Το απόγευμα της Τετάρτης 17ης Οκτωβρίου, στα Public Κατερίνης, το αναγνωστικό κοινό προσήλθε να ακούσει και να γνωρίσει την συγγραφέα Ευτυχία Γιαννάκη. Είναι η δεύτερη φορά που ήρθε στην πόλη μας για να μας συστήσει το τρίτο μέρος της τριλογίας της Αθήνας, «Πόλη στο φως», από τις Εκδόσεις Ίκαρος.
Να θυμίσουμε τους αναγνώστες ότι το πρώτο μέρος «Το πίσω κάθισμα» απέσπασε το βραβείο Public καλύτερου ελληνικού μυθιστορήματος 2017. Ενώ οι «Αλκυονίδες μέρες» ήταν στη βραχεία λίστα Public 2018 και στη Μακρά λίστα Βραβείων Πεζογραφίας του λογοτεχνικού περιοδικού «Κλεψύδρα». Πιστεύω δικαιωματικά ότι τα βιβλία της πήραν αυτές τις διακρίσεις. Εκτός όμως την τριλογία της Αθήνας, η συγγραφέας έχει γράψει θεατρικά έργα, συμμετείχε σε συλλογικά έργα, ενώ παλιότερα εκδόθηκε με ψευδώνυμο ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Χάρντκορ» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Το τελευταίο μυθιστόρημα της μάλιστα έγινε και κινηματογραφική ταινία. Πιο αναλυτικά για το συγγραφικό της έργο θα διαβάσετε στην επίσημη σελίδα της.
Συνοδοιπόρος της Ευτυχίας Γιαννάκη και του ήρωα της Χάρη Κόκκινου, ήταν η δημοσιογράφος του τοπικού ραδιοφώνου Ράδιο Ενημέρωση 92,2, με πανελλήνια εμβέλεια διαδικτυακά, Ελίνα Διαμαντοπούλου, η οποία, μετά από μια μικρή εισήγηση ώστε να βάλει τους αναγνώστες στο κλίμα του βιβλίου, της πήρε μια συνέντευξη, που ξέρει πολύ καλά να κάνει κι έτσι η παρουσίαση πήρε μια άλλη μορφή από τις συνηθισμένες.
Οι αναγνώστες ένιωσαν χαλαρά, φιλικά και συμμετείχαν στην παρουσίαση. Οι εποχές άλλαξαν, ο κόσμος δεν θέλει πολλά λόγια αλλά ουσιαστική γνωριμία με τη συγγραφέα. Έχοντας στο νου του, τις απόψεις και τον προβληματισμό της συγγραφέως, μπορεί να απολαύσει περισσότερο το συγγραφικό έργο. Ίσως να είναι κάποιες φορές, οι μακρόσυρτες εισηγήσεις ενάντια στο βιβλίο και την προώθηση του.
Η Ελίνα Διαμαντοπούλου, ως δημοσιογράφος, το κατάφερε άριστα. Είπε μεταξύ άλλων πώς «μ’ ένα μαγικό τρόπο που μόνο η Ευτυχία τον ξέρει, κρατά το ενδιαφέρον των αναγνωστών αμείωτο και γι αυτό το διαβάζει απνευστί, μονορούφι. Διαβάζοντας το, θα δούμε διαλόγους ζωντανούς, καθημερινούς, αβίαστους. Η πλοκή είναι τόσο καλά δομημένη, οι προτάσεις είναι σύντομες, υπάρχουν εναλλαγές εικόνων που σε καθηλώνουν. Την ίδια στιγμή ενώ η πλοκή σε καθηλώνει, τίθενται μια σειρά προβληματισμών που δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Είναι ουσιαστικά ακόμη ένα επίπεδο ανάγνωσης του βιβλίου. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ανάλυση των χαρακτήρων. Το βιβλίο είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, που όπως θα λέγαμε με όρους social media είναι ένας καθρέφτης, μια φωτογραφία χωρίς φίλτρα….».
