«Μου φαίνεται πως ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι σκάκι, όπου τα πιόνια θυσιάζονται εσαεί για τους ισχυρούς, αλλά με μόνο κερδισμένο τον αόρατο παίκτη»
Η συγγραφέας μέσα από την ηρωίδα της την ανώνυμη ΕΒ, μια νέα γυναίκα, αποκλεισμένη σ’ ένα δωμάτιο αναμνήσεων, μέσα στον πυρετό της, μας γνωρίζει ένα άλλο κόσμο. Διασχίζουμε με την ηρωίδα τις ζωές των ανθρώπων με τους οποίους ήρθε ή νομίζει ότι ήρθε σε επαφή, θέτοντας τους δικούς της όρους, καθώς τα πάντα λειτουργούν χωρίς κανόνες. Αισθανόμαστε μέσα από το σώμα τους, διαμορφώνουμε τις σκέψεις τους, βλέπουμε πως τα αναποδογυρίζει όλα, πως τα ελευθερώνει εκ μέρους τους, τα αφήνουμε να εκφράσουν τον εαυτό τους μέσα από τον έρωτα του ανθρώπου για τον άνθρωπο και την ασίγαστη δίψα του σεξ. Το Εγώ, το είμαι το Υπάρχω, το Σώμα και προπάντων η Ψυχή εναλλάσσονται στις σελίδες του. «Το Καλό και το Κακό περπατούν πιασμένα χέρι-χέρι χτίζοντας και γκρεμίζοντας διαρκώς τον κόσμο», όπως γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
«Εκείνο που πρέπει να κάνουμε οι Αρτινοί, σκέφτηκε ο παπά-Βαγγέλης, είναι να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας από τους ντόπιους αφεντάδες οι οποίοι συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται και να καταδυναστεύουν το λαό όπως και επί Τουρκοκρατίας» (σελ. 29).
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Κι αν η δική σου λευτεριά εμποδίζει τη λευτεριά των άλλων; Αν ότι σε δικαιώνει πληγώνει τον άλλον;
Τον συγγραφέα Κώστα Χατζηαντωνίου τον γνώρισα μέσα από τη γραφή του με ανορθόδοξο τρόπο. Όχι όπως δηλαδή συνηθίζεται δηλαδή διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο του, αλλά το τελευταίο του, «Το στέμμα των αυγών». Το οποίο ομολογώ μου άρεσε πολύ και ο συγγραφέας με τίμησε παραχωρώντας με συνέντευξη για λογαριασμό του Bookia. Ήταν αφορμή λοιπόν αυτό το βιβλίο να διαβάσω το προηγούμενο του μυθιστόρημα, «Ο κύκλος του χώματος» και να ακολουθήσει το πιο προηγούμενο, το «Αγκριτζέντο». Ο συγγραφέας με εξέπληξε ακόμη μια φορά με την ποιητική του γλώσσα αν και πολυγραφότατος ιστορικός-δοκιμιογράφος. Άριστος αφηγητής, βαθύς γνώστης της ιστορίας, ερευνητής αφού «ξεκοκαλίζει» τις πηγές του, ποιητής στις εικόνες που διαχέονται μέσα στο βιβλίο και μας ταξιδεύουν. Με εργαλεία του τις μνήμες τις ανατροπές, την ένταση σε πολλές σκηνές του, μας παρουσιάζει ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα, που μας καθηλώνει μέχρι το τέλος. Η ιστορία και η λογοτεχνία συνευρίσκονται αρμονικά χωρίς να μας κουράζουν. «Γιατί ο Καιρός –πώς αλλιώς να τον πούμε τάχα;– πάντα θα καθαρίζει τον καθρέφτη της ζωής από κάθε χωματιά και πάντα ένας νέος κύκλος χώματος θ’ ανοίγει» καταλήγει ο συγγραφέας.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Όσο ο άνθρωπος βάζει το «εγώ» πάνω από το εμείς, όσο οι άνθρωποι αποτελούν απλά πιόνια σε μια οικονομική σκακιέρα ισχυρών η ιστορία θα επαναλαμβάνεται και τα προβλήματα των ανθρώπων θα διαιωνίζονται»
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Με χαρά έλαβα την ποιητική ανθολογία του Αλέκου Φλωράκη φέτος το καλοκαίρι. Ένα άνυδρο πολιτισμικό καλοκαίρι που γέμισε ευτυχώς Ποίηση. Ο Αλέκος Φλωράκης, Ποιητής της γενιάς του ’70, ερευνητής και λαογράφος συγκέντρωσε τα ποιήματα του από το 1968 μέχρι το 2018 ως παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές που αγαπούν και αναζητούν ιδέες, αξίες, στίχους από μια άλλη εποχή. Βιώματα, συναισθήματα, πολιτικές αναταράξεις, δικτατορίες, αμφισβητήσεις μπλέκονται όμορφα μέσα στη συλλογή «Τα ορατά και τα αόρατα» βάζοντας ερωτηματικά προβληματισμού. Και πολύ καλά έκανε ο Αλέκος Φλωράκης μαζί με τις εκδόσεις Γαβριηλίδη που προχώρησαν σ’ αυτή την έκδοση, γιατί οι πρώτες του ποιητικές συλλογές σίγουρα είναι εξαντλημένες από το εμπόριο. Μια ποιητική διαδρομή πενήντα χρόνων όπου ο λυρισμός του Αιγαίου συνυπάρχει με το άρωμα και τη σκοτεινιά της Αθήνας στα δύσκολα χρόνια για τη χώρα. Το εξώφυλλο ομορφαίνει μια ελαιογραφία, φιλοτεχνημένη από τον αδελφό του Ματθαίο Φλωράκη, ζωγράφο και χαράκτη, που ταιριάζει με τον τίτλο της ποιητικής ανθολογίας και με τη ρήση του Ηράκλειτου που βρίσκεται στην αρχή της ανθολογίας.«Αρμονίη αφανής φανερής κρείττων».
