Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Για μια ακόμη φορά το νεοκλασικό σπίτι του συλλόγου Μικρασιατών Πιερίας άνοιξε τις πόρτες του για να μας υποδεχτεί σε μια ακόμη παρουσίαση βιβλίου.
Φιλόξενοι όπως πάντα και χαμογελαστοί κάνουν τα πάντα δυνατά ώστε κάθε εκδήλωση να είναι γιορτή. Εκτιμώντας την έντονη πολιτιστική τους δράση και στηρίζοντας όσο μπορώ τις προσπάθειες τους, παραβρέθηκα το απόγευμα της 19ης Μαρτίου στην παρουσίαση βιβλίου «Το τελευταίο δείπνο στη Μύρνα», του Μέλιου Πίτσια που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ».
Το παρήγορο και ελπιδοφόρο ήταν ότι γέμισε η αίθουσα εκδηλώσεων του συλλόγου. Την αρχή έκανε τμήμα της χορωδίας Μικρασιατών γυναικών που τραγούδησαν αγαπημένα τραγούδια που όλοι σιγομουρμουρίσαμε. Στη συνέχεια, στο τραπέζι της παρουσίασης κάθισαν η υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων του συλλόγου και φιλόλογος Θεοδώρα Σπυριδοπούλου, η δικηγόρος Ελπίδα Περπερίδου και ο συγγραφέας Μέλιος Πίτσιας.
Στο βιβλίο περιγράφεται με μεγάλη μαεστρία, μια εποχή και ένας χώρος που ζήσαμε, αγαπήσαμε πολύ και νοσταλγούμε πάντα, ένας κόσμο που έφυγε, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξεχαστεί. Έχουμε ηθική και εθνική υποχρέωση απέναντι και σ' αυτούς που έζησαν στον τόπο αυτό και τον υπερασπίστηκαν με σθένος. Έχουμε καθήκον σ' αυτούς που έφυγαν, αλλά και υποχρέωση να ενημερώσουμε αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον.
Η Θεοδώρα Σπυριδοπούλου αφού διάβασε το βιογραφικό του συγγραφέα έδωσε τον λόγο στην Ελπίδα Περπερίδου η οποία περιεκτικό και μεστό λόγο, που δεν κούρασε το κοινό μα αντίθετα κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του, είπε μεταξύ άλλων:
Το “Τελευταίο Δείπνο στη Μύρνα” δεν είναι ένα τυχαίο βιβλίο. Αποτελεί δώρο του συγγραφέα προς όλους εμάς που αναζητάμε μια ευκαιρία να γνωρίσουμε το παρελθόν του τόπου μας, να αναστοχαστούμε για τις σημερινές επιλογές μας και να σχεδιάσουμε ένα μέλλον φιλικότερο προς τον ίδιο τον άνθρωπο. Το αθάνατο νερό που αποζητάμε, όπως η πρώτη γενιά ανθρώπων στο μυθιστόρημα, δεν ρέει σε μια μακρινή, μαγική ουτοπία, αλλά αντλείται από την ίδια τη φύση. “…Ο παράδεισος που κάποιες φορές προσπερνούμε αδιάφοροι, χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται τόσο κοντά, που δεν έχουμε παρά να κάνουμε λίγα βήματα και να χτυπήσουμε την πόρτα του…” δεν ορίζεται ως η εύρεση ενός κόσμου υπερβατικού, απαλλαγμένου από πόνους και δυσκολίες, αλλά ως ανθρώπινη δράση υπαγορευόμενη από μια υπερβατική ηθική που υπερακοντίζει τα εφήμερα και αποκαλύπτει τα αληθινά και αιώνια, για να φτάσει ο άνθρωπος στη “ρίζα της ζωής”, όπως το επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας ».
Το να πιάνεις τον παλμό του συγγραφέα, να είσαι στο νου του και να παρουσιάζεις το βιβλίο του τόσο όμορφα είναι πράγματι ταλέντο. Κι αυτό το κατάφεραν και οι δυο κυρίες που μίλησαν για το βιβλίο του. Πολλές φορές αναρωτιέται και ο ίδιος ο συγγραφέας αν έγραψε ο ίδιος το βιβλίο αυτό που τόσο όμορφα δόθηκε στο αναγνωστικό κοινό.
