«Πάμε σαν άλλοτε…» με την Πολυτονική Ορχήστρα και το Θέατρο Μώ

Δυόμιση ώρες κράτησε καθηλωμένο το κοινό της πόλης η μουσικοθεατρική παράσταση «Πάμε σαν άλλοτε…» το βράδυ της Κυριακής με πρωταγωνιστές την Πολυτονική Ορχήστρα και το θέατρο Μώ. Την μουσική διεύθυνση είχε ο μαέστρος Παναγιώτης Λυμπανοβνός και την σκηνοθεσία ο Κοσμάς Χατζηιωαννίδης.

Τραγούδια αγαπημένα του Αλέκου Σακελλάριου που έξυσαν μνήμες στους παλιότερους και γνώρισαν, σιγοτραγούδησαν οι νεότεροι γνωρίζοντας μέσα από τις εκατοντάδες ταινίες του στην μικρή οθόνη. Το καλωσόρισμα του κοινού εκ μέρους της Πολυτονικής Ορχήστρας έκανε η Παναγιώτα Τρύπου ενώ ο γνωστός στην πόλη μας Θανάσης Μπίντας διάβασε το βιογραφικό του Αλέκου Σακελλάριου και σχολίασε το έργο του με ατάκες και στιγμιότυπα από την ζωή του.

 

Με κλειστά τα φώτα, φωτίζοντας μοναχά τους μουσικούς της Πολυτονικής Ορχήστρας έκαναν  την είσοδο τους η Λένα Καραγιαννίδου με το ακορντεόν, ο Δημήτρης Παρθενίδης με την κιθάρα και τραγούδι-έχουν κυκλοφορήσει cd πρόσφατα με τον τίτλο «Ηχοχρώματα» και πρέπει να γνωρίζουν οι συμπολίτες μας-ενώ ακολουθούσαν οι τραγουδιστές Ζωή Ανδρικοπούλου, Κέλλυ Καλαιτζίδου, Μαρία Δραγασιά, Κωνσταντίνος Καψάλης, με αλφαβητική σειρά που με το τραγούδι «Άστα τα μαλλάκια σου» ομόρφυναν την βραδιά μας. Όποιοι ακολουθούν την Πολυτονική Ορχήστρα στις συναυλίες της έχουν διαπιστώσει ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα μεγάλα ονόματα της μαρκίζας. Μια παράσταση που μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο. Ένα μουσικό «χορταστικό» πρόγραμμα με τραγούδια όπως «Θα σε πάρω να φύγουμε, Μπέμπα, θα γυρίσει ο τροχός, λες και ήταν χτες, το μονοπάτι, βρε πως μπατιρίσαμε, άρχισαν τα όργανα, ένα βράδυ πού βρεχε, σήκω χόρεψε συρτάκι, ο γλάρος, το τραμ το τελευταίο και η Υπομονή» που τραγούδησαν μαζί τραγουδιστές, ηθοποιοί κερδίζοντας  το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού. 

 

Γι αυτούς που δεν γνωρίζουν την ιστορία της Πολυτονικής Ορχήστρας αναφέρω ότι συστάθηκε το 2007 από τον μουσικό Παναγιώτη Λυμπανοβνό με αρχικό σκοπό να γνωρίσουν οι νέοι μουσική της πόλης την ελληνική μουσική σε όλα τα είδη της. Από τον Οκτώβρη του 2016, η Πολυτονική Ορχήστρα ιδρύθηκε ως σωματείο με την επωνυμία Πολιτιστικός Σύλλογος Πολυτονική Ορχήστρα Κατερίνης με πρώτιστο σκοπό μεταξύ άλλων τη συμμετοχή και τη συμβολή της στα μουσικά δρώμενα της πόλης όπως η ίδια συστήνεται στο πρόγραμμα της εκδήλωσης που κυκλοφόρησε. Εγώ, ως ακροάτρια μα και θαυμάστρια της Ορχήστρας εδώ και χρόνια νιώθω ότι μετά από κάθε συναυλία αισθάνομαι πλημμυρισμένη από μουσική, φωνές που με γαληνεύουν. Αυτό εισπράττω.

Ενημερωτικά αναφέρω  ότι στην ορχήστρα παίζουν : 
Βιολί: Τασχουνίδης Χρήστος, Κοροβέση Βαγγελιώ, Αθανασιάδου Σωτηρία, Αθανασιάδου Μαρία, Παπαγεωργίου Βασίλης, Κεραμιδώτη Βούλα, Σιαμπάκου Φανή, Συμεωνίδου Δήμητρα, Παναγιωτίδου Ευθυμία.Φλάουτο: Μεϊτανίδου Έρση, Πανίδου Γεωργία, Φλογέρα: Ευθυμιαδης Παύλος, Παπαδημητρίου Κατερίνα,Κλαρινέτο: Γκρίνιας Γιάννης, Χασάνης Ζαχαρίας.Άλτο Σαξόφωνο: Γκασδόγκας Αποστόλης, Γκάτζιου Γλυκερία, Μπαρμπέρης Γιάννης.Τενόρο Σαξόφωνο: Γκουτζαμάνης Γιώργος Τρομπέτα:, Ρουμελιώτης Κωνσταντίνος, Καραγιαννίδου Βασιλική.Τρομπόνι: Πανταζής Γρηγόρης,Εμφώνιο: Σουρλίγκα Άννα, Κουτρούλας Σάκης.
Μαντολίνο/ Μπουζούκι: Σέφερ Μαρια ,Τσαπράνης Γιώργος, Λυμπανοβνός Θωμάς.Κιθάρα: Δριστάς Δημήτρης, Φτεργιώτης Βασίλης.Ηλ. μπάσο : Λαζαρίδης Αναστάσης, Πιάνο: Καπασακαλίδου Όλγα, Πλήκτρα: Ελενίδου Κατερίνα , Ακορντεόν: Καραγιαννίδου Ελένη, Τύμπανα: Γκούτζα Γλυκερία, Κρουστά: Πούλιου Νεκταρία, Μεταλλόφωνο : Παπαντωνίου Φανή

