Την Ιφιγένεια Τέκου την γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας. Πριν λίγες ημέρες πήρα στα χέρια μου το νέο της βιβλίο  «Το τελευταίο φως» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το διάβασα μέσα σε τρεις ημέρες. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου γιατί η ιστορία που εκτυλισσόταν μπροστά μου ήταν δυνατή ως προς τη πλοκή, κοινωνική και ψυχογραφική ως προς τα μηνύματα. 

Όταν τελειώσεις το νέο βιβλίο της Ελένης Γαληνού, «Μυστική Διαθήκη», νιώθεις ότι δεν γνωρίζεις τίποτε για τη πόλη που γεννήθηκες, που ζεις και περπατάς. Αποκαλύπτεται μπροστά σου μια άγνωστη Αθήνα με στοές, υπόγειες σήραγγες, εξωκκλήσια που δεν γνωρίζεις την ιστορία τους και ας περνάς συνεχώς από μπροστά τους.

Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έρχεται, μετά τα «Εντιμότατα λαμόγια» και τη «Μαύρη Αυγή»που υπέγραφε ως Θάνος Δραγούμης και μου άρεσαν πολύ, να μας ταρακουνήσει με τις «Γυναίκες της μικρής Πατρίδας».

Ο μικρός Ρασίντ, η μητέρα του, Σαΐντα, και ο Αμίρ κατευθύνονται προς τα σύνορα, σε ένα απεγνωσμένο ταξίδι προς τη Δύση. Στο κατόπι τους ένας Έλληνας ανθυπαστυνόμος, ένας πράκτορας της CIA και δύο ανελέητοι ασασίνοι από τα βάθη του Αφγανιστάν. Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το παιδί σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα που στοιβάχτηκαν στην Ειδομένη τον σκληρό χειμώνα του 2016 ώστε να το αναζητούν τόσοι επικίνδυνοι άνθρωποι; Ήταν αρκετή η λάμψη των ματιών της Σαΐντα για να κάνει τον Αμίρ να απαρνηθεί τα πάντα για κείνη; Ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό του Έλληνα αστυνομικού που απειλεί να τινάξει την αποστολή στον αέρα;

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον τρόμο που μας κατέλαβε μια νύχτα, ενόσω ήμασταν κρυμμένοι με τη μεγάλη μου οικογένεια σε ένα από τα σπίτια των χριστιανών συγχωριανών μας: ανακοινώθηκε ότι οι Γερμανοί είχαν εκδώσει μια διαταγή που έλεγε ότι όποιος Εβραίος συλλαμβάνονταν να κρύβεται θα πυροβολείται, ενώ αυτοί που τον έκρυβαν θα στέλνονταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τότε, ένας από μας είπε ότι δεν ήταν δίκαιο να μείνουμε στο σπίτι εκείνο και να βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή και τη γαλήνη ηλικιωμένων ανθρώπων και μάλιστα γυναικών. Η απάντησή τους ήταν: «Όχι, πρέπει να μείνετε. Στο κάτω-κάτω, γιέ μου, γιατί η δική μας ζωή να είναι πολυτιμότερη από τη δική σας;

Πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο του Διονύση Λειμονή για ενήλικους και με κατάπληξε. Τον γνώριζα ως συγγραφέα παιδικών βιβλίων που τα καταφέρνει άριστα και τώρα με το «Χαμένο ταίρι» διαπίστωσα ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά και με τους ενήλικες.

«Πρέπει να μάθεις ιστορία γιατί το παρελθόν καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας»

Το βαθμολογώ ως διήγημα με 5. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλα διηγήματα που αξίζουν αυτό τον βαθμό. Τα μηνύματα και τα φορτισμένα συναισθήματα που μου έδωσε ως αναγνώστρια με οδήγησαν στο να το βαθμολογήσω μ’ αυτόν τον βαθμό χώρια που η γραφή της με καθήλωσε. Διαβάζοντας τα διηγήματα του νέου βιβλίου των Εκδόσεων Πνοή της Νούλης Τσαγκαράκη ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Όχι γιατί είναι τρομερά ή φρικιαστικά αλλά γιατί ο κάθε ήρωας των 16 διηγημάτων μπορεί να είναι κυριολεκτικά «Ένας από μας». Ποιος αλήθεια μπορεί να αμφισβητήσει ότι και τα διηγήματα μπορούν να ταρακουνήσουν με τα μηνύματα τους όταν το γράψιμο τους είναι άριστο; Διεισδύοντας μέσα στις καθημερινές ιστορίες της, ο αναγνώστης ζει σ’ ένα κόσμο ρευστό, μεταβαλλόμενο, τραγικά επικίνδυνο μερικές φορές. Οι ήρωες της συγγραφέως ντόπιοι ή αλλοδαποί παλεύουν με τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της νέας εποχής. Δοκιμάζονται, αλληλεπιδρούν κι αλληλοεπηρεάζονται, αλλά κυρίως αναμετρώνται με τον ίδιο τους τον εαυτό και την ηθική τους υπόσταση στην προσπάθειά τους να παραμείνουν όρθιοι.

Τελικά υπάρχει μια αόρατη δύναμη που καθορίζει την πορεία μας; Μπορούμε να αφεθούμε στην τύχη για να μας καθορίζει την ζωή;

Στα ιστορικά μυθιστορήματα οι λαοί οδηγούν την μοίρα τους και τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη τους, στο πεπρωμένο τους. Ή αφυπνίζονται ή μένουν πειθήνια όργανα των μεγάλων της γης.

Το «Σφαγείο της Σαλονίκης» χαρακτηρίστηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός ως αστυνομικό μυθιστόρημα. Λυπάμαι πραγματικά που καθυστέρησα τόσο πολύ να το διαβάσω. Ως αναγνώστρια το ευχαριστήθηκα περισσότερο ως ιστορικό με έντονο το αστυνομικό στοιχείο.