Μια όμορφη βραδιά μας επιφύλαξαν οι Μελωδοί της Παράδοσης το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου στο βιβλιοπωλείο Νέστωρ. Γέμισε ο χώρος μελωδίες μα και από ακροατές που ήρθαν να ακούσουν το αγαπημένο συγκρότημα της πόλης μας.
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά –όπως είπε ο Νίκος Νέστωρ στο καλωσόρισμα του κοινού - οι Μελωδοί της Παράδοσης προτιμούν το βιβλιοπωλείο για να παρουσιάσουν τραγούδια παραδοσιακής μουσικής και όχι μόνο. Η αγάπη είναι αμφίπλευρη μεταξύ βιβλιοπωλείου και μουσικών μα και του πιστού κοινού που τους ακολουθεί σε κάθε τους συναυλία. Απόδειξη ότι είναι γέμισε από κόσμο μα και οι όρθιοι που καθυστέρησαν δεν κουράστηκαν να μείνουν ως το τέλος για να απολαύσουν τις μουσικές και τα τραγούδια τους . Ξεκίνησαν πρόπερσι με κρητικές μαντινάδες, ακολούθησαν με τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη και προχθές με μουσικές από τις Δυνάμεις του Αιγαίου που μπορεί το συγκρότημα να μην είναι πολύ γνωστό στο πλατύ κοινό αλλά έχουν πολλά αξιόλογα τραγούδια που αξίζουν την προσοχή μας.
Γι αυτούς που δεν τους γνωρίζουν τους Μελωδούς της Παράδοσης, ιδρύθηκαν το 2000 στην Κατερίνη και έχουν δώσει εκατοντάδες συναυλίες στην Πιερία και σ` όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα. Η αγάπη τους για το καλό τραγούδι που συνδυάζει μελωδία και λόγο τους οδηγεί σε μονοπάτια αναζήτησης με ηχοχρώματα πλούσια από συναίσθημα, και ό,τι άλλο ανεβάζει την ψυχή. Αυτά τα συναισθήματα μεταδίδονται και σε μας που τους ακολουθούμε και ανυπομονούμε να γλυκάνει η ψυχή μας τις δύσκολες ώρες που περνούμε. Τα μέλη της είναι ερασιτέχνες μουσικοί, γιατροί και εκπαιδευτικοί κυρίως στο επάγγελμα. Δημήτρης Καραμούζας, κιθάρα, κανονάκι, τραγούδι, Δρανίδου Άννα, τραγούδι, Κωστόπουλος Γεώργιος, μπαγλαμά, λαούτο, ταμπουρά, Ράδης Σπύρος με τουμπερλέκι, στάμνα, κρουστά, ο Σωτήρης Αμανατίδης κρουστά, Αμανατίδης Γιώργος, μπάσο, Αποστολίδης Νίκος λύρα, Νικολοπούλου Ελένη, πλήκτρα. Άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν και θυσιάζουν πολύ προσωπικό χρόνο για να προσφέρουν αυτό που αγαπούν. Κι όταν προσφέρεις κάτι από αγάπη αυτό φαίνεται. Δεν κάνουν οικονομία στα συναισθήματα, τα μοιράζουν απλόχερα. Κι αν τσιγκουνεύεσαι όταν προσφέρεις μουσική, το κοινό το νιώθει, το λαμβάνει και σε περιθωριοποιεί. Αυτή την άρνηση δεν την έχω λάβει όσα χρόνια τους ακολουθώ.
Δεν μπορώ να παραλείψω να μιλήσω για τα σχόλια που επιμελήθηκε ο ποιητής μα και συγγραφέας παιδικών παραμυθιών Θάνος Κόσυβας. Επίσης καλλιτέχνησε την αφίσα με αφορμή της εκδήλωσης. Έχει σχεδιάσει όλες οι αφίσες των εκδηλώσεων του 2ου, 4ου δημοτικών σχολείων , δασκάλων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω των γραφιστικών σπουδών του.
Έτσι να μ’ ακουμπάει η μουσική
στα μέρη που πονάει η νοσταλγία
και να `ναι ο ίδιος ο σκοπός
που σου ψιθύριζα
καθώς πετούσαμε ψηλά ως την αγάπη.
Πάρε τώρα εσύ αυτόν τον πόνο
που φύλαξα εδώ να μην ξεχάσω
και φτιάξε ποίημα υπέροχο
να υπόσχεται το γυρισμό μου.
«Έτσι να μ’ ακουμπάει η μουσική
στα μέρη που πονάει η νοσταλγία»
Ο Θάνος Κόσυβας σχολίασε μεταξύ των τραγουδιών ”Ποια είναι όμως τα μέρη που «πονά η νοσταλγία»; Εξωτερικά είναι οι κοινές πατρίδες κι η Ιστορία. Μέσα μας όμως είναι ο πόνος του ανεκπλήρωτου έρωτα και του κοινού «σεβντά», όπως λέει ο Χρήστος Τσιαμούλης. Είναι τόσο ευαίσθητα αυτά τα μέρη που πονούν με το παραμικρό άγγιγμα που θα αποτολμήσει ο νους κάνοντας ένα πέρασμα στα βιώματα και τις θύμησες που μας σημάδεψαν….
