Το βιβλίο το βρήκα σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης επί ευκαιρίας της επίσκεψης του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη στη πόλη μας με σκοπό τη παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου στις 14 Απρίλη στο Art café. Ποιος είναι ο Γιάννης Φιλιππίδης και ποια είναι τα έργα του; Πώς παρουσιάστηκε και πότε στα Ελληνικά Γράμματα;
Ο Γιάννης Φιλιππίδης σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου κι εργάστηκε ως ηθοποιός, ως ερευνητής αγοράς και ως επιτυχημένος πωλητής στο ελεύθερο εμπόριο. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά (Ρωγμές, Index, Momento, Vivere και σε επώνυμες ιστοσελίδες).
Έργα του
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006).
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι "αχ"» (μυθιστόρημα, 2008).
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«κρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011).
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο» (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες, για ενήλικους αναγνώστες, 2011).
Να σας πω με λίγα λόγια την υπόθεση του μυθιστορήματος. Μιλά για την Αλεξάνδρα μάνα και μοίρα της Άννας. Δυο γυναίκες, δυο εποχές, δυο ρόλοι που εναλλάσσονται δια βίου. Η μητέρα που προστατεύει ως τα 12 την μικρή, για ν’ αναλάβει μετά, η μικρή να προστατεύει την μητέρα. Ψέμα μέσα στο ψέμα κι η αλήθεια φωτιά στο χιόνι της ψυχής που ταξιδεύει στους τοίχους της. Η σιωπή κρυμμένη σε μουσικές και λόγια που άλλοι τραγουδούν και οι ίδιες σιγοψιθυρίζουν ανασαίνοντας την δίψα τους. Ίσκιοι δίπλα σε άλλους ίσκιους στη μεγάλη πόλη κι η άλλη πόλη, ανάμνηση δίπλα στα καμποχώραφα της αποξηραμένης λίμνης, των στεναγμών, των αποφάσεων, της γαλήνης που δεν λέει να έρθει. Υπάρχει μεγάλη απόσταση από το θέλω ως το απαιτώ, από το προστάζω ως το επιθυμώ. Η Άννα μόνον ήθελε, επιθυμούσε να γίνουν όλα όπως τα είχε ονειρευτεί και δεν έγιναν.
Πολλές φορές η ίδια η ζωή σχεδιάζει, χαρτογραφεί μια νέα αρχή για ένα μέλλον απροσχεδίαστο, αχαρτογράφητο από τους πρωταγωνιστές της.
Είπε ο δημοσιογράφος Σπύρος Σεραφείμ μιλώντας στη παρουσίαση του βιβλίου στη Αθήνα με τίτλο «Δρόμος με δένδρα» .
«Όταν διάβασα για πρώτη φορά τον τίτλο του βιβλίου αυτού, ένιωσα ότι έπρεπε να απαντήσω, το πήρα προσωπικά...
- Κρατάς μυστικό;
«Ναι, κρατώ μυστικά, αλλά οι άλλοι που τους τα λέω, πάνε και τα μαρτυράν απρόσεχτα...».Ζούμε στην εποχή, που τα μυστικά που μας περιτριγυρίζουν είναι ένοχα επειδή έχουν να κάνουν – βασικά – με το πολιτικό γίγνεσθαι, με μίζες, συγκαλύψεις, συνενοχές, «κουκουλώματα». Άρα είναι, εκ προοιμίου, βρώμικα μυστικά. Ζούμε στην εποχή, που ξεχνάμε την αθώα αξία των προσωπικών μυστικών, το απαγορευμένο είναι πια διαδεδομένο, σύνηθες και το συναντάς παντού.
Ζούμε στην εποχή που δεν μοιραζόμαστε τίποτα πολύ σοβαρό με κανέναν. Γιατί; Επειδή μοιραζόμαστε τα ασήμαντα με όλους. Μέσα απ' την ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος, αρχίζεις και αναθεωρείς αυτά που ζεις, αυτά με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος κάθε μέρα. Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, μαθαίνεις από την αρχή να θεωρείς ότι το θάρρος, η τόλμη και η ευγένεια της ψυχής, είναι από τις μεγάλες αρετές της ανθρώπινης συνθήκης. Ταυτόχρονα, διδάσκεσαι να ξεχωρίζεις την τόλμη απ’ τη βλακεία, πότε η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και πότε ένα ψέμα, ένα καλά κρυμμένο ψέμα, μπορεί να σώσει ζωές. Ή, απλώς, τη δική σου ζωή. Αυτό το πόνημα του Γιάννη, μας θυμίζει ότι η πραγματική μας φύση παραμένει κρυμμένη κάπου βαθιά, σαν υπόγειο ρεύμα. Σκάβοντας λίγο, μπορείς - μιαν οποιαδήποτε μέρα - να βρεις ότι η πηγή, η πηγή των δροσερών νερών της ζωής σου, ρέει ακόμη. Σαν ένα μυστικό που μοιράζονται, ενοχικά, λίγοι. Σαν κάποιες οικογένειες που ζουν ένα ψέμα χωρίς να το γνωρίζουν, σαν κάποιες ζωές που στο τέλος βαλτώνουν από ένα ψέμα, από ένα κρυμμένο μυστικό.»
