Ένα βιβλίο που διαβάζοντας το σε φορτίζει με έντονα συναισθήματα. Νιώθεις ότι όσο γυρνούν οι σελίδες, γίνεσαι συμμέτοχος σε μια καθηλωτική ιστορία που σε οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια που πολλές φορές σε τρομάζουν μα η περιέργεια δεν σ’ αφήνει να σταματήσεις αυτό το ταξίδι . Το διάβασα μόλις σε τρεις μέρες. Η αγωνία με κατέκλυσε. Όταν το τελείωσα δεν ήξερα ακόμη πού σταματά ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια αφού όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται μπορούν άνετα να θεωρηθούν αληθινά.
Οι ιστορίες που περιγράφονται εξιτάρουν τον κάθε αναγνώστη και τον καθηλώνουν. Μυστήριο, μαγεία, μαντεία, κάρτες ταρό, δράση που σου κόβουν την ανάσα. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε ένα θέμα άγνωστο καθώς μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο. Ο τόπος, ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας όπου οι προκαταλήψεις και η σιωπή βασιλεύουν οι ήρωες σε οδηγούν μόνοι τους στο δρόμο που εκείνοι επιθυμούν. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτε, η κοινωνική αδιαφορία, ο φόβος για το άγνωστο μπορούν να σώσουν ψυχές μα κανείς δεν τολμά ή δεν θέλει να σώσει. Όλοι γνώριζαν στο χωριό αυτό τι συνέβαινε στην οικογένεια του Μιχάλη, της Σταματίας και της Αμαλίας. Όλοι γνώριζαν ότι βίωναν τον εξευτελισμό από τον γεννήτορα τους μα και από το παππού. Μα δεν μιλούσαν. H σιωπή σίγουρα είναι συνενοχή. Πολλά στόματα είναι σφαλιστά όταν δεν συμβαίνουν στο δικό τους σπίτι. Και γιατί να τους νοιάζει. Όταν τα γεγονότα όμως βλέπουν το φως όλοι αναρωτιούνται ή το ομολογούν. Γράφει ο συγγραφέας «Αν δεν συμβαίνει το κακό σε μένα ας συμβεί όπου θέλει» δίνοντας το ερώτημα στον αναγνώστη «Ποια είναι η ατομική ή συλλογική ευθύνη; Γιατί δεν μιλούσαμε πριν γίνει το κακό; Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα στην ελληνική περιφέρεια που γνωρίζει ο ένας τη κλειδαρότρυπα του άλλου; «Οι άνθρωποι σε αγαπάνε αν έχεις τα ίδια πιστεύω με εκείνους. Αλλιώς σε διώχνουν από κοντά τους. Θα σε κατακρίνουν αν πεις ότι γνωρίζεις ή μαντεύεις το μέλλον. Θα τρομάξουν και θα σε απομακρύνουν γιατί φοβούνται το άγνωστο» και δεν έχει άδικο. Ποιος τολμούσε ή τολμά ακόμη και σήμερα να έρθει αντιμέτωπος με μαγείες και ψυχικά δεσίματα που το κακό κυριεύει; Χαρακτήρες που σου λυπούν, που σε εξοργίζουν που θα ήθελες να «χωθείς» μέσα στις σελίδες του για να σώσεις όποιο ή όποια προλάβεις από το μοιραίο. Ρεαλιστικοί, σωστά δομημένοι που θέλεις να τους γνωρίσεις και να τους ρωτήσεις ένα μεγάλο γιατί. Οι ήρωές του παλεύουν με τον χρόνο. Το πισωγύρισμα του χρόνου από το χθες στο σήμερα σε κάνει συμμέτοχο στο κοινωνικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής μα και του σήμερα.
