Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Το τελευταίο βιβλίο της που είχα διαβάσει ήταν οι «Μαγεμένες», μια άγνωστη ιστορία της Θεσσαλονίκης που αγνοούσε το περισσότερο αναγνωστικό κοινό. Αριστοτεχνικά λοιπόν με την υπέροχη γραφή της, ξέθαψε πάλι από το σεντούκι της ιστορίας άγνωστα ιστορικά κομμάτια της πλούσιας ιστορίας μας, μετά από μεγάλη έρευνα και τα φέρνει στην επιφάνεια για να μας γοητεύσει. Και τα καταφέρνει πάντα. Έτσι και τώρα, με τη «Σκουριά και το χρυσάφι». Μια διλογία, με πρώτο τον Νεγρεπόντε, που μόλις τελείωσα.
Όταν έπιασα στα χέρια μου αυτό το μικρό βιβλίο «Σχετικά με τον σύντροφο Ομπρέντο», από τις εκδόσεις Άπαρσις, σκέφτηκα πως σε μια ώρα θα το διαβάσω, αφού είμαι συνηθισμένη σε αναγνώσεις βιβλίων των 400 σελίδων. Όμως το εν λόγω βιβλίο, που έχει μόνο 64 σελίδες με ξεγέλασε και ήθελε δεύτερη ανάγνωση ώστε να κατανοήσω την αλληγορία που κρύβεται στις αράδες του. Θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο για πολιτικοποιημένους ανθρώπους αφού οι πολιτικοί που βρίσκουμε διαβάζοντας το είναι ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Τρότσκι αλλά και άλλοι υπαρκτοί ή και ανύπαρκτοι. Ποιο ρόλο αλήθεια μπορούν να παίζουν αυτοί οι ηγέτες στο σήμερα; Από μια σύντομη ανάγνωση του βιογραφικού του, ο συγγραφέας ασχολείται συστηματικά με ζητήματα μαρξιστικής θεωρίας του κράτους και ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Μετά το συγκλονιστικό μυθιστόρημα «Λιμός», που μας μεταφέρει νοερά στη μαύρη εποχή για τη χώρα, τον Δεκέμβριο του 1941, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, ο συγγραφέας Πάνος Αρμυράς, με το δεύτερο βιβλίο του τα «Λύτρα», έρχεται να μας ανεβάσει πάλι την αδρεναλίνη μεταφέροντας μας στον Σεπτέμβρη του 43. Ο ήρωας του, Νίκος Αγραφιώτης επιστρέφει από το Ελ Αλαμέιν με νέα ταυτότητα και διαλυμένη ζωή, και ρίχνεται σε μια μάχη που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία των επιχειρήσεων των Συμμάχων στη Μεσόγειο.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Η μοναδική μας πατρίδα είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε».
Ένα πολύ ωραίο αναγνωστικό ταξίδι έζησα διαβάζοντας το «Φλόγα και Άνεμος» του συγγραφέα Στέφανου Δάνδολου, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ο συγγραφέας μετά το μυθιστόρημα «Ιστορία χωρίς όνομα», με πρωταγωνιστές την Πηνελόπη Δέλτα και τον Ίωνα Δραγούμη, έρχεται να μας γνωρίσει το φλογερό και θυελλώδες ζευγάρι. Την Κυβέλη που ήταν η φλόγα και τον Γιώργο Παπανδρέου, που ήταν ο άνεμος. Ένα μυθικό ζευγάρι του προηγούμενου αιώνα που ο κόσμος αγάπησε, κατέκρινε, αλλά και ζήλεψε, για τη δύναμη της ψυχής του να ζήσει τον έρωτα, χωρίς να δώσει λογαριασμό στους συντηρητικούς Έλληνες και τα κουτσομπολιά. Πώς όμως να γράψω τη γνώμη μου γι αυτό το βιβλίο, ασυγκίνητη, σε λίγες αράδες, αφού μεγάλωσα σε μια πολιτική οικογένεια που το όνομα Παπανδρέου δέσποζε στη ζωή της; Αφού, από μικρή άκουγα ιστορίες για τον βίο και την πολιτική στάση τους; Ο θείος μου, Γιώργος Παπαδημητρίου, ήταν δίπλα του σε όλο τον Ανένδοτο, σε όλες του τις περιοδείες. Αφοσιωμένος μέχρι την τελευταία του στιγμή. Πιστός του και στην αποστασία όταν του έδιναν εφτά εκατομμύρια για τον προδώσει και τα αρνήθηκε. Ήταν ο τελευταίος που τον είδε στο Καστρί, μεταφέροντας τον μια κασέτα του Ανδρέα. Κι όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός του ΠΑΚ Εσωτερικού, κυνηγημένος από τη δικτατορία, κυκλοφόρησε στην κηδεία το μήνυμα του ΠΑΚ: «Ο Γιώργος Παπανδρέου πέθανε πολεμώντας τη δικτατορία και μέσα από το φέρετρο». Μου φάνηκαν λοιπόν τόσο οικεία όλα αυτά που έγραψε για τον πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου…. Αυτό που με κράτησε άσβηστο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους είναι όλο το ερωτικό παιχνίδι τους.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Η αγάπη είναι αγκάθι και πληγώνει
Το φωνάζω να το ακούσουν οι γυναίκες
Την Πασχαλία Τραυλού την παρακολουθώ από το πρώτο της βιβλίο «Με μπαλαντέρ τη μοναξιά» και τη θαυμάζω για την συγγραφική της πορεία. Μέχρι τώρα δε μπορώ να διαλέξω ποιο μου άρεσε περισσότερο γιατί το καθένα της είναι ξεχωριστό. Μετά από το δυνατό της μυθιστόρημα «Άγγελοι από στάχτη», έρχεται να μας συγκλονίσει με τη «Γιατρίνα» της, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Γροθιά στο στομάχι των σύγχρονων γυναικών. Κάποιες φορές διαβάζουμε παρόμοια βιβλία και νιώθουμε ότι είμαστε πολύ τυχερές. Νιώθουμε αποτροπιασμό γι’ αυτά που τραβούσαν οι γυναίκες τότε, το 1911-1919, χρονιές που διαδραματίζεται αυτή η αληθινή ιστορία. .Όχι πως τη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν γυναίκες που είναι θύματα των αντρών, που δεν κακοποιούνται λεκτικά ή σωματικά. Η Τραυλού μας ταξιδεύει στο Ναγκιρέβ, στην Ουγγαρία. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από μας αλλά η πέννα της μηδενίζει απόσταση και χρόνο. Πολλές φορές διαβάζοντας το, συμπόνεσα τις γυναίκες, νευρίασα με τους άντρες αλλά έριξα ευθύνες και στις ίδιες που ήταν δέσμιες του παπά και του Θεού, που κρεμούσαν παθητικά τις δικές τους ζωές αλλά και των παιδιών τους. Υπέμειναν απάνθρωπα βασανιστήρια στα χέρια τους και δε τολμούσαν ν’ απαλλαχτούν από αυτούς. »Κανένα απ’ τα κορίτσια σ’ αυτόν τον τόπο δεν τολμά να ορθώσει το ανάστημα του ή να δραπετεύσει από το προδιαγεγραμμένο πεπρωμένο του, του αρέσει δεν του αρέσει ο γαμπρός.
