Όλα ήταν άσπρα.
Δεν υπήρχε πάνω, κάτω, τείχη, προβολές.
Όλα άσπρα.
Ήχος κανείς, μυρωδιά καμία
Κάθε σκέψη του ένα χρώμα
Κάθε σκέψη του ένα γέμισμα
Σ’ ένα παιχνίδι ζωής….

Το «Διαρκές φύλλο Πορείας» είναι το πρώτο βιβλίο του Τάσου Κανταρά από τις εκδόσεις Τόπος. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με κέντρο αναφοράς τη Χαλκιδική που είναι ο τόπος καταγωγής του συγγραφέα και διαδραματίζονται όλα τα πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα μιας ταραγμένης εποχής.

«Εν αρχή ην ο φόβος/και ο φόβος εγέννησε το Θεό/ και ο Θεός από τον φόβο της Παντοδύναμης μοναξιάς του εγέννησε τον άνθρωπο/ για να τον σκλαβώσει στον ίδιο του το φόβο.»

Η Χρύσα Ζανεσή- Αλεξάκη γεννήθηκε στην Κρήτη και ζει μόνιμα στη Ρόδο με τον σύζυγό της. Είναι μητέρα δύο παιδιών και γιαγιά δύο αξιαγάπητων εγγονιών. Έχει βραβευτεί από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών με το διήγημα «Άρωμα ελευθερίας» και από την Εταιρεία Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου για το «Ασήκωτη η προσμονή». Αρκετά από τα διηγήματα της υπάρχουν σε συλλογικές εκδόσεις. Ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και έχει λάβει μέρος σε αρκετές επιτυχημένες παραστάσεις. Βιβλία της ίδιας: «Σερφάρω Αγάπη μου .. Σερφάρω» 2013. «Έρωτας με χρώμα φεγγαριού» 2014 και «Έρωτας δυνάστης» 2015.

Το ποτάμι της ψυχής θα βρει διέξοδο, όσο κι αν το μπαζώσεις. Κι αυτός είχε πνίξει τη ψυχή της. Δεν αντέχει η ψυχή τον ζυγό. Δεν αντέχει τους κανόνες και τα θέλω ή τα πρέπει των άλλων. Η κάθε ψυχή έχει τα δικά της… .Μα πάνω από όλα η ελευθερία. Γιατί έτσι κινείται η ψυχή. Ελεύθερα. Φτερά στη πλάτη μας βάζει και γίνεται οδηγός…..

“Όφειλα να αφήσω τον διάδρομο της ζωής να κυλήσει, να πάρω τον δρόμο μου. Να συναντήσω το μέλλον μου. Με ελευθερία. Με ψωμί-παιδεία-ελευθερία του πατέρα μου. Από εκείνον είχα αποφασίσει πως αυτό θα κρατούσα. Το σύνθημα που είχε χαρακτηρίσει εκείνον και την εποχή του... Στο μέλλον, από τα βιβλία του μπαμπά θα αντλούσα κι εγώ τους ψιθύρους που, ονειρευόμουν, με τη σειρά μου να πω στον γιο μου ..”

Tweet

 

Από τα παιδικά χρόνια θυμάμαι ένα κουτί παπουτσιών με ένα μεταξοσκώληκα και τον πατέρα μου να φέρνει φύλλα μουριάς να τον ταίζω. Με αγωνία γυρνούσα από το σχολείο για να δω τη πρόοδο του κουκουλιού που δημιουργούσε ο μεταξοσκώληκας, η νύφη, η χρυσσαλίδα....Κι ήταν μόνο ένας μεταξοσκώληκας. Δεν έτυχε να διαβάσω  μέχρι τώρα ένα βιβλίο για το μετάξι,  πώς δημιουργείται και πώς φτάνει στο τελικό στάδιο...

«Αχ! Η ξενιτιά το χαίρεται

Τζιβαέρι μου

Το μοσχολούλουδο μου

σιγανά και ταπεινά
Αχ! Εγώ ήμουνα που το ‘στειλα
Τζιβαέρι μου
Με θέλημα δικό μου
σιγανά πατώ στη γη
Αχ! Πανάθεμά σε ξενιτιά
Τζιβαέρι μου
Εσέ και το καλό σου
σιγανά και ταπεινά»

Δεν είναι λογοτεχνικό το εν λόγω βιβλίο αλλά ένα δοκίμιο με 23 πραγματικές δραματικές ιστορίες παραβατικών ανηλίκων όπως γράφει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θα μπορούσαν να γίνουν όμως έμπνευση 23 λογοτεχνικών βιβλίων. Γεννημένες μέσα από τη ζωή από τις εμπειρίες 50 περίπου χρόνων του κυρίου Δημηνά, του Κατερινιώτη συγγραφέα που εργάστηκε ως επιμελητής ανηλίκων σε διάφορες πόλεις της χώρας και αντιμετώπισε όλες αυτές τις ιστορίες. Και χιλιάδες άλλες.

ΚΑΡΠΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ Μα το χρέος το δικό μου είναι να μάθω απ’ τη σοφία των αιώνων
Και να γίνω κι εγώ ένας μικρός καρπός αιωνιότητας
Να τυλίξω στη δική μου μικρότητα το μεγαλείο της γνώσης
Σαν να χιονίζει γαλήνια στις ψυχές όσων θα διαβάσουν τους στίχους μου
Να μιλήσω με λέξεις ωραία ταιριασμένες
Απάνθισμα μιας γλώσσας με ρίζες βαθιές
Ενός πολιτισμού Ελληνικού χτισμένου στο μάρμαρο και τον ήλιο
Ανθρώπων που νίκησαν το χρόνο και βάδισαν ελεύθεροι στη γνώση

Αυτές οι ρεματιές κι αυτά τα βράχια
κι αυτά τα σπίτια δίπλα στο γιαλό
αυτές οι μάνες με το κάρβουνο στα μάτια τους
κι αυτά τα κύματα που φεύγουν και ξαναγυρνούν
αυτά τα πεύκα με τα χαραγμένα λόγια
κι ο Κωνσταντίνος, ο καημός που πέταξε σαν το πουλί
κι εκείνα που δεν πρόφτασαν οι κήρυκες, 
παρά μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι,….
(Μάνος Ελευθερίου Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς)

Δεν είχα διαβάσει τον «Κλεμμένο Χρόνο» ούτε ξέρω ποιες επιπλέον προσθήκες έκανε η συγγραφέας επανεκδίδοντας το βιβλίο «Μαριάνθη-Η σιωπή της προδοσίας». Το απόλαυσα ως νέο βιβλίο με ωραίο εξώφυλλο, επιμελημένο από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

Τον ζήλεψα που δημιουργεί στο ακριτικό και αποκλεισμένο νησί της Νισύρου, όπου ζει και εργάζεται ως δάσκαλος, “ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων”, όπως λέει ο ίδιος, «Αποσύρομαι στην εσωτερικότητα και δίδομαι ολόκληρος συμπαρασύροντας τα παιδιά του σχολείου στη γνώση και τη φαντασία».

Στα χρόνια που μεσολάβησαν , είχαν εγκαταλειφθεί όλα στα μοίρα τους. Οι Βούλγαροι δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την αρχαιολογία. Αντιθέτως έκαναν και αυτοί το δικό τους πλιάτσικο είτε πουλώντας όσο όσο ότι μπορούσαν είτε αφαιρώντας πολλά από τα μάρμαρα για να τα χρησιμοποιήσουν σε σπίτια και γραφεία που έκτιζαν. Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ήταν οι ασβεστοκάμινοι που υπήρχαν διάσπαρτοι στο νησί και στο χώρο των ανασκαφών. Εκεί οι κάτοικοι μετέτρεπαν τα μάρμαρα σε ασβέστη. Δεν υπήρχε πάντα δόλος σε όλες αυτές τις ενέργειες, αλλά απλή άγνοια των ανθρώπων για τη σημαντότητα των αρχαίων ευρημάτων.

Tweet

 

«Μη φοβάστε, ας είμαστε μια κουκίδα.Θα τα βγάλουμε πέρα.Τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε κάτι να κάνουμε.Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Ακόμη κι αν τίποτε δεν καταφέρουμε, θα έρθει μια μέρα που θα λέμε στα παιδιά μας πώς εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Είδαμε στο βάθος του ορίζοντα την ελπίδα και την αρπάξαμε».

Ξέρεις τι θα ’θελα, Ρουμπίνα; Να κάνω όνειρα ξανά.
Όχι τίποτα μεγάλα κι εντυπωσιακά. 
Από κείνα τ’ άλλα έστω, τα όνειρα «δεύτερης ευκαιρίας».
Αυτά που δεν σε απογειώνουν, όμως σε συντηρούν.
Να τι θα ήθελα, αν γινόταν. Να ονειρευτώ ξανά!

«Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια, όπως από μια χώρα».
- Γιώργος Σαραντάρης

Η Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη μετά τα βιβλία της «Μη μου πεις το τέλος» (2014) και το «Ο κύκλος με τη θάλασσα» (2015) από την Άνεμος Εκδοτική έρχεται να μας ταξιδέψει με ένα όμορφο μυθιστόρημα για την Λήμνο, το νησί όπου μένει, ξεθάβοντας μια ιστορία του τόπου μπλέκοντας πολύ όμορφα και παραστατικά την ιστορία και την μυθοπλασία.

Μετά τη τριλογία “Όπως ήθελα να ζήσω” ήρθε η ώρα να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο της ίδιας συγγραφέως που γράφτηκε για τους εφήβους και όχι μόνο. Και το λέω αυτό γιατί το διάβασα πολύ ευχάριστα δεχόμενη μάλιστα πολλά μηνύματα που νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι ότι τα γνωρίζουμε όλα.  Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάπαυλα ανάγνωσης από τα ιστορικά βιβλία της ίδιας της συγγραφέως. Οι αναγνώστες γνωρίζουν  την Ελένη Πριοβόλου εδώ και  τριάντα χρόνια τώρα στα Ελληνικά Γράμματα από τα παιδικά της βιβλία.

Τον συγγραφέα Βασίλη Καραναστάση τον γνώρισα στις 15 Μαίου όταν έγινε η παρουσίαση των Εκδόσεων Πνοή στη Κατερίνη, στο θέατρο Commedia. Μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και τη περιέργεια ομολογώ όταν διάβασα το βιογραφικό του. Ολίγον τρελιάρικο και έξω από τα συνηθισμένα που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. Ανατρεπτικό, με πολύ χιούμορ. Σκέφτηκα ότι ίσως οφείλεται στη νέα γενιά των συγγραφέων που θέλει να σπάσει τα συνηθισμένα μοτίβα. Είναι ενήλικος, του αρέσει αρέσει να διαβάζει Σελίν και να βλέπει ταινίες του Μπουνιουέλ ενώ απεχθάνεται την υποκρισία, τη χλιαρή μπύρα και το γιαούρτι με 2% λιπαρά. Σκέφτηκα ότι και το βιβλίο του θα είναι παρόμοιο και ήρθε η ώρα να το ξεφυλίσσω.

Έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας για το πεπρωμένο, ότι η μοίρα που γράφεται στο χέρι μας δεν γίνεται να την αλλάξουμε όσο κι αν αγωνιστούμε για την ανατροπή  που θέλουμε να τη δώσουμε στο διάβα της ζωής... Είναι τάχα όλα γραμμένα από μια δύναμη που μας κινεί ως μαριονέτες και εμείς ανήμποροι τα αποδεχόμαστε; Αυτές τις σκέψεις πέρασαν από το νου μου όσο διάβαζα το δεύτερο βιβλίο τηςΙουλίας Ιωάννου “Απώλειες”. Όση αγωνία κι αν έχει ο αναγνώστης  για την εξέλιξη της ιστορίας, γιατί υπάρχει ανεπτυγμένη η αγωνία για το πού οδηγείται η τύχη των ηρώων-  φτάνει σε ένα σημείο που το κλείνει για να σκεφτεί τη δική του πορεία, τα δικά του λάθη και τις δικές του συμπτώσεις. Τέλος τις δικές του απώλειες.

Τη  Ζωγραφιά Τσαβέα τη γνώρισα μέσα από τη γραφή της στο πρώτο της βιβλίο «Λουλούδι της ψυχής μου» που είχε κυκλοφορήσει από τις ίδιες εκδόσεις . Γεννήθηκε στη Νέα Απολλωνία Θεσσαλονίκης όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Σπούδασε και ασχολήθηκε με τη μικροβιολογία για ένα διάστημα. Η αγάπη της, όμως, για τα βιβλία την ώθησε να εγκαταλείψει τη σχολή και να απασχοληθεί στο βιβλιοπωλείο που διατηρεί ο σύζυγός της στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το γράψιμο την προκαλούσε από τον καιρό που ήταν μαθήτρια, αλλά τώρα θεώρησε ότι έφτασε ο κατάλληλος χρόνος να ασχοληθεί μαζί του. Η ίδια πιστεύει  πως στη ζωή καθετί γίνεται μόνο άμα ωριμάσει.