«Οι παρέες γράφουν ιστορία στο θέατρο Μω»

Πέρασαν 35 χρόνια από τότε που ακούγαμε στα στάδια και τα κασετόφωνα τον Γιώργο Μεράντζα. Συναυλίες με Λεοντή, Μικρούτσικο και  Λοΐζο  που έμειναν αξέχαστες . Άλλοι ήμασταν έφηβοι και άλλοι σπουδαστές που διεκδικούσαμε το όνειρο για έναν ομορφότερο κόσμο. Τότε που η μουσική συνδεόταν με τον αγώνα και την εξέγερση. Δύσκολα χρόνια, η ελευθερία ανύπαρκτη, ο Θεοδωράκης, ο Λεοντής και ο Λοΐζος απαγορευτικοί για την έννομη ασφάλεια. Με το αμπέχονο και το ταγάρι  ακούγαμε τούτη τη μουσική σε πορείες  και σε κουτούκια.

Μετά ήρθαν  τα χρόνια πλαστά ευδαιμονισμένα. Ο κόσμος  νόμισε ότι ο αγώνας δικαιώθηκε. Άλλαξε ο τρόπος διασκέδασης  για πολλούς που  δεν σκέφτονταν το μετά παρά το εφήμερο. Αδιαφόρησε για το που θα κατέληγαν όλες εκείνες οι σπατάλες,  τα χρηματιστήρια  και είχε  τη ψευδαίσθηση ότι τα χρήματα που μας  έρχονταν απλόχερα  από την Ευρώπη δεν θα  τα ζητούσαν  ποτέ πίσω.  Αλλά έκαναν λάθος.

Εμείς,  της δεκαετίας του 50 και του 60 οι γεννημένοι που μεγαλώσαμε και οργανωθήκαμε τότε σε πολιτικές νεολαίες δεν έφυγαν ποτέ  από μέσα μας  αυτές οι ανησυχίες. Γίναμε οι γραφικοί για τους πολλούς που ήμασταν οι «κολλημένοι» σε μια μουσική που έφυγε ανεπιστρεπτί. Που πιστεύαμε ότι τα τραγούδια που προωθούσαν τα ΜΜΕ δεν έχουν ζωή.  Έτσι,  βρεθήκαμε χθες όλοι μαζί παρέα στο θέατρο Μω για να ανταμώσουμε στο μουσικό κάλεσμα των «Ετεροτροπιών» και του Γιάννη Ευθυμιάδη που έχει τη καλλιτεχνική διεύθυνση . Για να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας και να διαμαρτυρηθούμε μουσικά για το σήμερα.  Ήταν η πρώτη συναυλία της χρονιάς  και πιστεύω ότι ήταν αυτό που χρειαζόμασταν σε τούτη τη πόλη. Μια μουσική σκηνή με μουσική που δεν έχουν συνηθίσει τα αυτιά των περισσότερων ακροατών.  Είχαμε  ανάγκη σε τούτη τη πόλη από κάτι παρείστικο, να τραγουδήσουμε και να βρεθούμε  πάλι μαζί. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει το Εγώ δεν έχει θέση σήμερα παρά το Εμείς. Πήρα ελπίδα ότι κάτι κινείται διαφορετικό σε τούτη τη πόλη.

