Τον ποιητή Γιώργο Χ. Θεοχάρη τον γνωρίζω λογοτεχνικά από το 1988 που εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Εμβόλιμον» στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Και μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση πως καταφέρνει να εκδίδει ένα τόσο καλό λογοτεχνικό περιοδικό στην περιφέρεια.

Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα ενώ έχει επιμεληθεί εφτά ανθολογίες. Η «Δίφορη μνήμη» είναι πεζογράφημα, το τελευταίο του έργο από τις εκδόσεις Πόλις και η ευκαιρία να μιλήσω μαζί του γι αυτό το τόσο όμορφο βιβλίο που με γοήτευσε η γραφή του.

Την Πένυ Παπαδάκη την παρακολουθώ συγγραφικά πολλά χρόνια, σχεδόν από τότε που άρχισε να εκδίδει στις εκδόσεις Ψυχογιός. Τα θέματα της γεννημένα μέσα από την κοινωνία, η γραφή της ξεχωριστή, γι αυτό άλλωστε ελκύει τους αναγνώστες της.

«Η Πολυξένη», το τελευταίο της βιβλίο ήταν πολύ δυνατό και δεν ήθελα να το εγκαταλείψω. Ποια ήταν η Πολυξένη; Ας αφήσουμε τη συγγραφέα να μας τη συστήσει.

Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Οι «Ασάλευτες νύχτες» έρχονται από τις εκδόσεις Άπαρσις μετά το βιβλίο της «Οδός Ελιγμών», από τις ίδιες εκδόσεις. Πάντοτε θαυμάζω τους συγγραφείς που μπορούν να γράφουν σε μικρή φόρμα και να κλείνουν σε μια σελίδα τα νοήματα τους. Γι’ αυτή την αφαιρετική ικανότητα ήθελα να μιλήσω από μια νέα συγγραφέα που μπήκε δυναμικά στον χώρο του βιβλίου. Μια συζήτηση για τα βιβλία της αλλά και για τις ανησυχίες της στο τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική λογοτεχνία επεδίωξα μαζί της.

Τη Μαρία Τσακίρη την παρακολουθώ από τα πρώτα της βιβλία «Ιφιγένεια» και «Θλιμμένος Σεπτέμβρης», που έχουν μείνει έντονα στη μνήμη μου. Η γραφή της και τα βαθιά κοινωνικά της μηνύματα συνεχίζουν και στο πρόσφατο τρίτο βιβλίο της να με κεντρίζουν. Γεννημένη στην Κατερίνη η Μαρία Τσακίρη αλλά που μένει στη Θεσσαλονίκη, μοιράζεται μεταξύ δημοσιογραφίας και συγγραφής και μας συστήνει τη Λούτσυ και τον Καμίλ. Επηρεάζει η μια δουλειά την άλλη; Είναι η πρώτη, πηγή έμπνευσης σε όφελος της δεύτερης; Θα μας τα πει η ίδια η συγγραφέας.