Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Μετά το «Όσα θ’ αγαπήσεις είναι ξένα» που μας είχε ταξιδέψει νοερά στην Ιαπωνία, στη χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου και μας είχε γνωρίσει μια άλλη κουλτούρα και ανθρώπινη συμπεριφορά, η Γεωργία Κακαλοπούλου επιστέφει στη χώρα μας. Και συγκεκριμένα στην Καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς, στην πατρίδα του μεγάλου μας Ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Εκεί που ταξιδεύει ο νους όλων μας όταν ακούμε το όνομα της. Η Μονεμβασιά, που ήταν για εκείνον το πέτρινο καράβι που τον ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Η Κατερινιώτισσα και ομότεχνη συγγραφέας μάς γνωρίζει τούτο τον άγριο τόπο μέσα από το μυθιστόρημα της «Ρόδα στην καταιγίδα» από τις εκδόσεις Λιβάνη, δίνει ανάσα στους ήρωες της και μας παρασέρνει στις εικόνες της διαβάζοντας το απνευστί. Δε θέλουμε να το αφήσουμε από τα χέρια μας γιατί είναι ένα ερωτικό-αστυνομικό θρίλερ και η δράση του είναι συνεχής. Η αυτογνωσία όμως είναι παρούσα μέσα στο ερωτικό μυστήριο. Σε όσα βιβλία της έχω διαβάσει, δεν ξέρω γιατί αλλά η γραφή της μου αρέσει και με χαλαρώνει. Γιατί δεν είναι μόνο ερωτική το είδος της γραφής της αλλά κάτι πιο βαθύ που με έλκει. Η Κακαλοπούλου βάζει τη πινελιά της, τα μηνύματα της και με κερδίζει. Και πιστεύω όχι μόνο εμένα αφού έχει ένα σταθερό αναγνωστικό κοινό σε όποιο νέο βιβλίο εκδίδει.
Όσοι δεν έχουμε ταξιδέψει μάλιστα στο άλλο άκρο της Ελλάδας, πιστεύω πως καταφέρνει να μας τοποθετήσει στο κάδρο της και να περπατήσουμε στα σοκάκια της Καστροπολιτείας.. Ο Ιάσονας, ο Μάριος, η Ηλιάννα, η Πωλίνα, η κυρία Μάνια, ο Μιχάλης, η Βάσια, η Ίντιθ και άλλοι πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές σε ταξιδεύουν μέσα στα σοκάκια του κάστρου, στους απότομους και αιχμηρούς βράχους, στα αρώματα των λουλουδιών. Σε οδηγούν στα κύρια σημεία εισόδου και εξόδου στην Κάτω πόλη, όπως στην κεντρική πύλη στο δυτικό τείχος, στην έξοδο προς τη θάλασσα στο νότιο τείχος, το «Πορτέλλο», στην ανατολική πύλη και εκεί πουαρχίζει η ανάβαση στο κάστρο στα βόρεια. Νιώθεις πως αν πας προς τη Μονεμβασιά, αφού το διαβάσεις, θα τα δεις όλα μπροστά σου και τίποτε δε θα σου φαίνεται ξένο. Νιώθεις πως θα γνωρίσεις την Αγορά ή τον Φόρο, όπως τη λένε, πως θα περπατήσεις με την Ηλιάννα που θα σε συνοδέψει στο μαγαζί ζαχαροπλαστικής που κατέχει. Θα πας στο σπίτι της στο Γεωργίτσι και θα γνωρίσεις τη μητέρα της. Θα περπατήσεις προς τη θάλασσα και θα αντικρίσεις το τρικάταρτο καράβι του Ιάσονα, το «Μαύρο πετράδι» και τους δυο πιστούς του ναυτικούς, τον Χόρχε και τον Εδουάρδο. Οι εικόνες εναλλάσσονται συνεχώς, τα συναισθήματα αλλάζουν και εμφανίζονται ήρωες που άλλους τους συμπαθείς πολύ και με άλλους παλεύεις άγρια προκειμένου να προστατέψεις την Ηλιάνα από ιδανικά και αξίες που έχουν ξεφτίσει. Όπως η απληστία για το χρήμα και τα προσωπικά συμφέροντα που όλα χάνονται στην δύναμη