Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου Σαμοθράκη
Οδός Ελιγμών λέγεται το πρωτόλειο βιβλίο της Μαρίας Φουσταλιεράκη από τις εκδόσεις Άπαρσις, που σχεδίασαν ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο, όπως σε πολλά άλλα που έχω διαβάσει και καθρεφτίζουν ακριβώς το μήνυμα του όμορφου αυτού βιβλίου διηγημάτων.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Τη συγγραφέα τη γνώρισα στην Τήνο. Πλούσια η παραγωγή φέτος των Τηνιακών δημιουργών που δεν είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε λόγω κορονοιού. Πηγαίνοντας στο αγαπημένο βιβλιοπωλείο μου,το "Περί Τήνος" ,το ξεχώρισα μόλις το είδα. Με τράβηξε το εξώφυλλο, ο τίτλος, οι εκδόσεις Βακχικόν που γνωρίζω ότι εκδίδει ξεχωριστά βιβλία; Η Τήνος και το Αιγαίο όπου υπάρχει μέσα στα διηγήματα της ή η μικρή φόρμα των διηγημάτων που μπορώ να πω ότι ζηλεύω και θέλω να δοκιμάσω; Όλα μαζί. Το πρωτόλειο βιβλίο της φιλολόγου και συγγραφέως Ευαγγελίας Μινάρδου ήταν ένα μικρό δώρο στις διακοπές μου και το διάβασα με ευχαρίστηση. Δεν είναι επιτηδευμένο όπως θα περίμενα από μια φιλόλογο, με λέξεις άγνωστες και νοήματα υψηλής διανοητικής ικανότητας που δεν μπορεί να το διαβάσει ο μέσος αναγνώστης.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Μετά το «Όσα θ’ αγαπήσεις είναι ξένα» που μας είχε ταξιδέψει νοερά στην Ιαπωνία, στη χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου και μας είχε γνωρίσει μια άλλη κουλτούρα και ανθρώπινη συμπεριφορά, η Γεωργία Κακαλοπούλου επιστέφει στη χώρα μας. Και συγκεκριμένα στην Καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς, στην πατρίδα του μεγάλου μας Ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Εκεί που ταξιδεύει ο νους όλων μας όταν ακούμε το όνομα της. Η Μονεμβασιά, που ήταν για εκείνον το πέτρινο καράβι που τον ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Η Κατερινιώτισσα και ομότεχνη συγγραφέας μάς γνωρίζει τούτο τον άγριο τόπο μέσα από το μυθιστόρημα της «Ρόδα στην καταιγίδα» από τις εκδόσεις Λιβάνη, δίνει ανάσα στους ήρωες της και μας παρασέρνει στις εικόνες της διαβάζοντας το απνευστί. Δε θέλουμε να το αφήσουμε από τα χέρια μας γιατί είναι ένα ερωτικό-αστυνομικό θρίλερ και η δράση του είναι συνεχής. Η αυτογνωσία όμως είναι παρούσα μέσα στο ερωτικό μυστήριο. Σε όσα βιβλία της έχω διαβάσει, δεν ξέρω γιατί αλλά η γραφή της μου αρέσει και με χαλαρώνει. Γιατί δεν είναι μόνο ερωτική το είδος της γραφής της αλλά κάτι πιο βαθύ που με έλκει. Η Κακαλοπούλου βάζει τη πινελιά της, τα μηνύματα της και με κερδίζει. Και πιστεύω όχι μόνο εμένα αφού έχει ένα σταθερό αναγνωστικό κοινό σε όποιο νέο βιβλίο εκδίδει.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Και έρχεται το τρίτο βιβλίο της τριλογίας «Ευτοπία» όπου γίνεται η κάθαρση, η λύτρωση των ηρώων αλλά και η προσωπική ανάταση του αναγνώστη. Γιατί ο κάθε αναγνώστης που έφτασε ως εδώ μπολιάστηκε και αναζητά τη γέννηση και του δικού του νέου κόσμου. Έγινε κι αυτός ήρωας της συγγραφέως, προβληματίστηκε και έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα. Έκανε με τον νου του το δικό του σενάριο, ονειροπόλησε, οραματίστηκε πώς θα ήθελε τον δικό του νέο κόσμο για ένα καλύτερο μέλλον για την επόμενη γενιά. Η συγγραφέας το αφιερώνει στους ονειροπόλους και τους επαναστάτες που αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο. Μπορεί να είσαι κι εσύ αναγνώστη που μπορεί να το ήθελες απλά να το διαβάσεις ως ένα ακόμη βιβλίο που θα σε συντροφεύσει στις καλοκαιρινές σου διακοπές αλλά στο τέλος, είμαι σίγουρη, πως σε επηρέασε να γίνεις κι εσύ ένας μικρός ή μεγάλος επαναστάτης. Να σου μπόλιασε την ατομική ευθύνη μέσα από τους ήρωες της και να βρήκες τον χαρακτήρα που σου ταιριάζει περισσότερο. Διαβάζοντας το τρίτο μέρος παίρνοντας υπόψη τη δική μου συναισθηματική φόρτιση θα ήθελες να ζήσεις σε τούτο το σκηνικό που «έχτισε» η συγγραφέας και να επιθυμείς να ζήσεις τη δική σου «Ευτοπία». Τι πιο όμορφο να ζεις σε ένα κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, αδερφοσύνης, που δεν υπάρχει αλαζονεία, που όλα γίνονται σε τάξη και αρμονία; Ένα τέτοιο κόσμο δεν οραματιζόμαστε ενδόμυχα όλοι; Να δουλεύουμε με ηρεμία, χωρίς άγχος και χωρίς φάρμακα;
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Δεν μας απομένει τίποτε πια παρά η αναγέννηση και ο θάνατος. Ξορκίζοντας τις αγωνίες μας, ξορκίζοντας τον θάνατο τον ίδιο. Και ελπίζοντας πως όλα θα τελειώσουν, αυτό που θα έχει κερδίσει θα είναι η αναγέννηση. Η δικιά μας και του κόσμου όλου»
Αλμπέρ Καμύ
Όσο διάβαζα το δεύτερο μέρος της τριλογίας ένιωθα πιότερο να με σφίγγουν οι τύψεις και οι ενοχές για τον κόσμο που ετοίμασα για τα παιδιά μου. Θα μου πείτε, πολιτική φαντασία είναι το βιβλίο, για ποιες ενοχές μιλώ. Κι όμως περνώντας τις σελίδες πιο πολύ έβρισκα τον εαυτό μου και πιστεύω πως κάθε ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης θα νιώσει το ίδιο συναίσθημα. Είναι ευκαιρία να ανοίξουμε λίγο τις κεραίες μας. Ζώντας το σήμερα καταλαβαίνεις πως όλα οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στο να γίνει το φανταστικό, πραγματικό. Το σενάριο δεν αλλάζει και πολύ. Η συγγραφέας μας παίρνει πάλι από το χέρι και μας συστήνει τους ήρωες της ,παλιούς και νέους προσθέτοντας περισσότερη δράση αλλά συνάμα τους ψυχογραφεί. Άλλοι ήρωες αισιόδοξοι με την ελπίδα πως θα καταφέρουν να πολεμήσουν το μνημόνιο κι άλλοι φοβισμένοι πως δεν θα καταφέρουν τίποτε και καλύτερα να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Ο φόβος είναι που μας κάνει αδύναμους… Γι αυτό μας καλλιεργούν πάντα τον φόβο, για να μας κρατάνε αδύναμους. Τον φόβο σου πρέπει να τον απομυθοποιείς..»
