Γράφει η Λεύκη Σαραντινού 

Πατρίδα ξένη αποδείχτηκε για τους Εβραίους της Ελλάδας τελικά η χώρα μας, αφού κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής ξεριζώθηκαν πολλοί από εδώ με τη βία και οδηγήθηκαν στη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κι όμως... οι περισσότεροι από αυτούς πονούσαν την Ελλάδα και τη θεωρούσαν και δική τους πατρίδα, ασχέτως αν κάποιοι Έλληνες αμφισβητούσαν αυτή τους την αφοσίωση.

Πόσο μακριά στον χώρο και στον χρόνο μπορεί να σε πάει ένα βιβλίο;

Πόσο μπορείς να ταξιδέψεις στις σελίδες του;

Πόσα μπορείς να μάθεις από αυτές;

Που τελειώνει η ιστορία και που αρχίζει η μυθοπλασία;

Τελικά τι γεύση στο στόμα σου αφήνει στο τέλος;

«Να πεθάνεις τη σωστή στιγμή. Η ζωή να ξέρεις είναι μια αναλαμπή ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο. Αυτό το φως ήταν τόσο σύντομο που δεν προλάβαμε να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Κάναμε όμως τον αγώνα μας και πρέπει να είμαστε περήφανοι. Δε λυπάμαι που φεύγω. Δε φοβάμαι τον θάνατο κι ότι θα γίνω ένας μικρός κόκκος άμμου. Ξέρω πως δε θα πονέσω γιατί δε θα νιώθω τίποτα».

Του Βασίλη Κ. Καλαμαρά
Δημοσιογράφος - κριτικός βιβλίου-συγγραφέας

Το μυθιστόρημα «Πατρίδα ξένη» της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, γιατί δεν αποπειράται να επικεντρωθεί στα ίδια τα γεγονότα, αφήνοντας στο περιθώριο τα δρώντα υποκείμενα. Χειρίζεται την Ιστορία ως το έδαφος, το γενεσιουργό της λογοτεχνικής γραφής, όπου φυτεύει τρεις παράλληλες αφηγήσεις. Αν δε φαντασθούμε το βιβλίο ως μία θεατρική σκηνή πάνω στην οποία αναπαρίσταται ο νεοελληνικός βίος της τελευταίας πεντηκονταετίας. Τότε σ’ αυτή την περίπτωση, μπαινοβγαίνει από το παρασκήνιο, άλλοτε ως πρωταγωνιστής κι άλλοτε ως υποβολέας, ο αγωνιστής της Δημοκρατίας και θείος της συγγραφέα, ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Δ. Παπαδημητρίου, γνωστός με το προσωνύμιο μπαρμπά-Γάκιας.