Άρχισαν οι ερωτήσεις που η Ευτυχία Γιαννάκη τις απήντησε όλες με πολλή ευχαρίστηση. Η μια έφερε την άλλη και έτσι ξεδιπλώθηκε ο Χάρης Κόκκινος με τη παρέα του. Τόσο όσο να κεντρίσει τους φίλους αναγνώστες για να ρουφήξει τις λέξεις του βιβλίου. Αγαπήθηκαν οι ήρωες της και ιδιαίτερα ο πρωταγωνιστής που εύλογα ρωτούσαν με αγωνία ποιο είναι το τέλος του. Μερικές από αυτές τις ερωτήσεις ήταν αν περίμενε ότι θα έχει τέτοια ανταπόκριση η ιστορία του Χάρη Κόκκινου, αν την ενδιαφέρουν οι κριτικές, αν γράφει με μια ανάσα όπως τα διαβάζουν οι αναγνώστες, αν οι ιστορίες έχουν πάτημα σε αληθινές ιστορίες ή τις εμπνευστεί. Ακόμη, αν το κέντρο της Αθήνας έχει κάποιο συμβολισμό στα βιβλία της και ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να δώσει στον αναγνώστη.
Η Ευτυχία Γιαννάκη εκτός των απαντήσεων στις ερωτήσεις της ΕλίναςΔιαμαντοπούλου, συζήτησε με το αναγνωστικό κοινό ακούγοντας τη γνώμη τους με προσοχή και ικανοποίηση αφού όλοι γνώριζαν πολύ καλά την υπόθεση, τους ήρωες και είχαν διαβάσει όλα της τα βιβλία.
Μέχρι να εκδοθεί η τριλογία της Αθήνας, δεν διάβασα αστυνομική λογοτεχνία εκτός του Μαρή και του Μάρκαρη. Θεωρούσα αυτό το είδος της λογοτεχνίας ξένο προς τη ψυχοσύνθεση μου. Μέχρι σήμερα η Σκανδιναβική λογοτεχνία κρατά τα σκήπτρα του αστυνομικού είδους. Δεν μου αρέσει γιατί οι ήρωες τους δεν μ’ αγγίζουν. Δεν έχουν την ιδιοσυγκρασία του λαού μας. Χωρίς φυσικά να την καταδικάζω.
Η Ευτυχία Γιαννάκη έκανε το άλμα. Είναι γυναίκα, θα μπορούσε να απορήσει κάποιος αναγνώστης. Μα η λογοτεχνία γράφεται από όλους, δεν ξεχωρίζει φύλα. Και γιατί όχι γυναίκα… Ποιος είπε ή καθόρισε πώς το αστυνομικό είναι αποκλειστικό απόρθητο κάστρο των αντρών. Μεσογειακό πνεύμα, μεσογειακή ψυχή υπάρχει στα βιβλία της. Η γραφή της, η μουσικότητα στις λέξεις, η σωστή γλώσσα που χειρίζεται, η οξύνοια της ώστε να λύνει με ευκολία τον κύβο του Ρούμπικ και οι κοινωνικές πινελιές της, διάχυτες και στα τρία βιβλία της, σε κερδίζουν. Για μένα, ως αναγνώστρια το θεωρώ επιτυχία που έχει πολλές γυναίκες θαυμάστριες της γραφής της. Αυτό κάτι σημαίνει. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε είναι τυχαίο που οι εκδόσεις Ίκαρος, που έχουν εκδώσει όλους τους Νομπελίστες Ποιητές μας, την εμπιστεύτηκαν. Είναι μια γερή απόδειξη για την άξια γραφή της.
Η συγγραφέας υπέγραψε το βιβλίο της και μίλησε με τους αναγνώστες της. Άλλωστε τα ερωτήματα γεννώνται συνεχώς.
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου «Πόλη στο φως» και θα αναμένουμε τη τρίτη σου επίσκεψη στη πόλη μας με το νέο σου βιβλίο.