του. Εκβιασμοί, θάνατοι, εκδίκηση περιπλέκονται μέσα στο μυθιστόρημα και όλοι οι ήρωες αναζητούν τη λύτρωση και την αποκατάσταση της αλήθειας. Όλοι ζουν μέσα σε ένα τόπο άγριο όπου δημιουργούνται ψευδαισθήσεις και κονταροχτυπιούνται ανάμεσα στο αγνό και το ψεύτικο. Μπορεί να νικήσει το χρήμα τον έρωτα και μέχρι ποιο σημείο; Πόσες αντοχές μπορεί να σηκώσει μια ψυχή και μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος άνθρωπος όπως ο Ιάσονας για να εκδικηθεί; Πόσο μπορούν να αλλάξουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές στην πορεία του δυνατού αυτού μυθιστορήματος; Η πρωταγωνίστρια, η Ηλιάνα γίνεται η εμμονή του Ιάσονα. Είναι θύτης και θύμα κουβαλώντας όλο το μυστήριο και τη γοητεία αυτού του τόπου. Βλέπει εχθρούς στο διάβα της περισσότερους από ότι νομίζει. Οι απώλειες έρχονται απανωτές ακόμη και από το οικογενειακό της περιβάλλον που δεν το περίμενε. Η απληστία για μια πλούσια ζωή καταφέρνει τα πάντα.
Ακόμη την προδοσία μέσα από τον δόλο. Ποιος θα το περίμενε! Τους παιδεύει τους ήρωες της η Κακαλοπούλου μέχρι τέλους. Τους ψυχογραφεί, τους δίνει όλα αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία μας. Ιδιαίτερα τον Ιάσονα που μέχρι πριν να έρθει η λύτρωση του, κονταροχτυπιέται με τα θέλω του, τα βιώματα του, την τελική του επιθυμία για την πραγματική ζωή. Από τη θάλασσα έρχεται ο Πόλεμος ή ο Έρωτας τελικά; Πόση δύναμη έχει; Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας συγγραφέας τους ήρωες του; Ποια είναι τα ανθρώπινα όρια και πως αλλάζουν ώστε το θανάσιμο μίσος να σφιχταγκαλιαστεί με τον έρωτα; Κι εκεί που κυλά το μυθιστόρημα και σε παρασέρνει εμφανίζεται το πνεύμα της Ρωξάνης που τριγυρίζει στους δρόμους και στις ακτές του τόπου. Ξωτικό; Θα δείτε μόνοι σας τη σχέση της Ρωξάνης με τους ήρωες. Τον παραλληλισμό της με την Ηλιάννα. Είναι πολύ όμορφη η ιστορία που σε οδηγεί αναγνώστη σε άλλα μονοπάτια. Έχει αυτό το ταλέντο η συγγραφέας. Μικρές πινελιές, όμορφες εικόνες που σε χαλαρώνουν από την έντονη δράση. Τ
ελικά πόσες καταιγίδες μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος στη ζωή του; Πολλές θα έλεγα μέχρι να έρθει στα βήματα που θα τον περπατήσει παρακάτω. Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε πως ο άνθρωπος αντέχει περισσότερο από το σίδερο και το ατσάλι. Ίσως γι αυτό η συγγραφέας τους δοκιμάζει τόσο πολύ. Τεντώνει το σχοινί όσο δεν πάει άλλο, για να δοκιμάσει μέχρι που θα φτάσουν τα όρια του. Αν ζωντανέψετε τους ήρωες μπροστά σας θα δείτε πως δεν είναι ακριβώς μυθοπλαστικά τα πρόσωπα. Δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Είναι κομμάτια του υποσυνείδητου μας που τα έχουμε καλά κρυμμένα μέχρι να βρουν την ευκαιρία να έρθουν στην επιφάνεια. Παλεύουμε μαζί τους μέχρι να νικήσουμε ή να νικηθούμε.
Μέχρι να κερδίσει το φως ή το σκοτάδι. Το τι μας επιφυλάσσει το μυθιστόρημα θα το διαπιστώσετε μόνοι σας. Εγώ πάντως το απόλαυσα και σας το προτείνω. Καλοτάξιδο να είναι!