Άκουγα το Γιώργο Μεράντζα και τη μουσική συντροφιά του και ήθελα να τραγουδήσω μα το σεβάστηκα γιατί ήθελα να τον ακούσω.   Ζούμε  δυστυχώς σε μια εποχή  που πρέπει   να ξαναγνωρίσουμε τον  Γιώργο Μεράντζα. Ένας  από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδιστές που εμφανίστηκε στο τραγούδι από την μεταπολίτευση και ύστερα, ο οποίος αποσύρθηκε από την δισκογραφία και τις συναυλίες στη δεκαετία του ’80.  Ο Μεράντζας είναι ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής. Πολλές κλάσεις ανώτερος από πολλούς «μεγαλοτραγουδιστάδες» όπως τους έλεγε  ο  Μανώλης Ρασούλης , οι οποίοι κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στο μουσικό στερέωμα χάρη των ΜΜΕ. Όποιος  ακροατής τον άκουγε χθες το βράδυ θα καταλάβαινε ότι διαθέτει ακόμη και τώρα  μια στιβαρή φωνή, με  μεγάλη έκταση, βάθος, ένταση και διάρκεια. Μια φωνή βγαλμένη όπως  έχουν πει απ’ το σκληρό ηπειρωτικό τοπίο. Μας συγκλόνισε όλους  με το πάθος του , την ερμηνεία, την αφοσίωση, τη πειθαρχία του. Συγκίνηση και ρίγος προκάλεσαν οι ερμηνείες του  στα αθάνατα για εμάς τραγούδια «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» « τα Ξεχωρίσματα»…. Δεν μπορώ φυσικά να μην αναφέρω την υπόλοιπη μουσική συντροφιά που όλοι τους είναι εκλεκτοί μουσικοί και ερμηνευτές που έχουν δώσει άριστα δείγματα γραφής. Όπως η Σοφία Κουρτίδου που κυκλοφόρησε τη πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Περιπαθώς και ρουφηχτά» το 2012 και έχει συνεργαστεί με τον Αγάθωνα, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και τον Θανάση Αλευρά.


Ο Βασίλης Προδρόμου που ασχολείται με τη μουσική από το 2002. Που πειραματίζεται σε "μπερδέματα" λαϊκών, έντεχνων και σμυρνέϊκων με πιο ευρωπαϊκούς ήχους, τον περασμένο χειμώνα βρέθηκε στο πλάι της Γλυκερίας και του Μπάμπη Τσέρτου, ενώ συμμετέχει στο άλμπουμ "Οι Φωνές Σ' Αυτή Την Πόλη".
Ο Dasho Kurti με σπουδές βιολιού, ακορντεόν, πιάνου και τσιφτελί (παραδοσιακό αλβανικό όργανο), κατέκτησε  σε νεαρή ηλικία την 4η θέση και υποτροφία για την Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου σε Διεθνή Διαγωνισμό Σύνθεσης μας άφησε όλους άφωνους. Το 1996 έγινε  μέλος της «Ορχήστρας των Χρωμάτων» του Μάνου Χατζιδάκι. Συμμετέχει σε δίσκους μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών όπως η Λιζέτα Καλημέρη, η Μελίνα Κανά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Κώστας Μακεδόνας, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης κ.α.
Τέλος ,ο Δημήτρης Σίντος είναι εκτελεστής έγχορδων, κυρίως, οργάνων με ποικίλες δεξιότητες. Με έδρα τη Δράμα, αλλά «πανταχού παρών», παίζει σήμερα παραδοσιακή μουσική με το λαούτο του και το σχήμα «Εμπειροτέχνες». Έχει κυκλοφορήσει τον δίσκο «Απ` της γης το μαξιλάρι», σε δική του ενορχήστρωση με στίχους δικούς του και άλλων, τραγουδώντας μαζί με την Αναστασία Χατζηαποστολίδου και τον Βασίλη Προδρόμου. Κι όμως αυτούς τους εκλεκτούς μουσικούς το ευρύ κοινό δυστυχώς δεν τους γνωρίζει.

Η βραδιά έκλεισε με ένα ηπειρώτικο τραγούδι που μας συγκίνησε όλους. Θα έμενα να τον ακούω όλη τη βραδιά μα δεν γινόταν. 

Ένα έχω να πω! Έχασαν όσοι δεν ήρθαν αλλά θα τους πρότεινα να ενημερώνονται για τις μετέπειτα εκδηλώσεις. Γιατί ο Γιάννης Ευθυμιάδης δεν θα σταματήσει να προσφέρει στο Πολιτισμό όπως το έχει αποδείξει και με τα Κινηματογραφικά Αφιερώματα που τον περασμένο Απρίλιο έγινε θεσμός και τάραξε πολιτισμικά την πόλη . Οι « Ετεροτροπίες»  μας υπόσχονται όμορφα πολιτισμικά γεγονότα και θα ζεστάνουν τις υγρές και παγωμένες νύχτες μας.

Οι παρέες γράφουν ιστορία και το θέατρο Μω  γίνεται  πια μια κυψέλη που θα αγκαλιάσει αυτό το μελίσσι  δημιουργώντας μια νέα σελίδα στα πολιτισμικά πράγματα της πόλης. 

Μάγδα Παπαδημητρίου