
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Ο φόβος είναι που μας κάνει αδύναμους… Γι αυτό μας καλλιεργούν πάντα τον φόβο, για να μας κρατάνε αδύναμους. Τον φόβο σου πρέπει να τον απομυθοποιείς..»
Τι θα κερδίσω από ένα βιβλίο φαντασίας; σκέφτηκα όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ευτοπία-Τα χρόνια του μανιφέστου», της συγγραφέως Άννης Παπαθεοδώρου, που κυκλοφόρησε από την Άνεμος Εκδοτική. Συνηθισμένη από τα ιστορικά βιβλία, αυτό μου φάνηκε ουτοπικό. Ότι θα συμβεί μετά από πολλά χρόνια, που ίσως δε θα ζω. Το ξεκίνησα από περιέργεια για να δω αν μια Ελληνίδα συγγραφέας μπορεί να με κερδίσει και σε τούτο το είδος. Αρχίζοντας το, οι σελίδες άρχισαν να φεύγουν, να με καθηλώνουν γιατί ξεκινά από την κρίση που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και δέκα χρόνια και δε θα σταματήσει. Άρχισα να τσακίζω τις σελίδες μ’ αυτά που χτυπούν καμπανάκι μέσα μου και συνειδητοποίησα τελειώνοντας το πώς ήμουν κι εγώ μέσα στο βιβλίο. Οι σκέψεις, οι ανησυχίες για το αύριο, η ατομική ευθύνη πως ναι, είμαι κι εγώ ένας κρίκος της αλυσίδας που εκούσια ή ακούσια ευθύνομαι για τον κόσμο που έφερα τα παιδιά μου. Είμαι η Άννα, η Χαρά, η Γιολάντα, ο Μάνος, ο Σάββας, μια ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου.

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Μετά την «Τριλογία της Αθήνας», η Ευτυχία Γιαννάκη μας ταξιδεύει στις Κυκλάδες, στην Πάρο συγκεκριμένα, με την «Τριλογία του Βυθού» και το πρώτο της βιβλίο «Η νόσος του μικρού θεού». Το απέκτησα μόλις κυκλοφόρησε αλλά περίμενα να το απολαύσω το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα για να εισχωρήσω ουσιαστικά στο μυθιστόρημα και να γίνω κομμάτι του, να ακολουθήσω την συγγραφέα στα μονοπάτια της Πάρου, στη Νάουσα, την Παροικιά και τις Λεύκες και να πάρω άρωμα από τη ζωντάνια του βιβλίου. Η Ευτυχία Γιαννάκη είναι από τις Ελληνίδες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων που μ’ έχει κερδίσει ως αναγνώστρια και πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους ξένους συγγραφείς του είδους. Μέσα από τις 480 σελίδες ο αναγνώστης ξανασυστήνεται με τον Χάρη Κόκκινο, τον αστυνόμο της υποδιεύθυνσης Εγκλημάτων κατά της ζωής. Τον παρακολουθεί κατά πόδας στην έρευνα του και μπαίνει παρατηρητής στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Εκτός όμως με τη γνωριμία του με τον Κόκκινο, η Ευτυχία Γιαννάκη θα συνταξιδέψει μαζί της στη Ζυρίχη αλλά και στην Αθήνα όπου η ιστορία γίνεται περίπλοκη και οι σελίδες φεύγουν σαν νερό. Σε κερδίζει η δυναμική γραφή της, οι μικρές κοφτές προτάσεις προσθέτουν επιπλέον δράση. Ανεβάζει την αδρεναλίνη στο ζενίθ αλλά και σε χαλαρώνει με τα όμορφα τοπία της Πάρου και της Αντίπαρου.

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Όταν ακούω πως εκδίδεται ένα βιβλίο από Τηνιακό συγγραφέα ή αφιερωμένο στο αγαπημένο μου νησί, την Τήνο το αγοράζω χωρίς να ψάξω το βιογραφικό του συγγραφέα ή να μάθω τι διαπραγματεύεται. «Οι Καστρωμένες» είναι το πρώτο βιβλίο του Αντώνη Συριανού, από τις εκδόσεις Νεφέλη, που διαβάζοντας το, ένιωσα πως είναι γεμάτο μουσική. Και πώς να μη νιώσεις τη μουσικότητα των λέξεων όταν ο συγγραφέας κατάγεται από το νησί του Πολιτισμού, την Τήνο, όπου οι Ενετοί εκτός του ήταν κατακτητές, άφησαν ευτυχώς γερά τα χνάρια τους; Ο συγγραφέας σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και στη Σχολή της Σκάλας του Μιλάνου και μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίες λυρικές τραγουδίστριες, όπως η Τζίνα Τσίνια και η Eλβίνα Ραμέλα. Την καριέρα του ξεκίνησε το 2000 ως σολίστας στο θέατρο Σάντο Φιντέλε του Μιλάνου.

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Το τελευταίο βιβλίο της που είχα διαβάσει ήταν οι «Μαγεμένες», μια άγνωστη ιστορία της Θεσσαλονίκης που αγνοούσε το περισσότερο αναγνωστικό κοινό. Αριστοτεχνικά λοιπόν με την υπέροχη γραφή της, ξέθαψε πάλι από το σεντούκι της ιστορίας άγνωστα ιστορικά κομμάτια της πλούσιας ιστορίας μας, μετά από μεγάλη έρευνα και τα φέρνει στην επιφάνεια για να μας γοητεύσει. Και τα καταφέρνει πάντα. Έτσι και τώρα, με τη «Σκουριά και το χρυσάφι». Μια διλογία, με πρώτο τον Νεγρεπόντε, που μόλις τελείωσα.