Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Σαν φωτογραφία ζωντάνεψε στα τέλη του περασμένου αιώνα, απλώθηκε μονομιάς σιωπή θαυμαστική συγχρόνως θωπευτική. Σιωπή απ' τις αμίλητες φιγούρες που κινήθηκαν, σιωπή κι απ' τον κόσμο που βωβός παρατηρούσε στην τετράγωνη λευκή οθόνη να πραγματοποιούνται εξαίσια οράματα έρωτα και πάθους, με ανεξίτηλες μορφές ανδρών και γυναικών καθώς και ατελείωτα γκανγκς μεγάλων κωμικών, που μας παρείχαν νέες διαστάσεις στα προβλήματα εκείνου του καιρού. Μα σαν μίλησαν οι φιγούρες, σκοτώθηκε η σιωπή και ο χώρος γέμισε αμηχανία και Μουσική. Έτσι γεννήθηκε η Μουσική του Κινηματογράφου, θα έλεγε κανείς. Από τη σιωπή. Και η Μουσική αυτή υπήρξε στην αρχή λίγο σκοτάδι, τίτλοι, ηχητική περιγραφή του ονείρου, πράξη ζωής και θάνατος, ενέργεια, νίκη, τέλος - διέξοδος, επιστροφή στο σπίτι. Η Μουσική του Κινηματογράφου συντηρεί στη μνήμη την εικόνα, την ερμηνεύει ενώ συγχρόνως χρωματίζει επιθυμίες και μνήμες δικές μας και την προσωπική μας ταύτιση με τις πτυχές ενός ασπρόμαυρου ονείρου 35 χιλιοστών".
Mάνος Χατζιδάκις
Κατάμεστη η αίθουσα του Κινηματοθέατρου Ευκαρπίδη προκειμένου να γιορτάσει τα 40 χρόνια της Κινηματογραφικής Λέσχης της πόλης μας. Ο κινηματογράφος Ευκαρπίδη που είναι εδώ και χρόνια συμπαραστάτης και χορηγός των εκδηλώσεων που αφορούν τον κινηματογράφο, παραχώρησε την αίθουσα στο κινηματογραφόφιλο κοινό της πόλης για να κλείσει την αυλαία γιορτάζοντας την με μουσική που γράφτηκε για να «ντύσει» τις ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Το κατάφεραν λοιπόν να μας προσφέρουν ένα όμορφο Κυριακάτικο μεσημέρι και να μας «ταξιδέψουν» για δυο ώρες περίπου στη μαγεία της μεγάλης οθόνης. Την εκδήλωση άνοιξε η μουσική παιδαγωγός Νατάσα Ιωαννίδου που έκανε μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του κινηματογράφου. Μεταξύ άλλων είπε: «Ο κινηματογράφος, ως οπτικοακουστικό θέαμα, έχει σαν κύριο συστατικό τη μουσική υπόκρουση, η οποία αλληλεπιδρά και συνδιαμορφώνει το κατάλληλο κινηματογραφικό περιβάλλον και επομένως λειτουργεί ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας ταινίας, χωρίς όμως να αποκλείεται η πιθανότητα να λειτουργεί και αυτόνομα. Συγκεκριμένα είδη μουσικής συνδέονται με συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις, συναισθήματα, χαρακτήρες ηρώων αλλά και κατηγορίες ταινιών (π.χ. γουέστερν, θρίλερ κ.ά.). Η μουσική μπορεί να μεταφέρει μηνύματα, σχολιάζοντας ή επεξηγώντας τη δράση, ή ακόμη και να αποκαλύψει κρυφές πτυχές, που δεν εκφράζονται στο διάλογο. Η μουσική βεβαίως προϋπήρχε, έχοντας μάλιστα βαθιά σχέση με σχετικά θεάματα όπως η όπερα και το μουσικό θέατρο. Έχει υποστηριχθεί κατά καιρούς ότι η μουσική χρησιμοποιήθηκε στην αρχή για να καλύψει τον θόρυβο της μηχανής προβολής. Όμως η μηχανή προβολής απομονώθηκε πολύ γρήγορα και η αίθουσα σιγά - σιγά απέκτησε το πρόγραμμά της, χωρίς αυτό να διακόπτεται εύκολα από τους λόγους που προαναφέραμε. Η μουσική όμως, μαζί με την σκηνοθεσία και τους ηθοποιούς αναδείχτηκε σε ένα από τα πιο σημαντικά συστατικά μιας κινηματογραφικής ταινίας.»
Στη συνέχεια πήρε το λόγο η πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Σωτηρία Πουζουκλίδου η οποία αφού ευχαρίστησε τον Κινηματογράφο Ευκαρπίδη που έχει γίνει δεύτερο σπίτι των κινηματογραφόφιλων της πόλης μας εδώ και χρόνια στηρίζοντας τις προσπάθειες της Λέσχης, έδωσε την ευχή στους νέους φίλους να αναλάβουν τη σκυτάλη και να αρχίσει η νέα 40ετία με νέα σχέδια και οράματα. Επιπλέον έθιξε το θέμα της μόνιμης στέγης της Λέσχης. Η Σωτηρία Πουζουκλίδου έκλεισε με τους στίχους της Λίνας Νικολοπούλου «Είμαστε πάλι ζωντανοί στη σκηνή, κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα».
