Μου έλεγε η μητέρα μου ιστορίες για τον παππού μου όταν πήγε στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη. Ότι στο νησί Έλλις τους κοίταζαν τα δόντια και τους εξέταζαν για αρρώστιες, ότι τους είχαν σαν ζώα στα αμπάρια. Θα γέμιζε η Νέα Υόρκη,έλεγε από εργατικά χέρια. Τους ήθελαν να δουλεύουν, να μη διαμαρτύρονται, να μην έχουν δικαιώματα. Στον Νέο Κόσμο που όλοι ονειρεύονταν, πήγε να πλύνει πιάτα, να μαζέψει χρήματα, να κάνει κάτι δικό του, να πάει και η οικογένεια για μια καλύτερη τύχη. « Μας πρόλαβε ο πόλεμος και χάσαμε τα ίχνη του όπως κι αυτός τα δικά μας. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος με όλες τις πληγές που άφησε, φύγαμε κι εμείς Αμερική. Δεν μας κοίταξαν τα δόντια ούτε τα κορμιά μας. Ο παππούς  είχε πάρει ήδη την Αμερικάνικη υπηκοότητα. Εξαιτίας του  πήραμε κι εμείς την υπηκοότητα. Δεν ήθελα να με φωνάζουν Αμερικάνα, Ελληνίδα αισθανόμουν και δεν το άλλαζα με τίποτε. Η πατρίδα μου ήταν η Ελλάδα, η Κατερίνη, όλες οι μνήμες έμειναν εκεί, όμορφες κι άσχημες δεν έχει σημασία. Εκεί είδαμε άλλα πράγματα, όμορφα μα δεν ήταν Ελλάδα»