Τι θα κερδίσω από ένα βιβλίο φαντασίας; σκέφτηκα όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ευτοπία-Τα χρόνια του μανιφέστου», της συγγραφέως Άννης Παπαθεοδώρου, που κυκλοφόρησε από την Άνεμος Εκδοτική. Συνηθισμένη από τα ιστορικά βιβλία, αυτό μου φάνηκε ουτοπικό. Ότι θα συμβεί μετά από πολλά χρόνια, που ίσως δε θα ζω. Το ξεκίνησα από περιέργεια για να δω αν μια Ελληνίδα συγγραφέας μπορεί να με κερδίσει και σε τούτο το είδος. Αρχίζοντας το, οι σελίδες άρχισαν να φεύγουν, να με καθηλώνουν γιατί ξεκινά από την κρίση που ταλαιπωρεί την Ελλάδα εδώ και δέκα χρόνια και δε θα σταματήσει. Άρχισα να τσακίζω τις σελίδες μ’ αυτά που χτυπούν καμπανάκι μέσα μου και συνειδητοποίησα τελειώνοντας το πώς ήμουν κι εγώ μέσα στο βιβλίο. Οι σκέψεις, οι ανησυχίες για το αύριο, η ατομική ευθύνη πως ναι, είμαι κι εγώ ένας κρίκος της αλυσίδας που εκούσια ή ακούσια ευθύνομαι για τον κόσμο που έφερα τα παιδιά μου. Είμαι η Άννα, η Χαρά, η Γιολάντα, ο Μάνος, ο Σάββας, μια ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Μετά την «Τριλογία της Αθήνας», η Ευτυχία Γιαννάκη μας ταξιδεύει στις Κυκλάδες, στην Πάρο συγκεκριμένα, με την «Τριλογία του Βυθού» και το πρώτο της βιβλίο «Η νόσος του μικρού θεού». Το απέκτησα μόλις κυκλοφόρησε αλλά περίμενα να το απολαύσω το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα για να εισχωρήσω ουσιαστικά στο μυθιστόρημα και να γίνω κομμάτι του, να ακολουθήσω την συγγραφέα στα μονοπάτια της Πάρου, στη Νάουσα, την Παροικιά και τις Λεύκες και να πάρω άρωμα από τη ζωντάνια του βιβλίου. Η Ευτυχία Γιαννάκη είναι από τις Ελληνίδες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων που μ’ έχει κερδίσει ως αναγνώστρια και πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους ξένους συγγραφείς του είδους. Μέσα από τις 480 σελίδες ο αναγνώστης ξανασυστήνεται με τον Χάρη Κόκκινο, τον αστυνόμο της υποδιεύθυνσης Εγκλημάτων κατά της ζωής. Τον παρακολουθεί κατά πόδας στην έρευνα του και μπαίνει παρατηρητής στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Εκτός όμως με τη γνωριμία του με τον Κόκκινο, η Ευτυχία Γιαννάκη θα συνταξιδέψει μαζί της στη Ζυρίχη αλλά και στην Αθήνα όπου η ιστορία γίνεται περίπλοκη και οι σελίδες φεύγουν σαν νερό. Σε κερδίζει η δυναμική γραφή της, οι μικρές κοφτές προτάσεις προσθέτουν επιπλέον δράση. Ανεβάζει την αδρεναλίνη στο ζενίθ αλλά και σε χαλαρώνει με τα όμορφα τοπία της Πάρου και της Αντίπαρου.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Όταν ακούω πως εκδίδεται ένα βιβλίο από Τηνιακό συγγραφέα ή αφιερωμένο στο αγαπημένο μου νησί, την Τήνο το αγοράζω χωρίς να ψάξω το βιογραφικό του συγγραφέα ή να μάθω τι διαπραγματεύεται. «Οι Καστρωμένες» είναι το πρώτο βιβλίο του Αντώνη Συριανού, από τις εκδόσεις Νεφέλη, που διαβάζοντας το, ένιωσα πως είναι γεμάτο μουσική. Και πώς να μη νιώσεις τη μουσικότητα των λέξεων όταν ο συγγραφέας κατάγεται από το νησί του Πολιτισμού, την Τήνο, όπου οι Ενετοί εκτός του ήταν κατακτητές, άφησαν ευτυχώς γερά τα χνάρια τους; Ο συγγραφέας σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και στη Σχολή της Σκάλας του Μιλάνου και μαθήτευσε κοντά σε σπουδαίες λυρικές τραγουδίστριες, όπως η Τζίνα Τσίνια και η Eλβίνα Ραμέλα. Την καριέρα του ξεκίνησε το 2000 ως σολίστας στο θέατρο Σάντο Φιντέλε του Μιλάνου.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Το τελευταίο βιβλίο της που είχα διαβάσει ήταν οι «Μαγεμένες», μια άγνωστη ιστορία της Θεσσαλονίκης που αγνοούσε το περισσότερο αναγνωστικό κοινό. Αριστοτεχνικά λοιπόν με την υπέροχη γραφή της, ξέθαψε πάλι από το σεντούκι της ιστορίας άγνωστα ιστορικά κομμάτια της πλούσιας ιστορίας μας, μετά από μεγάλη έρευνα και τα φέρνει στην επιφάνεια για να μας γοητεύσει. Και τα καταφέρνει πάντα. Έτσι και τώρα, με τη «Σκουριά και το χρυσάφι». Μια διλογία, με πρώτο τον Νεγρεπόντε, που μόλις τελείωσα.