Ζούμε σε εποχή πείνας και στην Ελλάδα. Ζούμε σε μια εποχή που υπάρχουν άστεγοι και υπερχρεωμένοι. Άνθρωποι νοικοκυραίοι που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι που έφτιαξαν με κόπους από πλειστηριασμό. Άνεργοι και ανασφάλιστοι, αυτοκτονίες και καταθλιπτικά άτομα. Οι δομές ψυχικής υγείας έχουν κάλυψη 100% ενώ τα νοσοκομεία κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο αδυνατώντας να καλύψουν τις ανάγκες τους. Το ρεύμα είναι κομμένο είναι στα περισσότερα σπίτια.
Οι Γιατροί του Κόσμου δημιούργησαν υπνωτήρια για τους άστεγους ενώ τα Κοινωνικά Ιατρεία θεραπεύουν εδώ και ένα χρόνο περισσότερους Έλληνες παρά μετανάστες. Τα νέα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση δουλειάς με τις βαλίτσες γεμάτες πτυχία και όνειρα. Μια τραγική κατάσταση. Γεγονότα που αν μας τα έλεγαν πριν τρία ή πέντε χρόνια θα μας φαινόταν φανταστικά. Ποιος αλήθεια φανταζόταν τότε ότι θα είχαμε Κοινωνικά Παντοπωλεία σε κάθε δήμο που θα πήγαιναν συμπολίτες μας για τρόφιμα?. Σε όλη τη χώρα υπάρχουν πολλές δομές αλληλεγγύης με τη συνεργασία των δήμων.
Στις μεγάλες πόλεις το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Υπάρχει η ανωνυμία και ο κόσμος επιζητά την βοήθεια τους. Στη πόλη μας υπάρχει εδώ και δυο χρόνια το Κοινωνικό Παντοπωλείο της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης το οποίο στηρίζει πολλές οικογένειες. Σε λίγες ημέρες θα αρχίσει να λειτουργεί και το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο με τη συμπαράσταση των Γιατρών του Κόσμου. Η Εκκλησία προσφέρει καθημερινά συσσίτια ενώ υπάρχει το παντοπωλείο της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ο Βενιαμίν που στηρίζει μονογονεικές οικογένειες και η Κοινωνική Κουζίνα Αλληλεγγύης με το Κοινωνικό Φροντιστήριο σε συνεργασία με την ΕΛΜΕ για τους άπορους μαθητές και όχι μόνο. Δομές που στηρίζονται από συμπολίτες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελαφρύνουν τους συμπολίτες τους με την αλληλεγγύη τους. Το κράτος και ο δήμος στη πόλη μας φυσικά είναι οι μεγάλοι απόντες. Αυτοί που δημιούργησαν το αγεφύρωτο χάσμα προσπαθούν να βουλιάξουν το καράβι όλο και βαθύτερα. Φυσικά με προσταγή της τρόικας. Τα κόκκινα δάνεια βρίσκονται στα ύψη. Στα σχολεία τα παιδιά λιποθυμούν καθημερινά από τη πείνα ενώ στο σπίτι τα μαθήματα γίνονται με τη βοήθεια μιας λυχνίας. Είναι θύματα μιας τεχνικής κρίσης. Και γι αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν με όλα τα καλά της τεχνολογίας και της κατανάλωσης η σημερινή κατάσταση είναι η χειρότερη που μπορούσαν να ζήσουν. Παιδιά που δεν γνώριζαν τι σημαίνει πείνα, δεν ήξεραν τι θα πει να μην έχει κάποιος αρκετό φαγητό ή να μην διαθέτει την ποικιλία των τροφών που του είναι απαραίτητη για να καλύψει τις διατροφικές του ανάγκες. Παιδιά που δεν είχαν αισθανθεί ποτέ αυτό το αρνητικό συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν έχει περάσει πολύς χρόνος από την τελευταία φορά που έφαγε. Δεν είχαν νιώσει ποτέ αδύναμα λόγω της έλλειψης τροφίμων. Ποτέ δεν είχαν υποσιτιστεί ή κακοσιτιστεί. Ποτέ δεν είχαν νιώσει ή δεν είχαν ζήσει τη κοινωνική ανισότητα, την ανεργία, την προκατάληψη, τον ρατσισμό ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες. Ποτέ δεν είχε πει ένα Ελληνόπουλο τον συμμαθητή του μετανάστη, ότι φταίει εκείνος γιατί ο πατέρας του πήρε το μεροκάματο του δικού του πατέρα. Τα παιδιά μας έβλεπαν τις εικόνες τις Αφρικής και της Ασίας με τα πρησμένα παιδιά μόνο από το διαδίκτυο, τη τηλεόραση και τα βιβλία. Φάνταζαν τόσο μακρινά.
Νομίζαμε ότι δεν θα ερχόταν ποτέ στα σπίτια μας. Έτσι νομίζαμε οι περισσότεροι . Μερικοί επιμένουν ακόμη ότι ο κίνδυνος δεν θα χτυπήσει τη πόρτα τους. Γι αυτό είναι ακόμη απόντες από τις πλατείες. Δεν ξέρω πότε κι αν εκδηλώσουν την ανάγκη να γίνουν ένα με τους άλλους συμπολίτες. Πότε θα καταλάβουν ότι δεν πρέπει να είναι μόνοι.
Μετά από έξι και πλέον δεκαετίες, ξανακάθονται στα θρανία παιδιά που τα χνώτα τους βρομάνε από την πείνα.
Τα κρούσματα δεν είναι πλέον ούτε ένα ούτε δύο. Ο εφιάλτης της πείνας, που θρέφει η ανεργία και η άγρια λιτότητα της εποχής του ΔΝΤ, ζωντάνεψε και στέλνει στο σχολείο νηστικά, ένας Θεός ξέρει πόσα παιδιά
Σήμερα γιορτάζουμε τα δικαιώματα του παιδιού που υπέγραψε ο ΟΗΕ. Όμως όλα έμειναν μόνο στα χαρτιά. Τα παιδιά ακόμη και σήμερα στερούνται την βασική τροφή, την υγεία και τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Οι Μεγάλοι της Γης απομυζώντας τους λαούς γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι λαοί όλου του κόσμου πιστεύουν, ελπίζουν ότι θα ανατείλει πάλι ο ήλιος στη ζωή τους. Έχοντας συμπαραστάτες τους εθελοντές, τις παγκόσμιες κινήσεις που προσφέρουν ότι μπορούν ανιδιοτελώς, τους Γιατρούς του Κόσμου που στέλνουν αποστολές στο εσωτερικό και εξωτερικό, όπου χρειάζεται για να βοηθήσουν. Για τη χώρα μας πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη μα αυτοί που πρέπει πρώτα να σώσουν τα παιδιά τους είναι οι ίδιοι αυτοί που υποφέρουν. Δεν είναι καιρός για μοιρολόγια και θρήνους. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτε.!. Δώστε τα αυτά που αξίζει να έχουν!