Η Θεοδώρα Σπυριδοπούλου η οποία μίλησε με την σειρά της με τα καλύτερα λόγια για το βιβλίο, συγκίνησε και «έπεισε» με τον δικό της ξεχωριστό και αφηγηματικό τρόπο για την λογοτεχνική του αξία είπε λοιπόν μεταξύ άλλων. «Το χρονικό της Μύρνας. Ένα βιβλίο απόσταγμα της ψυχής του Μέλιου. Νομίζω πως στράγγισες την ψυχή σου σε κάθε αράδα του. Η Μύρνα είναι τόπος μυθικός χωρίς αρχή κι όπως λένε χαρακτηριστικά « Η Μύρνα κτίστηκε. Υπήρχε πάντα» . Ένας ύμνος στη φύση της. Δέντρα, ποτάμια, λουλούδια ακόμη και τα χορτάρια της κρύβουν μεγαλείο μοναδικό, στολίζοντας τον τόπο με ανυπέρβλητο κάλλος , μυστικότητα, αγριάδα αλλά και γαλήνη «χάρμα ειδέναι»τόσο για τους περαστικούς , πόσο μάλλον για τους ντόπιους. Η ιστορία της μεγάλη. Γνώρισε όλους τους κατακτητές αυτής της χώρας. Έγινε πεδίο μάχης, άνδρωσε παλικάρια, πολεμιστές που δώσανε τη ζωή τους για την πατρίδα. Η Μύρνα για τον Μέλιο είναι κόμβος…..» και συνεχίζει σε άλλο σημείο του λόγου της «Είναι ένα βιβλίο που περιγράφονται τοπία, άνθρωποι, φορεσιές, ήθη και έθιμα, σπίτια, εργοστάσια, μέσα συγκοινωνίας, οικιστικό περιβάλλον , κτίρια, επαγγέλματα, ακόμη και καιρικές συνθήκες που διαμόρφωσαν την ζωή των κατοίκων….. Ο Μέλιος είναι ποιητής, ζωγράφος, καλλιτέχνης που πήρε τα πινέλα του και καθώς άρχισε να γράφει μπλέχτηκε στα πέτρινα στενά της Μύρνας , ζαλίστηκε από τα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών κι έπλεξε στον αργαλειό της μάνας του της Αριάδνης ένα μυθιστόρημα που περισσότερο έχει πόνο παρά χαρά..»
Πριν μιλήσει ο συγγραφέας, δυο αδέλφια από το Μουσικό Σχολείο της πόλης μας, η Δήμητρα που τραγούδησε και ο Κωνσταντίνος Σάββας που έπαιξε κιθάρα, μας ταξίδεψαν με τον «Κεμάλ» του Χατζιδάκι και με το «Ήταν μια φορά μάτια μου…» του Σταύρου Ξαρχάκου. Τους χειροκροτήσαμε και τους ευχηθήκαμε όλοι μας να συνεχίσουν. Ο συγγραφέας πήρε τον λόγο συγκινημένος ευχαριστώντας τις δυο κυρίες που μίλησαν για το βιβλίο και μη έχοντας τι άλλο να πει διάβασε ένα απόσπασμα του βιβλίου που είχε σχέση με την μικρασιατική καταστροφή ενώ συνέχισε η Θεοδώρα Σπυριδοπούλου με ένα άλλο απόσπασμα για τον θάνατο του ενός ήρωα που άξιζε να διαβαστεί. Η βραδιά έκλεισε μουσικά με ένα τραγούδι χωρίς μουσικά όργανα από τη Θεοδώρα Σπυριδοπούλου και τον Στέλιο Πασαγιάννη υπεύθυνο της χορωδίας. Ο συγγραφέας υπέγραψε τα βιβλία του, οι αναγνώστες συγχάρηκαν τις κυρίες μα και τον Σύλλογο για τις πρωτοβουλίες που παίρνει ενώ ένας μπουφές περίμενε όπως πάντα σε όλες τις εκδηλώσεις ευχαριστώντας όλους όσους παραβρέθηκαν .
«Τι σου άρεσε περισσότερο στο διάβα σου; Κι εκείνος απαντά. Η Μύρνα φυσικά.
Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr