«Είχαμε μείνει όλοι αποσβολωμένοι. Δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας. Αχού, τι είναι τούτο πάλι; είπε η κυρα –Στάσα και χτύπησε με τα χέρια το πρόσωπό της. Ετούτο δεν το είχα σκεφτεί. Έψαχνε να βρει ένα σημάδι σε όλα όσα συμβαίνανε, ήτανε το φυσικό της αυτό. Γύρισε τότε στην κυρα-Καλή, να βρει παρηγοριά και εξήγηση. Καλλιόπη, εσύ τι λες ; για καλό είναι, για κακό τούτο τώρα ; τη ρώτησε. Η κυρα Καλή χαμογέλασε ήρεμη. Όλα για καλό είναι, Στάσα, της είπε, ακόμα δεν το’μαθες ; Όλα για καλό είναι, μη σκας».
Πρώτη φορά ήρθε στην πόλη μας, το απόγευμα της Πέμπτης 11ης Μαΐου, ένας από τους καλύτερους νεότερους πεζογράφους μας, ο Γιάννης Μακριδάκης προκειμένου να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο «Όλα για το καλό» από τις εκδόσεις Εστία, στο βιβλιοπωλείο Νέστωρ.
Ένα μυθιστόρημα 230 σελίδων , στο οποίο, η προσφυγιά και ο εθελοντισμός είναι τα κυρίαρχα θέματα. Και είναι πράγματι δύσκολο το εγχείρημα να γραφτεί σε τόσο λίγες σελίδες ένα τόσο σημαντικό θέμα. Αλλά ο Γιάννης Μακριδάκης το καταφέρνει με τον δικό του λογοτεχνικό τρόπο να μας περάσει το μήνυμα χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη με περιττές αναφορές. Το εξώφυλλο επίσης είναι συμβολικό αφού απεικονίζει μια πορτοκαλί φουσκωτή βάρκα. Μια από τις πολλές φουσκωτές βάρκες που έχουν βοηθήσει χιλιάδες πρόσφυγες από το Τσεσμέ να περάσουν στην Ελλάδα. Στη Χίο και την Λέσβο που οι κάτοικοι τους έχουν δοκιμαστεί απίστευτα από το 2015. Χάρη στην αναλγησία των επίσημων φορέων.
Η Δέσποινα Νέστωρα καλησπέρισε το αναγνωστικό κοινό, καλωσόρισε τον συγγραφέα και διάβασε το βιογραφικό μα και τα έργα του. Την αισθητική ανάλυση του βιβλίου ανέλαβε η φιλόλογος Ειρήνη Παξιμαδάκη η οποία-αν και διάβασα το βιβλίο- κατάφερε να μου φανερώσει λεπτομέρειες που δεν είχα αντιληφθεί.
"Ο Γιάννης Μακριδάκης επιλέγει να επανέλθει στο λογοτεχνικό προσκήνιο με ένα θέμα προσγειωμένο στην επικαιρότητα, ένα θέμα που έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία και εξακολουθεί να το κάνει: την υποδοχή και ένταξη των προσφύγων. Γράφει ένα μυθιστόρημα για το προσφυγικό χωρίς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες και οι πτυχές της ιστορίας του αντικατοπτρίζουν τις δυο τάσεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία: από τη μια ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία, από την άλλη η προσφορά και η φιλανθρωπία. Μέσα από το παρελθόν των ηρώων, μέσα από τις παλιές ιστορίες των στιγματισμένων τροφίμων του λεπροκομείου, μέσα την οδύσσεια των σύγχρονων εκτοπισμένων, αναγνωρίζει κανείς τον πόνο του αποκλεισμού και της διαφορετικότητας, πόνο διαρκή κι επίμονο. Και στο κέντρο του μυθιστορήματος, όπως στην αληθινή ζωή, ο άνθρωπος: «γιατί το μόνο που αξίζει στη ζωή είναι να επικοινωνείς με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ο Θεός» (σελ 173)."
«Πιάσαμε τα σκοινιά από τις δυο πάντες κι αγαντάραμε. Σηκώθηκε σαν κούτσουρο, έτσι άκαμπτος που ήτανε. Κάναμε ύστερα δύο βήματα πλάγια ο καθένας, δρασκελίσαμε τον τάφο και τον βάλαμε ανάμεσα στα ανοιχτά μας σκέλια, με τον νεκρό να αιωρείται από πάνω του. Αφήσαμε κόμπο με τον κόμπο λάσκα τα σκοινιά και ο Μουεζίν φασκιωμένος με το σεντόνι του κατέβηκε μέσα. Τον αποθέσαμε γλυκά στη γη και τραβήξαμε τα σκοινιά από τη μια άκρη για να τα πάρουμε απάνω. Πιάσαμε ύστερα από μια χούφτα χώμα ο καθένας και τη ρίξαμε στο νεκροσέντονο, τον πότισε και λιγάκι νερό στη μούρη από το παγούρι της η Κατρίν. (σελ 72-73)
Στην συνέχεια πήρε τον λόγο ο Γιάννης Μακριδάκης, ο οποίος αφού ευχαρίστησε το βιβλιοπωλείο, την Ειρήνη Παξιμαδάκη για την αισθητική ανάλυση που διάβασε αλλά και τους φίλους που παραβρέθηκαν, μίλησε για τους ήρωες του, για την προσφυγιά, για την κατάσταση που επικρατεί ακόμη και σήμερα στο νησί, για τον υγιεινό τρόπο ζωής, για τα χαρακτηριστικά των ηρώων που τα έχει «δανειστεί» από ανθρώπους του νησιού. Ακόμη μας μίλησε για το βιβλίο του «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι όλοι», που έχει άμεση σχέση με την προσφυγιά που ζούμε σήμερα. όπου υπάρχουν μαρτυρίες από ανθρώπους της Χίου που έζησαν την προσφυγιά 1941-1944.Οι οποίοι φεύγοντας να γλιτώσουν από τους Γερμανούς έφτασαν στο Χαλέπι της Συρίας, όπου και φιλοξενήθηκαν από τους Σύριους. Ένα άγνωστο κομμάτι της Ιστορίας που αγνοούμε οι περισσότεροι-γι αυτό διαβάζουμε βιβλία- και η άγνοια φυσικά οδηγεί στην άσχημη συμπεριφορά απέναντι τους.
Ήταν μια ευκαιρία λοιπόν να ανοίξει ένας γόνιμος διάλογος για τα βιβλία του μα και για την φυσική ζωή που διάγει στην Βολισσό της Χίου, για τους αγώνες που γίνονται στο νησί για τις ανεμογεννήτριες …Το «Όλα για το καλό» ήταν μια αφορμή να γίνει γνωστό το παλιό λεπροκομείο της Χίου, η άλλη Σπιναλόγκα, ώστε να γίνονται σήμερα οι διαδικασίες και να καταχωρηθεί στα νεώτερα μνημεία της Ουνέσκο.
Καλοτάξιδο να είναι και το «Όλα για το καλό» Γιάννη Μακριδάκη!
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Γιάννης Μακριδάκης, γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό "Πελινναίο". Άφησε τις πόλεις και μετακόμισε για μόνιμη διαμονή στην Βολισσό της Βορειοδυτικής Χίου. Εκεί, στράφηκε προς την φυσική καλλιέργεια της γης και έγινε παρατηρητής της αργής αβίαστης φυσικής ανάπτυξης. Πολιτικά και φιλοσοφικά του κείμενα έχουν δημοσιευτεί στον διεθνή τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό στα γαλλικά, ισπανικά, ολλανδικά, σουηδικά, γερμανικά, αγγλικά. Έχει γράψει τα βιβλία "Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 - 1946" (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006) και "10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940", ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007), το πρώτο μυθιστόρημά του "Aνάμισης ντενεκές" (Eστία 2008) κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά, "Η δεξιά τσέπη του ράσου", νουβέλα (Εστία 2009), "Ήλιος με δόντια", μυθιστόρημα (Εστία 2010), "Λαγού μαλλί", νουβέλα (Εστία 2010), "Η άλωση της Κωσταντίας", μυθιστόρημα (Εστία 2011), "Το ζουμί του πετεινού", νουβέλα (Εστία 2012), "Του Θεού το μάτι", νουβέλα (Εστία 2013), "Αντί Στεφάνου", (Εστία 2015), "Η πρώτη φλέβα", νουβέλα (Εστία 2016).Ακόμη έχει ιδρύσει το Απλεπιστήμιο Βολισσού, στο οποίο διοργανώνει σεμινάρια φυσικής καλλιέργειας και πολιτικής στάσης ενώ έχει δημιουργήσει το Σπίτι της Λογοτεχνίας που διοργανώνει λογοτεχνικά εργαστήρια και πολλά άλλα. Εκτός όμως από συγγραφέας είναι φυσικός καλλιεργητής και ακτιβιστής…
Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr