Ο Φώτης Δούσος είναι νέος ηλικιακά δημιουργός αλλά πολυπράγμων. Ασχολείται με τη μουσική, το θέατρο και φυσικά με τη συγγραφή. Έχει γράψει βιβλία για το θέατρο αλλά και για τα παιδιά. «Η Λίστα του Λεπορέλο» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και μάλιστα αστυνομικό. Από τις εκδόσεις Νεφέλη. Όταν διάβασα ότι η υπόθεση είναι γύρω από το βιβλίο, δηλαδή για την αλυσίδα εκδότη- αναγνώστη, κι ότι υπάρχει ανάμεσα τους, με προκάλεσε και το διάβασα. Το ρούφηξα μετά μανίας σε δυο μέρες. Το αστυνομικό είναι ένα είδος γραφής που σε κρατά σε αγωνία. Αλλά όταν το κεντρικό του θέμα είναι το βιβλίο, έχεις μεγαλύτερη αγωνία για το που θα το φτάσει και ποια πλοκή θα του δώσει ο συγγραφέας.
Η υπόθεση του βιβλίου μιλά για έναν σίριαλ κίλερ που σκοτώνει εκδότες. Ο Γιάννης Δημάδης, ιδιοκτήτες του εκδοτικού οίκου Λίθος, έχει θορυβηθεί και αποφασίζει να αναλάβει δράση και να προσπαθήσει να βρει τον δολοφόνο πριν την Αστυνομία. Οι τρεις προειδοποιητικές νουβέλες που ψάχνουν όλοι μανιωδώς, θα δώσουν αποτέλεσμα ή θα μπερδέψουν περισσότερο τους ήρωες;
Από τις πρώτες σελίδες με κέρδισε το καυστικό του και μαύρο χιούμορ. Οι γρήγορες εικόνες που εναλλάσσονται, οι χαρακτήρες και τα συναισθήματα που τους έχει μπολιάσει, σε παρακινούν να το τελειώσεις. Χορταστικό, με πολλή δράση και πολλές ανατροπές. Παράλληλα θίγει κοινωνικά θέματα όπως τις ανθρώπινες σχέσεις και σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, όπως το φεμινιστικό κίνημα και η κρίση. Ψυχογραφεί τους χαρακτήρες, τόσο όσο απαιτείται για τη ροή του μυθιστορήματος. Το πιο δυνατό του όμως σημείο είναι η τόλμη του που τα γράφει τόσο καθαρά και ξάστερα και ρίχνει φως σ’ έναν χώρο που πολλοί εκτός των ανθρώπων του βιβλίου, δεν γνωρίζουν. Τόλμη γιατί συμπεριλαμβάνει γνωστά ονόματα συγγραφέων και εκδόσεων. Τόλμη, όσο κι αν είναι μυθιστόρημα, για το τι μπορεί να γίνεται μέσα σε ορισμένους εκδοτικούς οίκους. Το πώς δηλαδή διαβάζονται τα χιλιάδες συγγραφικά έργα νέων ανθρώπων που αποθέτουν τα όνειρα τους, στο να δουν το βιβλίο εκδιδόμενο και καταλήγουν είτε στο καλάθι των αχρήστων είτε σε ένα σκονισμένο ράφι για μερικούς μήνες. Το βιβλίο τελικά είναι πνευματικό ή εμπορικό αγαθό; Ένα ακόμη ερώτημα που θα γεννηθεί στον αναγνώστη. Μέσα από το μυθιστόρημα βγαίνουν πολλές αλήθειες που κεντρίζουν τον αναγνώστη. Όπως, πώς κρίνονται από τις ομάδες των συγγραφέων και αναγνωστών για να εγκριθούν στο τέλος από τον εκδότη; Ποια μπορεί να είναι τα συναισθήματα του κάθε επίδοξου συγγραφέα μετά από μια αποτυχία του έργου του; Ακόμη τολμά να κρίνει τους συγγραφείς που έχουν αλαζονική έπαρση και θεωρούν τους εαυτούς τους λογοτέχνες. Αγνοώντας φυσικά οι ίδιοι ότι τα χρόνια του Σεφέρη, του Ρίτσου και άλλων μεγάλων συγγραφέων, ήταν αδιανόητο να αποκαλείσαι συγγραφέας με δυο ή τρία βιβλία. Θα στενοχωρηθούν ίσως αρκετοί νέοι συγγραφείς αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και ο Φώτης Δούσος μόνο κατάματα βλέπει τα πράγματα. Και γι αυτό τον συγχαίρω. Με λίγα λόγια μας βάζει στα άδυτα της εκδοτικής πραγματικότητας. Εκδότες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, συγγραφείς και ποιητές που προσπαθούν να γίνουν γνωστοί όχι απαραίτητα μέσω της τέχνης τους, δημόσιες σχέσεις και υποκρισία. Μήπως τελικά αυτό το σύστημα έχει χαλάσει τη μαγεία της έκδοσης; Ένα σύστημα που δεν ευνοεί καθόλου τους νέους λογοτέχνες που αξίζουν γιατί προηγούνται όλα αυτά που ανέφερα πρωτύτερα; Ένα σύστημα που οδηγεί τους αιθεροβάμονες συγγραφείς στην πληρωμή του βιβλίου τους για να στείλουν τα μηνύματα τους;
Ο Φώτης Δούσος δεν πνίγει τον αναγνώστη με συνεχείς εξελίξεις. Τον αφήνει να πάρει μια ανάσα και τον οδηγεί στην προσωπική και οικογενειακή ζωή του κάθε εκδότη, που είναι υποψήφιο θύμα του δολοφόνου. Τον αφήνει να εκδηλώσει τα συναισθήματα του όπως θυμού, χαράς, λύπης, αγωνίας και έκπληξης. Χρησιμοποιεί το πρώτο ενικό πρόσωπο και έτσι γίνεται πιο οικείο στον αναγνώστη που θέλει να βουτήξει στο σκηνικό που έχει στήσει. Να καθίσει δηλαδή στο ίδιο τραπέζι με τους εκδότες και να μοιραστεί τους φόβους και τις ανησυχίες για τη ζωή τους. Το σίγουρο είναι και πιστεύω, πως η επιτυχία του βιβλίου έγκειται στο ότι, ενώ ο αναγνώστης κάνει συνειρμικά σενάρια για το ποιος είναι ο δολοφόνος, δεν μπορεί να τον ανακαλύψει μέχρι τις τελευταίες σελίδες. Ένα άλλο στοιχείο που πρόσεξα στη γραφή του και μου άρεσε είναι η θεατρική κίνηση των σωμάτων. Το συνέδεσα με τις σπουδές του στο θέατρο, όταν διάβασα το βιογραφικό του. Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά πως θα διαχειριστεί τους ήρωες του αλλά εν μέρει και τους αναγνώστες αφού χαλαρώνει και εντείνει τον ψυχισμό τους κόσμο όπου απαιτείται. Για το ποιος είναι ο Λεπορέλο και τι ρόλο έχει στο μυθιστόρημα, ο αναγνώστης θα το καταλάβει στην ανάγνωση.
Καλοτάξιδο να είναι Φώτη Δούσο κι εύχομαι μ’ αυτό το βιβλίο να πετύχεις αυτό που επιθυμείς. Το βιβλίο να μείνει αγνό πνευματικό αγαθό και να μείνει στα χέρια αυτών που το αγαπούν.