«Εγώ, ο Ζάχος Ζάχαρης» με τον Σταύρο Μόσχη στο Θέατρο Μώ

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Φτάρας

Μην αυταπατάσθε, φίλτατοι. Αυτό εδώ ΔΕΝ είναι ένα παιδικό βιβλίο κι εγώ ΔΕΝ είμαι ένας οποιοσδήποτε γάτος. Εγώ τυγχάνω πανέξυπνος, κούκλος και απίστευτα ταλαντούχος. Κάτι Χέμινγουεϊ, κάτι Σάλιντζερ, κάτι Λούις Κάρολ έκαναν όνομα γιατί εγώ δεν είχα βγει ακόμα στο λογοτεχνικό κουρμπέτι. Μου πήρε έξι ζωές και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για να καταφέρω να τρυπώσω πρώτα στο σπίτι και μετά στο κεφάλι ενός γραφιά ώστε να δακτυλογραφήσει τις σκέψεις μου. Τα κατάφερα όμως! Ιδού λοιπόν τα απομνημονεύματά μου (και ολίγον από τα απομνημονεύματά της, αφού οι ζωές μας διαπλέχτηκαν αγρίως). Ιδού τα ζόρια που υφίσταται οποιοδήποτε νοήμον ζώον στο σπίτι οποιουδήποτε συγγραφέα. Ιδού τα βάσανα που υφίστανται οι ευαίσθητοι και ευφυείς συνάδελφοι στο σπίτι οποιουδήποτε ανθρώπου. Ιδού το νόημα του ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι αλλά να μην το βάζεις κάτω. Διότι θα με αγαπήσετε θέλετε δεν θέλετε, φίλτατοι. Θα με αγαπήσετε και θα πείτε κι ένα τραγούδι (κατά προτίμησιν το «J’attendrai» – αλλά επ’ αυτού δεν θα σας πιέσω).

Το λογοτεχνικό έργο της Λένας Διβάνη, «Εγώ, ο Ζάχος Ζάχαρης» από τις εκδόσεις Καστανιώτη, προκλήθηκε να διασκευάσει ο ταλαντούχος ηθοποιός Σταύρος Μόσχης και να πρωταγωνιστήσει με ένα δύσκολο μονόλογο χθες το απόγευμα, στην σκηνή του θεάτρου  Μώ σε σκηνοθεσία του  Κοσμά Χατζηιωαννίδη, που επέλεξε τα όμορφα γαλλικά τραγούδια όπως το «J'attendrai», για το βαλς του αποχαιρετισμού....

Μια ανθρωπογατική ιστορία αγάπης με έναν κατάλευκο γάτο που μονοπωλεί ολόκληρο το βιβλίο της συγγραφέως. Τι συμβαίνει όταν ένας γάτος αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια αφήγηση που αφορά τον βίο και την πολιτεία της Δεσποσύνης  του; Τι έχει να πει ο Ζάχος Ζάχαρης για μια μυθιστοριογράφο με την οποία θα κληθεί να συζήσει για πολλά χρόνια, προσπαθώντας πάση θυσία να ζήσει στον κόσμο της; Πώς θα  πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον πάλλευκο, πανέμορφο και υπέρβαρο αρσενικό, που εμφανίστηκε στον κήπο όταν απλώς ξεκινούσε η έβδομη (και τελευταία) ζωή του; Το «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης»  είναι  ένα παραμύθι για μεγάλους, μια μυθοπλασία καλύτερα ,που μιλά για  τα παθήματα ενός γάτου που μπαίνει από την πίσω πόρτα στην ζωή και τις ανησυχίες του συγγραφέα. Μήπως ο Ζάχος Ζάχαρης έχει κληθεί για να ανακαλέσουμε την τύχη που είχαν οι γάτες των ιερών τεράτων της λογοτεχνίας όπως του  Πόε, του Ελιοτ, της Γουλφ, του Σελίν και του Μπουκόφσκι και των Ελλήνων όπως του Ροΐδη και του Σεφέρη; Ο δικός μας γάτος, ο Ζάχος Ζάχαρης μιλά για  την επιθυμία του να αποκτήσει το δικό του μυθιστορηματικό πορτρέτο στα έργα της δεσποσύνης του αλλά γι αυτό που φιλοδοξεί περισσότερο και θέλει, είναι   να έχει την αγάπη και την προσοχή της κυράς του. Να την έχει δίπλα του πολλές ώρες, να τον χαϊδεύει στο μαλακό του τρίχωμα και στο μικροσκοπικό του αφτί, να νιώσει την ανάγκη της να τον σφίξει στην αγκαλιά της, να μοιραστεί με προθυμία το κρεβάτι της μαζί του. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα είναι εν τούτοις παιχνιδάκι. Δύσκολα όλα αυτά για τον Ζάχο Ζαχάρη. Μέχρι να τα καταφέρει, θα περάσουν οι μέρες και οι ώρες και στα τελευταία του, την ώρα που θα είναι έτοιμος να πετάξει στον ουρανό… Θα έχει κερδίσει άραγε την αγάπη της?