 

Η Ομάδα του θεάτρου Μώ το οποίο σε κάθε παρουσία του εκπλήσσει το θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας ζωντάνεψε στιγμές από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ο Κώστας Μυστακίδης, η Τίνα Ιωαννίδου, ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης, η Καλλιόπη Γιαμούζη είναι χρόνια στο θεατρικό σανίδι και το θεατρόφιλο κοινό της πόλης  τους έχει χειροκροτήσει και  συγχαρεί μετά από κάθε παράσταση .Η επιτυχία και το αλάνθαστο ένστικτο του εξαίρετου σκηνοθέτη Κοσμά  Χατζηιωαννίδη ώστε να επιλέγει τους νέους ηθοποιούς ή εραστές του θεάτρου και να τους αποδίδει τον ρόλο που τους ταιριάζει φάνηκε σε τούτη την παράσταση. Σε όσους τουλάχιστον δεν έχουν παρακολουθήσει θεατρικές τους δουλειές , πιστεύω ότι πείστηκαν για την υποκριτική και το ταλέντο τους. Ο Σταύρος Μόσχης, η Μαριέτα Τσαχρέλια,ο Τάσος Αετόπουλος, η  Έλενα Χριστίδου, ο Σόλων Ασλανίδης, η Φρόσω Τάκα, ο Αλέξανδρος Δαλαμήτρας, ο  Πάρης Σατραζέμης, η Χρύσα Λουλοπούλου,η  Σάντυ Γρηγοριάδου, η Χρυσάνθη Ξανθοπούλου και η Βαρβάρα Δαβιτίδου έδωσαν το καλύτερο εαυτό τους καθώς ερμήνευσαν αποσπάσματα από παλιές ταινίες του Αλέκου Σακελλάριου όπως  «Ούτε γάτα ούτε ζημιά, Η καφετζού, ο φίλος μου ο Λευτεράκης, Αλίμονο στους νέους, Ένα βότσαλο στην λίμνη, Λατέρνα, φτώχια και φιλότιμο, Κίτρινα γάντια, Περί κλεφτών, Παπατζήδες, Τι κάνει ο άνθρωπος για  να ζήσει, Χτυποκάρδια στα θρανία, Η σωφερίνα, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» Δεν θέλω να αδικήσω κανένα γιατί όλοι τους είναι αξιόλογοι κι έχουν να προσφέρουν πολλά.

Ο Σταύρος Μόσχης πιστεύω ότι με την ατάκα "Θεμέλιο της Ευτυχίας η Δικαιοσύνη και η Αγάπη. Άνθρωποι, άνθρωποι... Πού είναι οι άνθρωποι;" Ξετύλιξε όλο το ταλέντο του και καταχειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό. Η ομιλία του σώματος του, τα χέρια μα και οι συσπάσεις του προσώπου του,  το δόσιμο της ψυχής στην μεγάλη του αγάπη, το θέατρο απογείωσε την παράσταση. Η Χρυσούλα Λουλοπούλου, η πολυτάλαντη, αφού είναι συγγραφέας, ποιήτρια, ραδιοφωνική παραγωγός μα και εργαζόμενη, έδωσε ακόμη μια φορά το καλύτερο κομμάτι της ψυχής της στην παράσταση.  Ας δούμε επιτέλους ποιοτικό θέατρο σε τούτη τη πόλη κι ας μην ξενιτευόμαστε στις μεγάλες πόλεις για να δείξουμε την θεατρική μας παιδεία.

 

Και μετά από όλη αυτή την υπέροχη μουσικοθεατρική παράσταση αναρωτήθηκα:  Αξίζει σε αυτές τις υπέροχες  φωνές να εγκλωβίζονται σε μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του 5ου λυκείου; Αξίζει σε αυτή την  ορχήστρα που έχει τεράστιες δυνατότητες να χάνεται η ποιότητα της μουσικής της σε τέσσερις ξεφτισμένους τοίχους αυτής της αίθουσας; Ο μαέστρος Παναγιώτης Λυμπανοβνός έχει δώσει δείγματα μουσικής εδώ και πολλά χρόνια με τους εξαίρετους μουσικούς του που σε κάθε συναυλία ανεβάζει το πήχη όλο και ψηλότερα, περνά ευρωπαϊκές ορχήστρες σε ρεπερτόρια. Εμείς οι ίδιοι που χειροκροτήσαμε εκείνο το βράδυ πρέπει  να μην  σιωπούμε ως δημότες. Τι γίνεται με το Μέγαρο Μουσικής; Γιατί ο Πολιτισμός σε τούτη την πόλη δεν προβάλλεται και δεν στηρίζεται όπως του αξίζει; Γιατί άλλες μικρότερες πόλεις από την Κατερίνη επενδύουν στον Άνθρωπο και τον πολιτισμό και η Κατερίνη επενδύει στα τούβλα και μετά τα αφήνει κτίρια-φαντάσματα;

Το Μέγαρο Μουσικής είναι απαραίτητο στην πόλη μας γιατί δεν μπορεί να φυλακίζεται και να απαξιώνεται το πολιτισμικό δυναμικό της και οφείλετε να το προστατεύσετε..