«Ηλέκτρα το δάκρυ της Αφρικής» μας ταξιδεύει στην αχανή και άγνωστη γη της μαύρης Ηπείρου κουβαλώντας στις 406 σελίδες του μνήμες και ίσως βιώματά της, αφού έχει ζήσει και η ίδια από το 1969 μέχρι το 1997 στη Νιγηρία με την οικογένειά της.

Πολλές φορές έκλεισα το βιβλίο της Μαρίας Τσακίρη, «Ιφιγένεια» γιατί δεν μπορούσα να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο από τις σοκαριστικές σκηνές που διάβασα.

Σκληρό βιβλίο και όσο γνωρίζεις ότι είναι αληθινή ιστορία  γίνεται ακόμη πιο σκληρό. Σκέφτηκα να προσπεράσω αυτές τις  σκηνές μα πάλι πισωγύριζα. Πώς να τις προσπεράσεις όταν γνωρίζεις ότι η Ιφιγένεια της διπλανής πόρτας τα βίωσε κι έγινε σμπαράλια η ζωή της; Πώς να μη θαυμάσεις αυτό το κορίτσι  με την απίστευτη δύναμη, που η κοινωνία της γύρισε τη πλάτη;

«Τι κατάρα και τούτη να πολεμάς μια ολάκερη ζωή για τη λευτεριά σου. Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος να μη γίνει δούλος;»

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν τα ιστορικά βιβλία που  μας γυρνούν τόσο πολύ πίσω στο χρόνο έχουν την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού ή οι συγγραφείς άδικα κοπιάζουν  ώστε να γράψουν την ιστορία μετά από πολύχρονη έρευνα μπλεγμένη με το μύθο ώστε να ταξιδέψουν τους  αναγνώστες. Αν καταφέρνουν να «περάσουν»  τα μηνύματα που θα τους προβληματίσουν, θα σκεφτούν θα διδαχτούν. Είναι αλήθεια ότι στα σχολικά μας χρόνια δεν μας άρεσε να διαβάζουμε την ιστορία γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα μας «ανάγκαζε » να τη μαθαίνουμε παπαγαλία. Δεν εμβαθύναμε στην ιστορία όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε ως πολίτες τα ίδια λάθη αφού δεν τη γνωρίζαμε.

Κανείς δεν ξέρει γιατί η ζωή τα φέρνει έτσι κάποιες φορές. Κανείς δεν ξέρει τι προσπαθεί να πει. Γιατί βαστάει για χρόνια τέτοια βαριά μυστικά κι αποφασίζει ένα πρωί να τα αποκαλύψει; Ίσως επειδή έτσι είναι η ζωή, περίεργη και αναπάντεχη. Γιατί; Άγνωστο.

Όλα ήταν άσπρα.
Δεν υπήρχε πάνω, κάτω, τείχη, προβολές.
Όλα άσπρα.
Ήχος κανείς, μυρωδιά καμία
Κάθε σκέψη του ένα χρώμα
Κάθε σκέψη του ένα γέμισμα
Σ’ ένα παιχνίδι ζωής….

Δεν είναι λογοτεχνικό το εν λόγω βιβλίο αλλά ένα δοκίμιο με 23 πραγματικές δραματικές ιστορίες παραβατικών ανηλίκων όπως γράφει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θα μπορούσαν να γίνουν όμως έμπνευση 23 λογοτεχνικών βιβλίων. Γεννημένες μέσα από τη ζωή από τις εμπειρίες 50 περίπου χρόνων του κυρίου Δημηνά, του Κατερινιώτη συγγραφέα που εργάστηκε ως επιμελητής ανηλίκων σε διάφορες πόλεις της χώρας και αντιμετώπισε όλες αυτές τις ιστορίες. Και χιλιάδες άλλες.

Ξέρεις τι θα ’θελα, Ρουμπίνα; Να κάνω όνειρα ξανά.
Όχι τίποτα μεγάλα κι εντυπωσιακά. 
Από κείνα τ’ άλλα έστω, τα όνειρα «δεύτερης ευκαιρίας».
Αυτά που δεν σε απογειώνουν, όμως σε συντηρούν.
Να τι θα ήθελα, αν γινόταν. Να ονειρευτώ ξανά!

Το «Διαρκές φύλλο Πορείας» είναι το πρώτο βιβλίο του Τάσου Κανταρά από τις εκδόσεις Τόπος. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με κέντρο αναφοράς τη Χαλκιδική που είναι ο τόπος καταγωγής του συγγραφέα και διαδραματίζονται όλα τα πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα μιας ταραγμένης εποχής.

ΚΑΡΠΟΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Μα το χρέος το δικό μου είναι να μάθω απ’ τη σοφία των αιώνων
Και να γίνω κι εγώ ένας μικρός καρπός αιωνιότητας
Να τυλίξω στη δική μου μικρότητα το μεγαλείο της γνώσης
Σαν να χιονίζει γαλήνια στις ψυχές όσων θα διαβάσουν τους στίχους μου
Να μιλήσω με λέξεις ωραία ταιριασμένες
Απάνθισμα μιας γλώσσας με ρίζες βαθιές
Ενός πολιτισμού Ελληνικού χτισμένου στο μάρμαρο και τον ήλιο
Ανθρώπων που νίκησαν το χρόνο και βάδισαν ελεύθεροι στη γνώση

«Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια, όπως από μια χώρα».
- Γιώργος Σαραντάρης