 Με το «Μα τις γαρίδες του Ωκεανού!» και πολλές άλλες ατάκες, φράσεις και μορφασμούς του Σταύρου Μόσχη, σκάσαμε στα γέλια. …Θεατρικοί αυτοσχεδιασμοί που δεν μας άφησαν περιθώρια να μην χαμογελάσουμε. Οι συνεχόμενες αλλαγές της φωνής του, το ύψωμα του φρυδιού, τα “μιαου”, που δεν ήταν άλλα από «Μαθήματα Ισχύοντα Αποδεδειγμένα και Οπωσδήποτε, οι γαρίδες του ωκεανού που έκανε σαν τρελός να τις αποκτήσει… Και φυσικά, συγκινηθήκαμε με το κυριότερο μήνυμα που έβγαζε η παράσταση. Το πώς πρέπει να αγαπάμε. Ανιδιοτελώς, χωρίς εκπτώσεις. Να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι και μάς προτρέπει να κάνουμε το ίδιο. Μέσα από τα λόγια του πώς ο ίδιος δεν είναι σκύλος, ούτε εσκιμώος μα ένας κατάλευκος γάτος που θέλει να τον αντιμετωπίζεις όπως είναι. Ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από ευκαιρίες, που μας προσφέρονται απλόχερα και η στραβωμάρα δεν μας επιτρέπει να τις εντοπίσουμε, με αποτέλεσμα να τις χάνουμε. Ότι οι άνθρωποι δεν ζούμε επτά ζωές μα μια και μοναδική και είμαστε τόσο ανόητοι που νομίζουμε πως αυτές τις στιγμές θα μπορούμε να τις ζήσουμε ξανά. Σίγουρα στην ζωή μας υπάρχουν πολλοί  Ζάχοι, που είναι πρόθυμοι να μας προσφέρουν την αγάπη τους, χωρίς αντάλλαγμα, ακόμα κι αν δεν βρίσκουν ανταπόκριση.

 

 Όπως η  Διβάνη ξεδιπλώνει μια ιστορία δύσκολης τρυφερότητας στο χαρτί έτσι και ο Σταύρος Μόσχης λειτούργησε  πάνω στην σκηνή.  Όπως ακόμη η Διβάνη χρησιμοποίησε γρήγορους και πυκνούς ρυθμούς στο έργο της έτσι με ευφυΐα και χιούμορ στις διάφορες καταστάσεις,  έτσι  τα  απέδωσε με αμεσότητα και πάθος καταθέτοντας την ψυχή του πάνω στην σκηνή και το κατάφερε πέραν του αναμένοντος αποτελέσματος. Το βλέμμα, η  διαθεσιμότητα πάνω στην σκηνή, η κίνηση των  χεριών, η χροιά της φωνής είναι το υπόλοιπο της επιτυχίας. Ο Σταύρος Μόσχης στην χθεσινή πρεμιέρα άγγιξε την τελειότητα. Μπορώ να πω άνετα, ως θεατής πώς είναι από τους άριστους  νέους  ηθοποιούς στην πόλη μας που το μέλλον του πάνω στο σανίδι είναι προδιαγεγραμμένο.

Από την αρχή της ίδρυσης του θεάτρου τον έχω παρακολουθήσει σε όλες τις θεατρικές του παρουσιάσεις και με είχε καταπλήξει το ταλέντο του. Στην μουσικοθεατρική παράσταση «Πάμε σαν άλλοτε» του Αλέκου Σακελλάριου, που συμμετείχε το θέατρο Μώ με την Πολυτονική Ορχήστρα ξεδίπλωσε το ταλέντο του και δέχτηκε τα χειροκροτήματα δεκάδων θεατών που παρακολούθησαν την παράσταση.  «Ηθοποιός γεννιέσαι και δεν γίνεσαι» κι αυτό ισχύει για τον Σταύρο Μόσχη. Το λέω με όλη μου την ευθύνη των λόγων μου. Άλλωστε οι θεατές, οι αναγνώστες, οι ακροατές σε κρίνουν όσες σχολές κι αν σπουδάσεις. Το ταλέντο δεν μαθαίνεται, δεν σπουδάζεται.  Σήμερα σπουδάζει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και συμμετέχει σε θεατρικά εργαστήρια. Είναι κοινή ομολογία ότι σε  κάθε δημιουργό ( ηθοποιό, συγγραφέα, ζωγράφο..) υπάρχει μέσα του ένα καζάνι που κοχλάζει.  

Το ταλέντο του ξεχειλίζει όταν βρει το πρόσφορο έδαφος να το απελευθερώσει να εκφραστεί σε ένα χώρο που ο σκηνοθέτης, η ομάδα ανασαίνουν στον ίδιο ρυθμό Ο Σταύρος Μόσχης ήταν τυχερός που είχε δίπλα του τον Κοσμά Χατζηιωαννίδη ο οποίος του έδωσε τις γνώσεις του και «πέταξε». Του έδωσε τις τεχνικές, τα μυστικά, την εμπιστοσύνη, το θάρρος,  που ο ίδιος με την εντατική προσωπική δουλειά, ζύμωσε, έριξε τους  σπόρους της περαιτέρω προσωπικής του βελτίωσης. Απέδωσε ένα δύσκολο μονόλογο, μπροστά σε ένα κοινό που συγκινιόταν, γελούσε, έμενε άφωνο μπροστά στο  υποκριτικό του ταλέντο. Το κοινό χειροκροτούσε συνεχόμενα πάνω από δέκα λεπτά και τον αποθέωνε. Συγκινητική ήταν η σκηνή που κάλεσε τον σκηνοθέτη πάνω στην σκηνή για να δώσουν χαιρετισμό στο κοινό που συνέχιζε να χειροκροτεί.

Ότι άλλο κι αν πω είναι λίγο για την παράσταση. Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, ο Σταύρος Μόσχης ή αλλιώς «Εγώ ο Ζάχος Ζαχάρης» θα σας περιμένει στο θέατρο Μώ.

Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr