύματα και γίνεται κτήμα του η ντοπιολαλιά του κάθε τόπου. Όπως σ’ όλα τα βιβλία του μέχρι σήμερα, μας έχει γνωρίσει ήρωες που αγαπήσαμε, που μισήσαμε ίσως και κλάψαμε. Τους δίνει πνοή, νεύρο, ευαισθησίες, μαχητικότητα, φιλευσπλαχνία, πού αν ήταν ψεύτικοι δεν θα μας ενθουσίαζαν. Οι αρετές τους είναι ευδιάκριτες νομίζω αφού το μυθιστόρημα διαδραματίζεται την περίοδο του εθνικού μας ξεσηκωμού. Η ψυχική τους δύναμη και αυταπάρνηση, η εθνική τους συνείδηση που, επίσης και δυστυχώς, απουσιάζει ολοένα και περισσότερο από τη δική μας εποχή. Ως γυναίκα αναγνώστρια θέλω να δώσω βάρος ιδιαίτερο στις γυναίκες, στις ανώνυμες και επώνυμες ηρωίδες που σήκωσαν ψυχή και μπόι στον δυνάστη. Που ζυμώθηκαν με τη φωτιά για να είμαστε εμείς ελεύθερες. Που πολέμησαν, που περιφρονήθηκαν, που αγάπησαν, που θρήνησαν συζύγους, αγαπημένους και παιδιά. Καλοτάξιδες «Οι Άγιες Ψυχές» Θοδωρή Παπαθεοδώρου και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο και λυτρωτικό τρίτο μέρος της τριλογίας.
Σελίδα 134 «Ρωμέικο χούι είναι η διχόνοια, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Καμιά φορά χωνεύει όπως το αναμμένο κάρβουνο στη στάχτη κι ύστερα πάλι με το πρώτο φύσημα, ξαναφουντώνουν οι φλόγες»
Σελίδα 276 «Και τι καλό θα δούμε απ’ τη λευτεριά αν δεν ξέρουμε να τη κάνουμε ζάφτι όταν την κερδίσουμε; Σε άξια χέρια πρέπει να πέσει η λευτεριά για να καρπίσει, για να φέρει ειρήνη, προκοπή και ευημερία στους ανθρώπους που πάλεψαν να την κατακτήσουν. Αλλιώτικα μπορεί κι επικίνδυνη να γίνει»