Η συγγραφέας και ποιήτρια Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη κυκλοφόρησε το 2019 την ποιητική συλλογή με τίτλο Αντανακλάσεις. Πρόκειται για την έκτη ποιητική της συλλογή, η οποία αποτελείται από 39 ποιήματα και περιλαμβάνει υπέροχες καλλιτεχνικές φωτογραφίες του κυρίου Παναγιώτη Φτάρα.
Γράφει η Κατερίνα Καριζώνη
Μάγδα Παπαδημητρίου- Σαμοθράκη, «Αντανακλάσεις», ποιήματα 2019
Κρατώ στα χέρια μου την τελευταία ποιητική συλλογή της Μάγδας Παπαδημητρίου- Σαμοθράκη με τον τίτλο «Αντανακλάσεις», μια συλλογή που συνδυάζει την ποιητική γραφή με ένα πλούσιο κι εξαιρετικό εικαστικό υλικό του φωτογράφου Παναγιώτη Φτάρα. Λέξεις και εικόνες δημιουργούν ένα μαγικό πλέγμα στα μάτια του αναγνώστη χαρίζοντας ονειρική διάσταση στα πράγματα. Τα ποιήματα της Μάγδας Παπαδημητρίου εμφορούνται από έντονο κοινωνικό προβληματισμό, άκρως επίκαιρο για τους δίσεχτους καιρούς που διανύουμε, περιέχουν λυρικά στοιχεία, αλλά και μια ρεαλιστική ματιά στα τεκταινόμενα. Θέματά της είναι ο έρωτας, η αγάπη για την πατρίδα της και όχι μόνο, η δικαιοσύνη, η κοινωνική προδοσία, η αμφισβήτηση, η φύση αλλά και η ίδια η ποίηση.
Η Αλεξία Καλογεροπούλου γράφει για την ποιητική συλλογή «Αντανακλάσεις» της Μάγδας Παπαδημητρίου – Σαμοθράκη, που κυκλοφορεί σε ιδιωτική έκδοση, με την εικαστική ματιά του Παναγιώτη Φτάρα.
Έχοντας διαβάσει, πριν από ένα χρόνο, το ωραίο μυθιστόρημα της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη «Στο κόκκινο τ’ ουρανού», τη γνώρισα τώρα και ως ποιήτρια, στη νέα της συλλογή «Αντανακλάσεις», με εξαιρετικές φωτογραφίες του Παναγιώτη Φτάρα. Ποιήματα που αντανακλούν την ανήσυχη ψυχή της , το ζέον από πανανθρώπινη αγάπη πνεύμα της, το αγωνιστικό για δικαιοσύνη φρόνημα της.
Θα ξεκινήσω την παρουσίαση της συλλογής «Αντανακλάσεις», της φίλης Μάγδας-Παπαδημητρίου Σαμοθράκη με μερικές φράσεις του Αλμπέρ Καμύ από το λόγο του κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ το 1957. Επιτρέψτε μου να σας τις διαβάσω και θα εξηγήσω γιατί επέλεξα αυτή την αρχή. «Οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτα και υποχρεώνουν εαυτούς να κατανοούν αντί να κρίνουν. Κι αν πρέπει να πάρουν το μέρος κάποιου σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορούν παρά να ταχθούν υπέρ μιας κοινωνίας, όπου, δεν θα κυριαρχεί πλέον ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε εργάτης είτε διανοούμενος. Εξ ορισμού, ο συγγραφέας δεν μπορεί να ταχθεί σήμερα στην υπηρεσία όσων φτιάχνουν την ιστορία. Υπηρετεί αυτούς που την υφίστανται. Κάθε γενιά νομίζει ότι είναι προορισμένη να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Η δική μου γενιά, όμως, ξέρει ότι δεν θα τον ξαναφτιάξει.