Να θυμίσω στους φίλους ότι υπήρχε μια πολύ όμορφη αίθουσα στο Χατζόγλειο Σχολείο που είχε εξοπλιστεί κατάλληλα για προβολές ταινιών αλλά εδώ και χρόνια το κτίριο παραμένει γκρεμισμένο και καμιά προσπάθεια δεν γίνεται για τη λειτουργία του. Έτσι οι φίλοι της Λέσχης έμειναν χωρίς στέγη. Οι υποσχέσεις γκρεμίστηκαν από τη Περιφέρεια αλλά κι από το Δήμο δεν υπάρχει καμιά ανάλογη προθυμία να τους δοθεί μόνιμος χώρος ούτε για το θερινό σινεμά δίνοντας τους το δημοτικό θέατρο στο πάρκο της πόλης. Πονεμένες ιστορίες και οι δύο. Ευτυχώς υπάρχει η ιδιωτική πρωτοβουλία για να σκεπάζει τη «γύμνια» του κράτους.
Θέση πήραν οι δυο Φιλαρμονικές Καλαμαριάς και Πέλλας οι οποίες ενώθηκαν πάνω στη σκηνή για να μας ταξιδέψουν σε ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο μέσα από διαχρονικές αγαπημένες μελωδίες με τη συνοδεία πνευστών και κρουστών τους. Πρέπει πιστεύω να αναφερθεί ότι η πρόταση για τη συναυλία έγινε από την ίδια τη Φιλαρμονική η οποία παρακολουθεί και γνωρίζει τη χρόνια πολιτιστική δράση της Λέσχης μας. Η φιλαρμονική του Δήμου Καλαμαριάς ιδρύθηκε το 1983 για να προσφέρει εξειδικευμένη μουσική μόρφωση και να λαμπρύνει με την παρουσία της τις εκδηλώσεις του τόπου. Οι φιλόμουσοι Καλαμαριώτες με την αμέριστη συμπαράσταση της δημοτικής αρχής σύντομα ανέδειξαν ένα αξιόλογο μουσικό σύνολο το οποίο προσμετρά πάνω από 1.000 εμφανίσεις από τον Έβρο μέχρι την Πελοπόννησο, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Τορόντο και από την πιο μικρή γειτονιά της Καλαμαριάς μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Τις ορχήστρες πλαισίωναν πάνω από πενήντα νέοι και νέες κάθε ηλικίας Τις φιλαρμονικές ορχήστρες διεύθυνε ο μαέστρος Γιάννης Κούκας. Ο Γιάννης Κούκας είναι απόφοιτος Ανώτερων Θεωρητικών, Μονωδίας και Διεύθυνσης Φιλαρμονικής από το Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, κάτοχος δύο Μεταπτυχιακών τίτλων: Ο πρώτος στην Διεύθυνση Ορχήστρας από το Southem Oregon Univercity των Η.Π.Α. και ο δεύτερος στην Ιστορία τον Πολιτισμό των Παρευξείνιων Χωρών από το Διεθνές Ελληνικό Πανεπιστήμιο και υποψήφιος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Σόφιας “St. Kliment Ohridski.
Θυμηθήκαμε και απολαύσαμε μουσικές από τις ταινίες «Σινεμά ο Παράδεισος», «Πρωτάρης», από το «UNDERGROUND», το Kalashnikov και από τον «Καιρό των Τσιγγάνων» του Goran Bregović. Οι υπέροχοι αυτοί μουσικοί έκλεισαν την αυλαία των 40 χρόνων της Λέσχης με το γνωστό «Βενζινάδικο» σε μουσική του Goran Bregović. Το Μουσικό Σχολείο Κατερίνης δεν κατάφερε να παρευρεθεί αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα τους απολαύσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Ώρα είναι επιτέλους να καταλάβουν οι τοπικοί άρχοντες ότι πρέπει να επενδύσουν περισσότερο στον Άνθρωπο και τον πολιτισμό και να δίνουν το παράδειγμα στους δημότες με τη συμπεριφορά τους.
Εύχομαι ολόψυχα τη Κινηματογραφική Λέσχη να πορεύεται ανοδικά και να κερδίζει ολοένα περισσότερους νέους σινεφίλ . Η μαγιά υπάρχει, το λιθαράκι έχει στερεωθεί χάρη στους αγώνες των ανθρώπων που «έχτισαν» αυτό το οικοδόμημα. Νέοι άνθρωποι χρειάζονται με νέα ερεθίσματα και προτάσεις για να γίνουν αρωγοί στην προσπάθεια