«Πάρε τώρα εσύ αυτόν τον πόνο
που φύλαξα εδώ να μην ξεχάσω»
Ποιες είναι οι Δυνάμεις του Αιγαίου για να γνωρίζουν κι οι αναγνώστες που δεν τους γνωρίζουν. Οι “Δυνάμεις Του Αιγαίου” εμφανίζονται ως μουσική ομάδα για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του '80, ηχογραφώντας παλιά ανώνυμα ελληνικά τραγούδια τα οποία παρουσίαζαν σε συναυλίες σε όλη την Ευρώπη. Αργότερα οι πέντε νέοι μουσικοί παρουσιάζουν και δικά τους τραγούδια που είναι εμπνευσμένα από την μουσική παράδοση του Αιγαίου, της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, διαμορφώνοντας ένα πρωτότυπο στυλ, σε συνδυασμό με τις σπουδές τους τόσο στην ευρωπαϊκή μουσική όσο και στην εκκλησιαστική ψαλτική παράδοση. οι “Δυνάμεις Του Αιγαίου” αποτέλεσαν αναμφισβήτητα μία πρωτοποριακή ομάδα που ανέδειξε ξεχασμένα μουσικά όργανα και ιδιώματα στον ελληνικό χώρο. Ελάχιστοι είναι οι νέοι που κατά την δεκαετία του '80 χειρίζονται όργανα όπως το ούτι, το λαούτο, το κανονάκι, ενώ δεν παίζει κανείς το νέϊ και τον ταμπουρά. Ελάχιστοι και όσοι ασχολούνται με τα λαϊκά κρουστά και το λαϊκό βιολί. Χαρακτηριστικό του γενικού μουσικού ενδιαφέροντος που δημιούργησαν οι Δυνάμεις Του Αιγαίου αποτελεί σίγουρα η απόφαση του Διονύση Σαββόπουλου να αναλάβει την πρώτη τους δισκογραφική παραγωγή (“Δυνάμεις του Αιγαίου”, 1985). Ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε την τρίτη παραγωγή τους στην εταιρία του , τον Σείριο ('Ανατολικό Παράθυρο', 1990). Το 1992 η μουσική ομάδα διαλύεται και τα μέλη της, ο Νίκος Γράψας, ο Γιάννης Ζευγόλης, ο Μιχάλης Κλαπάκης, ο Πέτρος Ταμπούρης, ο Χρήστος Τσιαμούλης, συνεχίζουν χωριστά, ο καθ' ένας τον δικό του προσωπικό δρόμο, ως συνθέτες, μουσικοί παραγωγοί και ερμηνευτές των έργων τους αλλά και ως δάσκαλοι, οργανώνοντας τα μαθήματα των λαϊκών μουσικών οργάνων σε δημόσια και ιδιωτικά μουσικά σχολεία, και αφήνοντας στο χώρο της δισκογραφίας πάνω από τριάντα συλλογές τραγουδιών των ελλήνων, από τον 12° ως τον 19° αι., καθώς και προσωπικών συνθέσεων.
Ένας πλανήτης για ρεζέρβα
Στο φως πάντα μοιάζεις ζωή τόσο λίγη
κι όσο αργείς η φωνή μου με πνίγει
Πέφτει η βροχή και σφυρίζει το φρένο
στου πυρετού τον βυθό κατεβαίνω
Έλα λοιπόν, στον πλανήτη μου έλα
κάθε πρωί με ξυπνάει μια τρέλα (δις)
Λευκή μοναξιά απ' την πόλη σφυρίζει
φεύγουν μακριά και κανείς δεν γυρίζει
Σ' αναζητώ κάθε Σάββατο βράδυ
μες το μυαλό μου όταν πέφτει σκοτάδι
Έλα λοιπόν, στον πλανήτη μου έλα
κάθε πρωί με ξυπνάει μια τρέλα (δις)
Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή της. Αντίδοτο στη μοναξιά, το γκρίζο και το σκοτάδι είναι η χαρά και η τρέλα.
«Γι' αυτό σου λέω κοντά μου έλα
τι κι αν δε σε λένε Στέλλα
βάλε την άσπρη σου φανέλα
άσε να σε κυριεύσει η τρέλα…» λέω σε κάποιους στίχους μου που ταυτίζονται, θα έλεγα, με τους στίχους του Δημήτρη Γιαλαμά:
«Έλα λοιπόν, στον πλανήτη μου έλα
κάθε πρωί με ξυπνάει μια τρέλα»
Ένας πλανήτης, ο δικός μας πλανήτης, γεμάτος τρέλα και αισιοδοξία, για ρεζέρβα λοιπόν, αυτή είναι η λύση. Η χαρά είναι πυξίδα και τρόπος ζωής. Όσο περισσότερο αφήνουμε τον εαυτό μας χαλαρό να ζήσει την εμπειρία της χωρίς περιορισμούς και φόβο, τόσο περισσότερο ευτυχισμένοι γινόμαστε, ενώ παράλληλα ερχόμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας.
Ας ευχηθούμε μέχρι να έρθει το καλοκαίρι να ξανακούσουμε τους Μελωδούς της Παράδοσης σε κάποια εκδήλωση. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας να ταξιδεύει και οι Μελωδοί της Παράδοσης το καταφέρνουν. Είμαστε τυχεροί που τους έχουμε στη πόλη μας.
Φωτογραφίες Στέλλα Τζιτζιλή
Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr