Δημήτρης Μπελαντής - Σχετικά με τον σύντροφο Ομπρέντο

Όταν έπιασα στα χέρια μου αυτό το μικρό βιβλίο «Σχετικά με τον σύντροφο Ομπρέντο», από τις εκδόσεις Άπαρσις, σκέφτηκα πως σε μια ώρα θα το διαβάσω, αφού είμαι συνηθισμένη σε αναγνώσεις βιβλίων των 400 σελίδων. Όμως το εν λόγω βιβλίο, που έχει μόνο 64 σελίδες με ξεγέλασε και ήθελε δεύτερη ανάγνωση ώστε να κατανοήσω την αλληγορία που κρύβεται στις αράδες του. Θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο για πολιτικοποιημένους ανθρώπους αφού οι πολιτικοί που βρίσκουμε διαβάζοντας το είναι ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Τρότσκι αλλά και άλλοι υπαρκτοί ή και ανύπαρκτοι. Ποιο ρόλο αλήθεια μπορούν να παίζουν αυτοί οι ηγέτες στο σήμερα; Από μια σύντομη ανάγνωση του βιογραφικού του, ο συγγραφέας ασχολείται συστηματικά με ζητήματα μαρξιστικής θεωρίας του κράτους και ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα οκτώ βιβλία και μεγάλη σειρά άρθρων και μελετών στον αριστερό ημερήσιο, περιοδικό κι ηλεκτρονικό τύπο από το 1995 μέχρι και σήμερα. Έχει μετάσχει σε αρκετούς συλλογικούς τόμους, όπως τον τόμο “Τρομοκρατία και Δικαιώματα” (Σαββάλας 2004), τον τόμο “Κυβέρνηση της Αριστεράς” (Τόπος 2013). Επίσης, του αρέσει λογοτεχνικά το είδος της επιστημονικής φαντασίας και έχει ήδη δημοσιεύσει δύο μυθιστορήματα ιστορικοπολιτικής επιστημονικής φαντασίας ή Εναλλακτικής Ιστορίας (“Τι θα είχε συμβεί αν…”), την μυθιστορηματική τριλογία βιβλίων “Η Ουλρίκε μετά τον θάνατο της Μάινχοφ” και το αυτοτελές μυθιστόρημα “ο Στάλιν στην Κολιμά”. Ένα ιδιαίτερο λοιπόν βιβλίο, σ’ ένα άγνωστο είδος γραφής για μένα. Σκοτεινή ίντριγκα, αστυνομική πλοκή και πολιτική φαντασία είναι τα εργαλεία του συγγραφέα.

Με προκάλεσε ο τίτλος και με ενθουσίασε η πλοκή. Προβληματίζει ιδεολογικά τον αναγνώστη θέτοντας ερωτήματα και συγχρόνως αφήνει την πίκρα για την ανεπάρκεια της αριστεράς του σήμερα. Φαίνεται πως γνωρίζει πολύ καλά τις πάμπολλες οργανώσεις του ελλαδικού αλλά και του διεθνούς εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου και τις ιδεολογικές διαφορές τους ώστε να μπορεί άνετα να μπολιάζει τους ήρωες με τις ιδέες του. Ο Κώστας, πρωταγωνιστής του βιβλίου, νιώθει τον εαυτό του επαναστάτη και θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Θεωρεί επιβεβλημένη και συνειδητή τη στράτευση του για να βγει από την ανούσια ζωή του, συνομιλεί στο facebook με τον Κ-337 που είχε υποστηρίξει σε μια ανάρτηση του ότι η εκλογική αποχή ήταν το μόνο θεμιτό και ταξικά αποδεκτό συμπέρασμα, τόσο από αναρχική όσο και από μαρξιστική άποψη. Μάλιστα, προσπαθούσε να τον πείσει ότι η τακτική του Μαρξιστικού-Αβησσυνιακού Κόμματος (Μ.-Α.Κ.), που επέλεγε να κατεβεί στις εκλογές ήταν καθαρά αντιδραστική και εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων της. Ιδίως δε εκείνης της πτέρυγας που υπηρετούσε τον Καναδο-Αλασκιανό Ιμπεριαλισμό (Κ.-Α-Ι).

Ο συγγραφέας μέσα από τους ήρωες του τονίζει τις αδυναμίες των αριστερών οργανώσεων, χρησιμοποιώντας ιστορικά στοιχεία. Το μυστήριο και η πολιτική ψυχανάλυση παίζουν σ’ αυτό το σημείο τον ρόλο τους και ο αναγνώστης αρχίζει να μπαίνει βαθύτερα στο νόημα της αλληγορίας του. Μιλά για την πολιτική ορθότητα, για τα ατίθασα παιδιά με το κόκκινο φουλάρι στα πάρτι της Βουλιαγμένης, για τις φασαρίες και το ξύλο αλλά και για τα γκρουπούσκουλα, ρίχνοντας αιχμές στην κομμουνιστική αριστερά. Η φανταστική του ιστορία ζωντανεύει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η Ιστορία πλάθεται όπως την ονειρεύεται ο συγγραφέας κι όχι όπως την ξέρουμε.

Φεύγει από τα γνωστά ιστορικά μονοπάτια και με χιούμορ επιδιώκει μεν την απόλαυση αλλά και κρύβει μύχιες σκέψεις. Γινόμαστε παρατηρητές κομματικών συνεδρίων, αντικρούσεων και διαγραφών. Μας γνωρίζει τη συντρόφισσα Βαλεντίνα, που σπούδαζε στη Φιλοσοφική, που δεν είχε σταθερή σχέση γιατί πίστευε πως «η οικογένεια και οι μόνιμες σχέσεις είναι ένα βαρίδι για τον επαναστάτη/τρια, που τους κρατάνε δεμένους με το κυρίαρχο κοινωνικό καθεστώς». Με προβλημάτισε η φράση του «Ο δρόμος προς τη ηττοπάθεια»,καθώς είναι σαν να θέλει να μας αφυπνίσει από την άρνηση μας να το παραδεχτούμε. Μια φράση για τον ηττημένο κόσμο της Αριστεράς που ψάχνει να βρει πάλι τα πατήματα του. Δίνει, όμως, ανάλογα και με τα βιώματα του αναγνώστη, τη δυνατότητα της σκέψης για επανεκκινηση της μηχανής της αριστεράς και των πολιτών. Τελικά ποιος είναι ο σύντροφος Ομπρέντο και ποιος ο ρόλος του στην όμορφη αυτή νουβέλα; Αστυνομική πλοκή χωρίς φόνο; Θα το απολαύσετε και θα βρείτε τα αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί η ουσία κρύβεται στο αναγνωστικό ταξίδι. Καλοτάξιδο να είναι.