Ένα μικρό βιβλίο μόλις 62 σελίδων μας παρουσιάζει η Μαίρη Λίπκοβιτς από τις εκδόσεις Άπαρσις μα με τόση δύναμη μέσα στις σελίδες της. Συνοδευμένο με τις πολύ όμορφες εικαστικές δημιουργίες της εικαστικού Ρούλας Αναγνώστου, το «Πολλαπλό είδωλο» έρχεται ως δώρο και τιμή στους αγώνες των γυναικών στο διάβα της ιστορίας.
Αντανακλούνται δώδεκα γυναικείες ψυχές που μας διηγούνται τα παθήματα τους, τα όνειρα τους, τις σχέσεις τους με τη ζωή, τον σύντροφό τους, τον έρωτα τους που άλλοτε είναι ανικανοποίητος κι άλλοτε πουλημένος. Για τον έρωτα που βίωσαν για την αγνή αγάπη χωρίς αντίκρισμα. Γυναίκες που χτυπήθηκαν, που παραιτήθηκαν από τα όνειρα και την ελπίδα που προσδοκούσαν. Είναι αυτές οι γυναίκες της διπλανής πόρτας που μέσα στην ανωνυμία τους πασχίζουν να τα καταφέρουν. Για χάρη των παιδιών, της εικόνας της οικογένειας, τη δική τους αξιοπρέπεια, βουτηγμένες στη σιωπή και τις ενοχές. Σίγουρα όχι για τη δική τους ευτυχία. Πόσα μπορεί να αντέξει μια γυναίκα του χθες, του σήμερα και του αύριο για χάρη των άλλων;
Εφτά σελίδες κρατά περίπου η ιστορία της κάθε μιας, με πολλή αφαίρεση αλλά με πολύ βαθιά νοήματα η κάθε μια. Θα μπορούσε η κάθε μια ιστορία ξεχωριστά να γίνει ένα βιβλίο, μα αυτή είναι η τέχνη της συγγραφέως. Χωρίς περιττά στολίδια, καλολογικά στοιχεία η Μαίρη Λίπκοβιτς με το λεπτό νυστέρι ανοίγει την κάθε ψυχή και τη φέρει φωτεινή στα μάτια του κάθε αναγνώστη.
Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ποια ιστορία μου άρεσε περισσότερο. Η κάθε μια έχει το δυνατό στοιχείο που με κέρδισε. Συγκινήθηκα, θύμωσα μαζί τους γιατί δεν μπόρεσαν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στον άντρα αφέντη που κυριαρχούσε πάνω τους. Που δεν μπόρεσαν να παλέψουν και να βγουν δυνατές μετά από τα αναπάντητα ερωτήματα που έθεσαν στον σύντροφο αλλά και στον εαυτό τους. Αλλά και καμάρωσα με άλλες ιστορίες που μου έδωσαν δύναμη για το αύριο, για τα οράματα και τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο.
Ίσως οι σημερινές γυναίκες που εργαζόμαστε , που βιώσαμε την πολιτική, που είχαμε την πολυτέλεια να παλέψουμε μαζί με τους συντρόφους μας, που κατακτήσαμε δικαιώματα με τους αγώνες μας, να μας φαίνονται φανταστικές. Ιδιαίτερα οι νεότερες. Μα είναι τόσο αληθινές. Κι αν δεν ήμαστε οι ίδιες που βιώσαμε παρόμοιες ιστορίες θα είναι του περίγυρου μας.
Η κάθε μια φανερώνεται από το παρελθόν για να μας διηγηθεί μαζί με ένα φλιτζάνι καφέ τη δική της πορεία. Μπορούμε να τις νιώσουμε; Ναι, η γραφή της Λίπκοβιτς είναι απλή, μεστή, κατανοητή, σα να βλέπουμε το είδωλο της μάνας μας, της γιαγιάς μας μέσα στον καθρέφτη και να μας εξομολογείται. Ιστορούν γυναίκες χήρες που αναπολούν τους άντρες τους, γυναίκες που ξυλοκοπήθηκαν γιατί αρνούνταν να δώσουν χρήματα στους τζογαδόρους συζύγους, γυναίκες πρόσφυγες από την Σμύρνη, γυναίκες αγωνίστριες και εξόριστες, γυναίκες με πείσμα και θέληση να ξεφύγουν αλλά κι άλλες που δέχτηκαν μοιρολατρικά το πεπρωμένο τους. Γυναίκες που δεν φυλακίστηκαν στα πρέπει όπως το Κατινάκι, που δεν τους ένοιαξε τι θα πει ο κόσμος, γυναίκες που η πικρή ανάμνηση των τρικυμισμένων ζωών τους θυμίζει γλυκό κουταλιού. Η τελευταία ιστορία μας δίνει την ελπίδα. Πώς αν οι γυναίκες είναι ενωμένες μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Το βλέπουμε άλλωστε και στην παγκόσμια ιστορία. Χωρίς συνεχή αγώνα μπορούμε να χάσουμε κι αυτά που κέρδισαν οι προηγούμενες γενιές. Κοντεύει η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας! Είναι ευκαιρία να το διαβάσετε αλλά και να το κάνετε δώρο σε μια φίλη σας. Καλοτάξιδο να είναι!
«Γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί ;Όμορφα δεν ζούσαμε; Εμάς οι Τούρκοι δεν μας είχαν πειράξει… Γιατί δεν αφήνουν ήσυχους τους λαούς να ζήσουν;»
«Εμείς κανέναν άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μονάχα αυτόν που δεν σέβεται τον άνθρωπο »
«Είμαι γυναίκα αγωνίστρια, μητέρα, σύζυγος, ερωμένη , φίλη, σύντροφος, είμαι γυναίκα της διπλανής πόρτας.»