Θα ξεκινήσω την παρουσίαση της συλλογής «Αντανακλάσεις», της φίλης Μάγδας-Παπαδημητρίου Σαμοθράκη με μερικές φράσεις του Αλμπέρ Καμύ από το λόγο του κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ το 1957. Επιτρέψτε μου να σας τις διαβάσω και θα εξηγήσω γιατί επέλεξα αυτή την αρχή. «Οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτα και υποχρεώνουν εαυτούς να κατανοούν αντί να κρίνουν. Κι αν πρέπει να πάρουν το μέρος κάποιου σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορούν παρά να ταχθούν υπέρ μιας κοινωνίας, όπου, δεν θα κυριαρχεί πλέον ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε εργάτης είτε διανοούμενος. Εξ ορισμού, ο συγγραφέας δεν μπορεί να ταχθεί σήμερα στην υπηρεσία όσων φτιάχνουν την ιστορία. Υπηρετεί αυτούς που την υφίστανται. Κάθε γενιά νομίζει ότι είναι προορισμένη να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Η δική μου γενιά, όμως, ξέρει ότι δεν θα τον ξαναφτιάξει.

Της Τέσυς Μπάιλα

Η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, γνωστή για τις ποιητικές της συλλογές, μας συστήνεται, για πρώτη φορά, ως μυθιστοριογράφος με το βιβλίο της «Ζωή σε θαλασσοσταλιές» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έναστρον με μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην Τήνο, τον τόπο που ζει τα καλοκαίρια της και αγαπάει ιδιαίτερα.

Γεια σας και πάλι! Έχοντας γράψει τις σκέψεις μου αβίαστα για κάποια βιβλία, πίστευα πως και τούτη τη φορά θα γινόταν έτσι. Η πραγματικότητα όμως με διέψευσε. Τελειώνοντας τη «Ζωή σε θαλασσοσταλιές» θέλησα να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου για το βιβλίο στο χαρτί, όπως έκανα και με τα προηγούμενα που είχα διαβάσει.

«Καθρέφτης Ψυχής» ονόμασε η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη τη νέα της ποιητική συλλογή. Τα ποιήματα λες κι αναδύονται από κάποιο παλιό θαμπό αλλά υγρό καθρέφτη, με κυματισμούς λέξεων που γίνονται ρυάκια στις βουνοπλαγιές του Ολύμπου. Το στίγμα της φύσης που την περιβάλλει, το καταθέτει, πότε με την δροσιά πρωινού και πότε με το φως της σελήνης και των αστεριών. Ραγισματιά η αγωνιστικότητα, σπάζει αισθήσεις, επιθυμώντας να αφυπνίσει συνειδήσεις, που βολεύτηκαν σε κοιμισμένα οράματα.