Δεν είναι λογοτεχνικό το εν λόγω βιβλίο αλλά ένα δοκίμιο με 23 πραγματικές δραματικές ιστορίες παραβατικών ανηλίκων όπως γράφει στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θα μπορούσαν να γίνουν όμως έμπνευση 23 λογοτεχνικών βιβλίων. Γεννημένες μέσα από τη ζωή από τις εμπειρίες 50 περίπου χρόνων του κυρίου Δημηνά, του Κατερινιώτη συγγραφέα που εργάστηκε ως επιμελητής ανηλίκων σε διάφορες πόλεις της χώρας και αντιμετώπισε όλες αυτές τις ιστορίες. Και χιλιάδες άλλες.
Ο Μάριος, ο Λυκούργος, η Λουΐζα, ο κλεπτομανής Σταύρος, οι «αδελφές Μπαρντό», ο αδικημένος Δανιήλ, η Τζούλια, ο Κοσμάς, ο Κυριάκος, η «Σαλώμη», η επαναστάτρια Σοφία, ο Λάκης, η Βίκυ, ο εμπρηστής Μάκης, ο Άρης, ο Πέτρος, ο Νώντας, ο Νότης, η Σόνια, ο τεντιμπόης Τζακ, η Αλεξία και ο Βαλάντης όπως και πολλά άλλα παιδιά είναι οι αληθινοί ήρωες, οι «αμαρτωλοί» όπως τους αποκαλεί η ελληνική κοινωνία. Μπορεί να είναι τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τα παιδιά της διπλανής πόρτας που έπεσαν θύματα όχι μόνο από τη κοινωνία αλλά από τους ίδιους γονείς.
Γονείς που λόγω της αυστηρότητας και της πειθαρχίας που επέβαλλαν, άλλοι λόγω της έλλειψης μόρφωσης, άλλοι λόγω της πολυάσχολης ζωής τους, άλλοι λόγω του πλούτου και της άνετης οικονομικής ζωής που προσέφεραν στα βλαστάρια τους οδήγησαν αυτά στη κραιπάλη, στη πορνεία, στις κλεψιές και τα ναρκωτικά. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις ανάμεσα σε τούτες τις ιστορίες που καθηγητές, ηλικιωμένοι σεβάσμιοι κύριοι, πρόεδροι δικαστές που με την άδεια των ανήξερων γονιών τους έπεσαν στη παγίδα τους. Τελικά ποιοι είναι οι αμαρτωλοί; Ποιους έπρεπε να κρεμάσουν τη πινακίδα του τεντιμπόη; Ποιοι έπρεπε να κλειστούν στη φυλακή;
Ως γονιός ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι διαβάζοντας το. Και το ερώτημα που γεννιέται και έκλωθε στο νου μου όσο το διάβαζα. Τελικά γινόμαστε γονείς επειδή μας το επιτάσσει η κοινωνία, επειδή πρέπει να γίνουμε ως βιολογικός προορισμός ή είμαστε έτοιμοι καθ’ όλα να πάρουμε αυτό το ρόλο; Όσοι θα αρχίσουν να το διαβάζουν, δεν θα το αφήσουν ως ότου διαβάσουν και την τελευταία περίπτωση. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνει ένα απαραίτητο εργαλείο για κάθε γονιό και εκπαιδευτικό. Επίσης να γίνει θέμα συζητήσεων στα σχολεία και στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων προσκαλώντας τους γονείς να ακούσουν και να μάθουν.
Ο κύριος Δημηνάς δεν μας λέει το τι πρέπει να κάνουμε, ούτε μας δίνει συμβουλές μέσα από το βιβλίο του. Μας καταθέτει τις εμπειρίες του κι εμείς ας κρίνουμε τη πορεία μας. Απλά, ας ρίξουμε μια φορά τον εγωισμό μας κι ας παραδεχτούμε ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα. Οι κίνδυνοι αυξάνουν καθημερινά και τα χρόνια που διανύουμε γίνονται σκληρότερα. Πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Άλλωστε για τα παιδιά μας δε δουλεύουμε ακόμη και διπλοβάρδιες για να τα προσφέρουμε αυτά που στερηθήκαμε εμείς; Πιστεύω ότι η αγκαλιά μας, η συζήτηση, μια εκδρομή μαζί τους, μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία μαζί τους, το παιχνίδι ενός επιτραπέζιου με όλη την οικογένεια είναι αυτά τα απλά που έχουν ανάγκη. Θα κλείσω με απόσπασμα της επιστολής του δεκαπεντάχρονου ανήλικου Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου που στάλθηκε με αφορμή την κακοποίηση και εξαφάνιση του Άλεξ από τη Βέροια από συμμορία ανηλίκων που υπάρχει μέσα στο βιβλίο…
«Ακούστε γονείς. Ναι, εσάς μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη. Εσείς μας την εισάγατε μαζί με τα επώνυμα ρούχα, τα ακριβά αυτοκίνητα, και τα σπίτια με πισίνες. Μετά από την τηλεόραση μας προσφέρατε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς......Θα σας θέσω μερικές ερωτήσεις και εάν έχετε θάρρος απαντήστε μας. Πείτε μου, πότε καθίσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας; Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης; Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταναλωτική αποχαύνωση. Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε τη τσέπη σας αλλά τον εγωισμό σας...
...Πότε καθίσαμε ήρεμα στα γόνατα σας έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο;...
...Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς αισθητική. Σε ένα κόσμο που κερδίζεται με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και τη πνευματική μιζέρια».
Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο κύριε Δημηνά κι ας γίνει η αφορμή να αφοσιωθούμε στα παιδιά μας.
Δημοσιεύθηκε στο bookia