Ο αστυνόμος Καππαρός, ένας ευσυνείδητος αστυνομικός που θυσιάζει και τη προσωπική του ζωή για το καθήκον. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν η κόρη της πρώην συντρόφου του πέφτει στα χέρια του Πεντάκτινου Ιππότη. Ο Καππαρός καλείται να αφήσει στην άκρη το συναίσθημα και να δράσει με τη λογική. Με μεθοδικότητα μπαίνει στον άγνωστο κόσμο της μαγείας. Ο Μιχάλης ή ο Ζένο που ζει μαύρα παιδικά χρόνια μεγαλώνοντας βγάζει από μέσα του όλο το μίσος σε παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτε. Θέλει να ολοκληρώσει αυτό που πίστευε ότι θα του έδινε την απόλυτη δύναμη. Του την έδωσε η ζωή αυτή τη σκέψη και αυτός αδύναμος να τη διώξει, την οικειοποιήθηκε βασανίζοντας τον. Ένας χαρακτήρας που με λύπησε, που μερικώς τον δικαιολόγησα για όλα αυτά που υπέφερε. Η Ρενάτα, η μάνα της Μαριέττας που όπως όλες οι μάνες ήθελε να πλησιάσει τη κόρη της , να τη βοηθήσει μα δεν μπόρεσε. Η εφηβεία, όλοι το γνωρίζουμε, είναι μια πολύ δύσκολη ηλικία που ο ιστός της αράχνης απλώνεται πολύ εύκολα στις ψυχές των παιδιών και τα καθιστά κλειστά και απόμακρα. Και ιδιαίτερα όταν οι γονείς είναι απασχολημένοι με την εργασία τόσο πολύ που αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα στο διαδίκτυο. Ποιος νέος ή νέα δεν γνωρίζει τα πάντα; Ποιος θέλει να ακούει συμβουλές από τους γονείς;. Αρέσκονται οι νέοι στις κολακείες των αγνώστων που μόνο σκοπό έχουν να τα αποπλανήσουν και να κερδίσουν. Τους «προσφέρουν» με τα παχιά λόγια την αυτοπεποίθηση και την εσωτερική δύναμη. Η Μαριέττα ήταν μία από αυτά τα παιδιά. Που εγκατέλειψε το Taekwondo, ευτυχώς πρόλαβε να πάρει τα απαραίτητα μαθήματα που θα της χρειάστηκαν αργότερα και «χώθηκε» κυριολεκτικά στις γνωριμίες του facebook που της κόστισε πολύ. Η ζωή της κρεμόταν σε μια λεπτή κλωστή γνωρίζοντας τον Ζένο. Ο συγγραφέας «κτυπά» το καμπανάκι. Θα το αφουγκραστούμε; Γιατί δεν είναι μόνο οι νέοι αλλά και οι ενήλικες. Μας εφιστά λοιπόν τη προσοχή.
Πολλοί ήρωες περιπλέκονται στην ιστορία της «Αμαλίας». Άλλοι πρωταγωνιστές κι άλλοι δεύτεροι. Μα χωρίς τους δεύτερους δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι πρώτοι. Ο Σπύρος Πετρουλάκης τα καταφέρνει πολύ καλά και το έχει αποδείξει με τα προηγούμενα βιβλία του να τους πλέξει όλους μαζί στο γαϊτανάκι της υπόθεσης. Οργίστηκα με την οικογένεια της Αμαλίας, περισσότερο με τα αρσενικά κακά πρότυπα, λυπήθηκα για τη μάνα της και για τη κακή τύχη της Βαγγελιώς που στήριξε την Αμαλία στα πρώτα της βήματα. Ήθελα να «στήσω» σε ένα μέτρο τη Σταματία για όλα αυτά που προκάλεσε.. Χρησιμοποίησε τη μαγεία μόνο για το κακό.Και ήρθε η ώρα της Αμαλίας. Που έφυγε για να γλιτώσει, που τόλμησε να ζήσει μια νέα ζωή, που στάθηκε στον αδελφό της για να γλυτώσει. Μα τα δεσίματα της κακής μαγείας ήταν τόσο ισχυρά που δεν κατάφερε να τα παλέψει. Η Αμαλία έμαθε από τη γιαγιά της να βοηθά τον κόσμο μόνο για το καλό. Να βοηθήσει κόσμο, αυτό ήθελε. Μου άρεσε η Αμαλία που τράβηξε τα πέπλα από το σκοτάδι.. Πού πάλεψε με το Κακό γιατί της άρεσε το Φώς. Κλείνοντας βάζω δυο ερωτήματα. Τελικά μας ορίζει το πεπρωμένο τη ζωή μας ή μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας; Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας είναι τόσο ισχυρά που μπορούν να καθορίσουν την υπόλοιπη ζωή μας;
Προσπάθησα να μην αποκαλύψω μυστικά παρά μερικά ψήγματα ή σκέψεις που μ’ άφησε το βιβλίο. Εύχομαι να αφήσει κι εσάς προβληματισμούς, ικανούς για σκέψη και συζήτηση. Κάθε βιβλίο άλλωστε αυτό το σκοπό έχει. Να μας δώσει τα μηνύματα εκείνα που θα μας βελτιώσουν ως Ανθρώπους.
Μια ιστορία που δύσκολα θα ξεχαστεί και θα συγκλονίσει ...... Καλοτάξιδη να είναι η Αμαλία!