Διαβάζοντας κι εγώ αυτό το βιβλίο ένιωσα τα ίδια συναισθήματα. Θαρρείς ότι με παρέσυρε το βιβλίο σε ένα άλλο κόσμο. Ξεφεύγει από τον κόσμο μας, των τελευταίων χρόνων, που είναι πολύ κανονικός και πολύ προβλέψιμος. Μας λείπει εκείνη η άλλη σχέση με την καθημερινότητα, μας λείπει η «διαφορετική» ζωή που έζησαν προηγούμενες δεκαετίες, προηγούμενες γενιές, που έζησαν καλύτερα από μας.
Φυλλομετρώντας τις σελίδες του βυθίστηκα σε μια περιπέτεια. Το θεώρησα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε όλοι ότι για να μπούμε στην περιπέτεια, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να πληρώσουμε το κόστος της διαδρομής. Είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε ότι χωρίς φιλία δεν προχωρούμε πουθενά, βρισκόμαστε σε ένα τούνελ που οδηγεί στο πουθενά και μπορεί να χάσουμε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι το γιατρικό για να φύγει το σμήγμα από το μυαλό μας, για ‘χουμε πιο ανοιχτές ανάσες… Για να μην ξεχάσουμε ότι ζούμε.
Η αγαπητή ποιήτρια Σοφία Στρέζου κάνοντας την αισθητική ανάλυση του μυθιστορήματος γράφει «Λόγια και σκέψεις που δεν μοιραστήκαμε ποτέ. Μ’ έναν μαγικό τρόπο με ταξίδευαν σε κείνα που γνώριζα είτε σαν παιδί, είτε αυτούς τους τελευταίους μήνες που κάνουμε παρέα. Η καταγωγή του, η ζωή του, όλα περνούσαν μέσα στις σελίδες. Το περιεχόμενο του μυθιστορήματος γεννιέται και μετά υιοθετούνται οι χαρακτήρες ή μήπως οι χαρακτήρες γεννιούνται από την στιγμή που γεννιέται ο συγγραφέας;
«Κρατάς μυστικό;» “Μα πριν οι αλήθειες τελειώσουν, θα αποκαλυφθούν ψέματα που βάσταξαν για χρόνια σε καρδιές, σε ώμους, σε απόγνωση. Τότε που οι μοίρες σχόλαγαν. Τόσες ψυχές γεννιούνται κάθε λεπτό, τι να προλάβουν και ποιους ν’ αγγίξουν; Περισσεύει παιδεμός να φορτωθεί σε πλάτες που αντέχουν, σε αλύγιστα γόνατα, σε καρδιές απροστάτευτες, ορφανές, ευαίσθητες.
Ποιος παίρνει την ευθύνη ν’ αποφασίσει για την πορεία της ζωής κάποιου άλλου; Πως γίνεται να σε τρέχουν οι εξελίξεις και άλλοθι ονείρου να περιρρέουν στης πραγματικότητας τα «γιατί»;
Κρατάς μυστικό; Πόνοι που γίνονται νησιά σ’ έρημες θάλασσες, πίνοντας ουρανό στάλα τη στάλα, κομμάτια ξεχασμένα στης πόλης τα σκόρπια σύννεφα. Αλεξάνδρα, Άννα, Αντώνης, Μάρκος, Ελευθερία, Λαμπρινή, Κατερίνα, πρόσωπα αναστημένα από τον Γιάννη Φιλιππίδη που διεκδικούν μερίδιο σε σελίδες ταξιδιάρικης ανάσας και πνοής Αναστάσιμης, παράξενης αφηγηματικής διαδρομής, με διακλαδώσεις περίτεχνες στης φαντασίας το όραμα. Λαβύρινθοι που ανοίγουν σελίδα τη σελίδα για να κατακτηθούν από τους αναγνώστες από τις πρώτες κιόλας σειρές καθώς περιδιαβαίνουν με ποιητικό ρυθμό στα μάτια. Φλόγες ερωτικές δένουν κόμπο-κόμπο καημούς που πότε αγρυπνούν στην άκρη των δαχτύλων και πότε κοιμούνται, επιζητώντας να χαϊδέψουν ένα σώμα, που από πάντα ήταν δικό τους ή μήπως όχι στις ανατρεπτικές ιστορίες που γράφονται με μάτια κλειστά στα χαμόγελα της απελπισίας.
