«Χρωματιστές γυναίκες» στο θέατρο Μώ

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

 Φωτογραφίες Παναγιώτης Φτάρας

Το προηγούμενο Σάββατο έγινε η πρεμιέρα του πρώτου έργου από τον θεατρικό κύκλο του θεάτρου Μώ που έχει προγραμματιστεί μέχρι τον ερχόμενο Μάιο σε σκηνοθεσία του Κοσμά Χατζηιωαννίδη. Η αρχή έγινε με τις «Χρωματιστές γυναίκες» του Βασίλη Ζιώγα. Λίγα λόγια πρώτα για τον συγγραφέα και το έργο. Ο Βασίλης Ζιώγας (1935-2001) έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα που παρουσιάστηκαν σε πολλές θεατρικές σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει παρεξηγηθεί λαθεμένα ως ο πιο επηρεασμένος από τον Ιονέσκο Έλληνας συγγραφέας. Αντίθετα, είναι ο πιο καθαρόαιμος εκφραστής ενός ποιητικού θεάτρου που αντλεί στοιχεία από τον σουρεαλισμό. Κυριότερα έργα του: '

Το προξενιό της Αντιγόνης', Η κωμωδία της Μύγας', 'Χρωματιστές γυναίκες', 'Το βουνό', 'Οι γάμοι', 'Οι κάφροι', 'Τα εφτά κουτιά της Πανδώρας', 'Ο ανθισμένος άντρας κ.ά .Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής του είναι η αποσύνθεση της εξωτερικής μορφής της δραματουργίας, η καυστική κριτική της ζωής του μικροαστισμού, η μεταφορά εκφραστικών παραδόσεων λαϊκών, εθνικών, ιστορικών και θρησκευτικών. Μέσα από τα έργα του φαίνεται ξεκάθαρα η πρόθεση του να συμφιλιωθεί με το οικείο και να το ξεπεράσει Να αναζητήσει νέες φόρμες έκφρασης της ελευθερίας και της αχαλίνωτης φαντασίας που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος θα αποδεχτεί τον εαυτό του και θα ενωθεί με τον άλλον. Πέρα από την αντιληπτή πραγματικότητα ο Ζιώγας σε κάθε του έργο παραδίδει μια διαφοροποιημένη και παραλλαγμένη πραγματικότητα. Η καθημερινή ζωή είναι μόνο η πρόφαση. Το κέντρο του ενδιαφέροντος μεταφέρεται σε όλα εκείνα που ανήκουν σε ένα μακρύ χρόνο, πέρα από την στιγμή. Το στοιχείο αυτό κυριαρχεί σε όλα του τα θεατρικά έργα. Στις «Χρωματιστές γυναίκες» οι δύο αδελφές συνδιαλέγονται σε μία προσπάθεια να ελευθερωθούν από την πίεση που επιβάλλει η κλειστή κοινωνία ενός νησιού.

Στην απουσία της επικοινωνίας με τον άλλον που δηλώνεται μέσα από την περιπετειώδη ζωή της Άννας όπως και μέσα από την ήρεμη και αποκλεισμένη ζωή της Έλλης, η μόνη πραγματική επαφή με τον κόσμο γίνεται με την συμβολική είσοδο της φύσης. Οι γλάστρες που μπαίνουν από τον κήπο μία- μία αποτελούν την απάντηση της πραγματικότητας στο αίτημα της Έλλης να ''αισθανθεί ένα με τη φύση. Τα σημεία συνάντησης των δύο αδελφών είναι η ανάμνηση των παιχνιδιών, η κοινή παιδική ηλικία ,δηλαδή η οικειότητα και η αθώα συνενοχή, καθώς και η αδυναμία να επικοινωνήσουν με τον αντρικό κόσμο. Γίνεται ένα αδιάκοπο παιχνίδι αντιπαραθέσεων θα τις οδηγήσει στη λύτρωση. Μία διαδρομή στα σκοτεινά πεδία της φαντασίωσης και της απωθημένης επιθυμίας. Ο φόβος του ανθρώπου προς το άγνωστο, το διαφορετικό, το αβέβαιο. Ένας αγώνας επιβίωσης, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο συμβολικών μηνυμάτων και αλληγοριών. Η λύτρωση που έρχεται μέσω του άλλου. Ένα παράθυρο προς την ελευθερία, που ανοίγουν μαζί. Ως θεατής δεν θα μπορούσε να μη μου αρέσει. Πιστεύω ότι σε κάθε παράσταση, ο σκηνοθέτης Κοσμάς Χατζηιωαννίδης έχει την ικανότητα να συνθέτει και να πετυχαίνει πάντα το τέλειο αποτέλεσμα.

Επέλεξε ένα έργο με νεύρο, με δυο γυναίκες ηθοποιούς την Τίνα Ιωαννίδου και την Αγγελική Γκουντρουμπή που μπόρεσαν άνετα να το εκφράσουν τόσο φυσικά στη σκηνή ξεδιπλώνοντας η κάθε μια το υποκριτικό της ταλέντο. Το έργο του Β. Ζιώγα σε τυλίγει με αόρατα νήματα, σε παίρνει μαζί του στην εξερεύνηση δύο γυναικών, του εαυτού σου, της ανθρώπινης μοίρας. Ένα έργο, που μιλά μια γλώσσα όχι ξένη προς όλους μας, που σπάει την ηθική και τον καθωσπρεπισμό. Αλήθεια πότε θα ξεγυμνώσουμε τον εαυτό μας; Πότε θα βγάλουμε τα πρέπει που μας επιβάλλουν; Πότε θα πετάξουμε από πάνω μας όλα αυτά που μας φορτώνουν στην βαλίτσα της ύπαρξης μας πριν ακόμη δούμε το φως; Η Τίνα Ιωαννίδου και η Αγγελική Γκουντρουμπή «δίνουν» στο σανίδι αυτό ακριβώς που θα ήθελε ο συγγραφέας. Δυναμική, ξέσπασμα σε μια μικρή κοινωνία που θέλει να σε στριμώξει στα όρια της και να στα επιβάλλει χωρίς καν να σου δώσει τον αέρα να αναπνεύσεις. Αν δεν σπάσεις όμως τις αλυσίδες που σε έχουν δέσει οι φόβοι και οι προκαταλήψεις δεν μπορείς να δεις το φως και την αλήθεια. Πόσο ακόμη μπορείς να πνίξεις τον εαυτό σου; Σας τη προτείνω ανεπιφύλακτα. Η παράσταση είναι κατάλληλη για ενήλικες

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα e-pieria.gr