Του Χρήστου Λάσκου και του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Εκδόσεις ΚΨΜ, 2012
Ένας καθηγητής κι ένας πανεπιστημιακός σε μια κοινή συγγραφική προσπάθεια απαντούν σε 22 σημεία στους εκσυγχρονιστές και τους νεοφιλελεύθερους για τις αιτίες και την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης. Ποια είναι αυτά τα 22 σημεία τα οποία εντόπισαν και στα οποία εστίασαν την κριτική προσοχή τους οι συγγραφείς; Κυρίως είναι τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του υπό κρίση συστήματος, τα οποία επενδύουν τη λογική στρατηγικής αντιμετώπισης και διεξόδου από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Τα «ακλόνητα» επιχειρήματα που ακούγονται όλο αυτό το επώδυνο διάστημα της κρίσης που περνά η χώρα μας, είναι ψευδεπίγραφα, δεν ισχύουν και δρουν αποπροσανατολιστικά μέσα από μια λαϊκίστικη ρητορική, η οποία τα παρουσιάζει σαν προφανή. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η αναγκαιότητα αυτών των λύσεων προβάλλεται ανεξάρτητα από την κρίση. Έτσι, εφευρέθηκε μια σειρά από εγχώριες κακοδαιμονίες περί «δικών μας ευθυνών», περί παραλήψεων, περί μεταρρυθμίσεων που έτσι κι αλλιώς ήταν ανάγκη να επιβληθούν ανεξαρτήτως Μνημονίων.
Οι συγγραφείς αποφεύγουν διακριτικά να λάβουν μέρος στην ενδοαριστερή διένεξη περί των αιτιών και συνεπειών της κρίσης. Εστιάζουν στην ελληνική ιδιαιτερότητα του προβλήματος, δίχως να το συνδέουν με τις διεθνείς εξελίξεις, μια και αυτό έγινε στο «Χωρίς επιστροφή» – το προηγούμενο βιβλίο τους.
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στα μικρά και μεγάλα ψέματα που στοιχειοθετούν αυτή την αφήγηση, από τις θεωρίες της Ψωροκώσταινας και του “ζούσαμε με δανεικά, δεν παράγουμε τίποτα” μέχρι την καταστροφή που, υποτίθεται, θα φέρει μια τυχόν έξοδος από το ευρώ.
«Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η “έλλειψη ανταγωνιστικότητας”. Η Ελλάδα δεν είναι θύμα της αποτυχίας της, για να το πούμε με διαφορετικά λόγια, αλλά θύμα της ίδιας της επιτυχίας.» Η ελληνική κρίση, σύμφωνα με τους συγγραφείς, έχει μεν τις ρίζες της στην παγκόσμια κρίση που χτύπησε τον καπιταλισμό το 2007-8 αλλά διογκώθηκε στις σημερινές της διαστάσεις λόγω των επιλογών της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Η άρχουσα τάξη, με απλά λόγια, χρησιμοποίησε την κρίση για να επιβάλει μια σειρά από “εκσυγχρονισμούς” και “αναδιαρθρώσεις” που ήθελε πάντα να επιβάλει. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο επιλέχτηκε η συγκεκριμένη πολιτική που μετέτρεψε τη σχετικά ήπια κρίση του 2008 στη σημερινή μεγαλύτερη ύφεση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκινώντας έναν ταξικό πόλεμο για την επιτυχή έκβαση του οποίου προϋπόθεση ήταν η ύφεση. Με άλλα λόγια η κρίση είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της, τεχνητή.
Οι συγγραφείς τονίζουν επίσης τις βαθιές επιπτώσεις στην ανισότητα εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης και χρηματιστικοποίησης που ξεκίνησε με τον Σημίτη. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, όπως αναφέρουν, η Ελλάδα μετατράπηκε από μια από τις πιο δίκαιες κοινωνίες στην Ευρώπη, σε μία από τις πιο άνισες.
Ένα αποκαλυπτικό βιβλίο για τα πράγματα που δεν ισχύουν. Όπως, ότι δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε ως χώρα, ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική τάξη, ότι για όλα φταίνε οι συντεχνίες, ότι μετά τη μεταπολίτευση η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας υπήρξε μοιραία ενοχοποιώντας τον ιδιωτικό τομέα, την επιχειρηματικότητα και το κέρδος.
Αυτά και άλλα πολλά "αυτονόητα" κρίνονται και ερευνώνται σ’ αυτό το βιβλίο.
Με την ουσιαστική ερευνητική συμβολή του Μιχάλη Βεληζιώτη με διαγράμματα καθώς και με τα σκίτσα των Αρκά, Ιωάννου και Χερουβίμ που βοήθησαν τους συγγραφείς χρησιμοποιώντας τα να ενισχύσουν τα επιχειρήματα τους, ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να κατανοήσει το περιεχόμενο του
Προτείνω λοιπόν να το διαβάσετε και σίγουρα θα σας λύσει πολλές απορίες.