«Κρατάς μυστικό;» «Οι πιο κρυμμένες μνήμες» είναι αυτές που γεννήθηκαν στο παράδεισο που για μια στιγμή ανοίγει τις πύλες και ταριχεύει άπληστα εικόνες σε μια βεράντα γεμάτη λουλούδια, κλέβοντας ένα κομμάτι ουρανού και πολλά κογχύλια αγορασμένα στους πρώτους χτύπους του έρωτα που ξεθωριάζουν, σκουριάζουν, κουρνιάζουν μετά, πλάι σε τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα θλίψης. Εκεί που οι δυνατότητες της ζωής στοιβάζονται σε στάχτες γκρεμισμένων προσδοκιών, ονείρων στην αναπηρία σημείων, που άλλοτε κατακτήθηκαν κι άλλοτε ποδοπατήθηκαν βάναυσα, από την γοητεία ψεύτικων προσφορών.
Αποκαλύψεις, ανακαλύψεις παρασκηνιακές που τρέφονται σε γειτονιές, σε μικρομάγαζα, σε δρόμους, σε λαϊκές, με την πρωταγωνίστρια να μαθαίνει τελευταία τις δικές της πτώσεις. Κι οι μαγεμένες ματιές αφώτιστες τόσο καιρό σε ποιο λιμάνι τάχα να προσαράξουν, να γευτούν χαρά κορμιού ανέγγιχτου; Αχιλλέα τον λέγανε. Της άρεσε το όνομά του κι η γλύκα που έπεφτε σταλαγματιά-σταλαγματιά, φως ιλαρό, φλόγα κεριού αναστάσιμου χάιδευε την μαυρισμένη της ψυχή, ζωγραφίζοντας ήλιους. Κι ύστερα, οι ενοχές, το τέλος μίας και μοναδικής συνάντησης που έδωσε χρώμα σε όνειρα κι άνεμο σε φτερά που έστω για λίγο μπόρεσαν να πετάξουν. Χωρίς λόγια να πνίγεσαι από τη βουή του κόσμου. Πως αντιδράς, ξέμπαρκο σκαρί που παρασύρεται από αέρηδες ανέλπιδους και κομματιάζεται στη στιγμή, στους υφάλους της κατάρρευσης; Πως;»
Έβαλα αποσπασματικά κομμάτια της αισθητικής ανάλυσης της Σοφίας Στρέζου περισσότερο για να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον και την όμορφη περιέργεια να γνωρίσετε τον συγγραφέα από κοντά, να του κάνετε ερωτήσεις που ίσως προκάλεσα, σας κέντρισα τα ευαίσθητα σημεία σας.
Λοιπόν κρατώ στα χέρια μου το τρίτο βιβλίο του και είμαι χαρούμενη που διάβασα στο διαδίκτυο ότι έχει τις ρίζες του από τη Μακεδονία, τα Γιαννιτσά κι έχει περάσει πολλά καλοκαίρια στις παραλίες της Πιερικής γης. Δεν το λέω καθόλου σοβινιστικά μα η αλήθεια να λέγεται. Το καταλαβαίνω γιατί ένιωσα κι εγώ τη μοναξιά της μεγαλούπολης καθώς και τη νοσταλγία για τη πόλη μας. Κι όπως γράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο του, ναι κρατούσα μυστικό μα το μαρτυρούσαν οι γραφές μου και η νοσταλγία που είχα ακούγοντας τραγούδια που μου τη θύμιζαν, μεγάλωνε.
Τελικά εσείς φίλοι αναγνώστες κρατάτε μυστικά? Αν ναι, ελάτε να ακούσουμε τον συγγραφέα, στη πρώτη συνάντηση που θα έχει στη πόλη μας.
Οι συντελεστές της εκδήλωσης που θα μιλήσουν για τον Γιάννη Φιλιππίδη και το βιβλίο του «Κρατάς μυστικό?» είναι η ποιήτρια Μίνα Παπανικολάου που θα είναι η κεντρική ομιλήτρια, ο δημοσιογράφος Ευγένιος Ολύμπιος, ο εκδότης της «ΆνεμοςΕκδοτικής» Νικόλας Τελλίδης ενώ θα απαγγέλλει αποσπάσματα του βιβλίου ο ποιητής-τραγουδοποιός Κώστας Ζούνζουρας που είναι και ιδιοκτήτης του Art café.
Το νέο πόνημα του Γιάννη Φιλιππίδη που κυκλοφορεί ήδη από τον «άνεμος εκδοτική» τον καινούργιο εκδοτικό οίκο που φιλοδοξεί να στεγάσει μόνον λέξεις, που αφορούν τον πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός παράγεται όταν οι δημιουργοί αφήνονται απρόσκοπτοι στην δημιουργική τους ιεροτελεστία.
Καλοτάξιδο Γιάννη Φιλιππίδη!!!