Γεια σας και πάλι! Έχοντας γράψει τις σκέψεις μου αβίαστα για κάποια βιβλία, πίστευα πως και τούτη τη φορά θα γινόταν έτσι. Η πραγματικότητα όμως με διέψευσε. Τελειώνοντας τη «Ζωή σε θαλασσοσταλιές» θέλησα να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου για το βιβλίο στο χαρτί, όπως έκανα και με τα προηγούμενα που είχα διαβάσει.

«Καθρέφτης Ψυχής» ονόμασε η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη τη νέα της ποιητική συλλογή. Τα ποιήματα λες κι αναδύονται από κάποιο παλιό θαμπό αλλά υγρό καθρέφτη, με κυματισμούς λέξεων που γίνονται ρυάκια στις βουνοπλαγιές του Ολύμπου. Το στίγμα της φύσης που την περιβάλλει, το καταθέτει, πότε με την δροσιά πρωινού και πότε με το φως της σελήνης και των αστεριών. Ραγισματιά η αγωνιστικότητα, σπάζει αισθήσεις, επιθυμώντας να αφυπνίσει συνειδήσεις, που βολεύτηκαν σε κοιμισμένα οράματα.

Aγαπητή μου Μάγδα, Σε ευχαριστώ για τα ποιήματά σου. Τα διάβασα με προσοχή και αγάπη και χάρηκα που είναι εμπνευσμένα και πλημμυρισμένα από τα πιο αγνά και ωραία αισθήματα. Από έρωτα και αγάπη για τον άνδρα, για τον άνθρωπο, για την οικογένειά σου, για την πατρίδα, για τη φύση, για την παράδοση. Για όλα αυτά που έχουν φθαρεί από τις σύγχρονες συνθήκες της ζωής και φθείρονται καθημερινά. Στη δική σου όμως καρδιά παραμένουν πολύτιμα και ακέραια. Χάρηκα τόσο για τον προσωπικό όσο και για τον κοινωνικό προβληματισμό σου, για την αλληλεγγύη που αισθάνεσαι και επιδεικνύεις. Και μάλιστα μέσα στη μελωδία των στίχων. Σου στέλνω και τις δικές μου θερμές ευχές για την υπόλοιπη άνοιξη και για το καλοκαίρι. με φιλικούς χαιρετισμούς
Ποιητής

Τόλης Νικηφόρου

«Δεν μπορούσα να φανταστώ τι γινόταν στο μυαλό της μάνας μου. Έβγαζε την κακί­α για το δικό της γάμο, που πήρε τον πατέρα μου, και γι ’ αυτό έπρεπε να εκδικηθεί εμένα. Αυτήν, όμως, την πάντρεψαν στα είκοσι έξι, ενώ εγώ ήμουν μόλις δέκα πέντε ετών. Τόσο πολύ ήθελε να με ξεφορτωθεί αλήθεια; Τόση κακία είχε μέσα της;»