Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Κι αν η δική σου λευτεριά εμποδίζει τη λευτεριά των άλλων; Αν ότι σε δικαιώνει πληγώνει τον άλλον;
Τον συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου τον γνώρισα μέσα από τη γραφή του με ανορθόδοξο τρόπο. Όχι όπως δηλαδή συνηθίζεται δηλαδή διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο του, αλλά το τελευταίο του, «Το στέμμα των αυγών». Το οποίο ομολογώ μου άρεσε πολύ και ο συγγραφέας με τίμησε παραχωρώντας με συνέντευξη για λογαριασμό του Bookia. Ήταν αφορμή λοιπόν αυτό το βιβλίο να διαβάσω το προηγούμενο του μυθιστόρημα, «Ο κύκλος του χώματος» και να ακολουθήσει το πιο προηγούμενο, το «Αγκριτζέντο». Ο συγγραφέας με εξέπληξε ακόμη μια φορά με την ποιητική του γλώσσα αν και πολυγραφότατος ιστορικός-δοκιμιογράφος. Άριστος αφηγητής, βαθύς γνώστης της ιστορίας, ερευνητής αφού «ξεκοκαλίζει» τις πηγές του, ποιητής στις εικόνες που διαχέονται μέσα στο βιβλίο και μας ταξιδεύουν. Με εργαλεία του τις μνήμες τις ανατροπές, την ένταση σε πολλές σκηνές του, μας παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα, που μας καθηλώνει μέχρι το τέλος. Η ιστορία και η λογοτεχνία συνευρίσκονται αρμονικά χωρίς να μας κουράζουν. «Γιατί ο Καιρός –πώς αλλιώς να τον πούμε τάχα;– πάντα θα καθαρίζει τον καθρέφτη της ζωής από κάθε χωματιά και πάντα ένας νέος κύκλος χώματος θ’ ανοίγει» καταλήγει ο συγγραφέας.